Soms mis ik haar vreselijk erg, soms niet. Soms wil ik ineens haar bellen/smsen, en soms ben ik blij dat ik niks meer van haar hoor. Soms denk ik aan de redenenen waarom ze het uitmaakte, soms wil ik het niet eens weten. Het ene moment vraag ik me af wat ze nu aan het doen zou zijn, het andere moment kan het me niet schelen. En plotseling zeg ik tegen mezelf: 'kom op je geeft haar toch niet op hè, je moet vechten!' En snel daarna begrijp ik dat het toch allemaal geen zin zou hebben.

Nee, er zit geen logica in mijn gedachten. Ik probeer te begrijpen waarom ik soms verdrietig ben en me soms super sterk voel. Ik probeer te achterhalen wat de redenen zijn waarom ik soms aan haar terug kan denken met een glimlach of soms juist keihard begin te janken. Ik wil weten waarom ik soms nog hoop heb ("is het een teken!") of dat ik ineens overtuigd ben dat zij helemaal niet de ware is ("omdat ze mij dit heeft aangedaan"). Maar sinds kort weet ik dat je er niks aan kan doen. Je kan dit nou eenmaal niet onder controle hebben. Die momenten laat ik dan ook gewoon voorbij gaan. Ik weet dat ik er doorheen moet, even doorbijten wetend dat tijd wonden heelt.

Maar één ding is heel erg belangrijk, en dat is dat als ik me goed voel, slecht voel, verdrietig voel of gelukkig voel; ik houd me altijd aan de afspraak. Altijd. En dat is dat ik geen contact met haar opzoek. En dat doe ik voor mezelf, voor mijn verwerkingsproces en zelfvertrouwen. Het zal mij sterk maken, of ze me later wel of niet terug wil. Ik heb nu de teugels in handen, ben nu aan zet. En die gedachten en wetenschap voelt, hoe diep ik ook in een gat zit, altijd goed!