Jullie hadden gelijk, binnen 6 maanden dat ik hier weer zou zitten. Geef het 5,5 maand en daar zit ik weer. Wel met veel antwoorden dus ik heb er wel degelijk van geleerd, but i learned the hard way. Maar soms moet je er op de keiharde manier achterkomen dat het niet lukt. Aan de andere kant kan ik ook nooit zeggen dat ik er niet voor 100% voor gegaan ben want dat ben ik zeker. Ik heb er alles aan gedaan om het goed te maken maar kwam er op de harde manier achter dat ik feitelijk niet meer als een opvulling gediend heb in de leegte van haar. De leegte die zij nu heeft overhandigd aan mij en waar ik nu mee achterblijf. Het is gewoon enorm, tja hoe zeg je zoiets netjes, balen dat het zo is gelopen. Al die tijd heeft ze gewoon gebruikgemaakt van de "faciliteiten" die ik haar bood. De warmte, de aandacht, de liefde die ze bij die ander kwijt was. Liefde die ze zelf niet, of althans niet meer voor mij had. Want het was er wel in het begin, toen knalde het vuur eraf bij ons beiden. De laatste weken waren niet meer dan een kwelling voor ons. Ze snauwde me af over de kleinste dingen terwijl ik alles maar slikte. Want ik dacht dat ze in een dipje zat. Eigenlijk was het meer dan een dip want ze wilde gewoon niet verder en was daar niet eerlijk over en pestte ze me maar weg. Flinke ruzies gehad, ook veel bijgelegd maar het komt er feitelijk op neer dat ze me enkel gebruikt heeft voor haar leegte. Tuurlijk was er wel iets tussen ons, want dat was er 8 jaar geleden ook. Er was een klik, anders gebeuren sommige dingen niet maar die klik was bij haar al snel omgevormd tot irritatie. Terwijl ik mij maar uitsloofde. Sky was the limit. Alles om haar maar gelukkig te maken. Van haar kant was het enkel nog take take take and nothing to give de laatste weken en toen ben ik gaan nadenken. Dit is niet goed. Bovendien staat ze heel anders in het leven dan ik. Zij wil nogsteeds losbandig kunnen leven ondanks haar kind, terwijl ik opzoek ben naar geborgenheid en kwaliteit. We hadden al grote plannen, ze wilde een kind van me, we waren al op zoek naar een huisje samen. Alles zat zogenaamd goed... ja zogenaamd. Ergens sluimerde er al iets, iets dat niet goed zat. Ik vond dat ze veel verantwoordelijkheden aan haar laars lapte. Verantwoordelijkheden die ik heel sterk voelde, t.o.v. haar kind, haar werk en haarzelf. Maar als zij zich top voelde, kwam er ook geen einde aan, alles moest kunnen, op welk vlak dan ook.. grenzen? wat zijn dat? Kan je dat eten? Als ze zich down voelde dan moest heel de wereld met haar mee de put in. Wat je ook deed, niks was goed. Egoistisch? hoezo? Ik ben gaan nadenken, en feitelijk veel te laat de knoop doorgehakt, ik heb het van haar laten afhangen.. me laten zeggen dat het gevoel wat er in het begin was, niet meer was. Zodat ik hier nu zit met een gebroken hart.

Sleur of verslaving. De laatste dagen zijn bizar. Ik ben elke avond bij haar. Voelt op zich fijn. Soms wat onenigheidjes, maar dat heb je gewoon als je veel met elkaar optrekt. Over het algemeen voelt het goed, bij haar ook. Maar als ik naast haar wakker wordt, dan komt er aan dat goede gevoel een einde. Zij heeft vaak een ochtendhumeur, en dan krijg ik ondanks dat het niet haar intentie is, het gevoel dat ik iets niet goed heb gedaan. Zij moet eerder weg om te werken, ik ga dan nog wat dingen opruimen en afwassen e.d. (ik zit bij haar in huis). Vaak krijg ik dan nog even een belletje (als ze terugkomt in de middag) onder werktijd dat ze me wil bedanken voor het opruimen. (maar dan ook meteen weer zo van "maar dat hoeft toch niet" Alsof ze het niet wil). Ik denk dat al het gedraai in het begin met haar ex waar ze niet vanaf kon komen, mijn vertrouwen in haar oprechtheid is geschaad. Ik denk dat ik nog steeds bang ben dat ze me gaat verlaten en probeer door de lieve en zorgzame vent uit te hangen mijzelf steeds te bewijzen dat ik het beste met haar voor heb. Nu zit ik weer op de zaak. Dubbel gevoel. Ik doe mijn eigen dingen niet meer, omdat ik in mijn vrije tijd bij haar wil zijn en niet aan het werk wat ik doorgaans deed in de avonden. Ik mis haar, maar aan de andere kant zou ik ook weer mijn eigen dingen op willen pakken. Zij zei me gisteren in bed, "Misschien moet je morgen maar gewoon even een dagje thuisblijven. Want we moeten elkaar ook los kunnen laten in een relatie." Dat voelde raar, ik begon me al zorgen te maken of ze me zat is. Of dat ze een afspraak heeft met d'r ex. Ik weet het, lijkt wel paranoia. Ik moest altijd lachen als ik verhalen van anderen hoorde die zo dachten, en nu heb ik het zelf. Ben ik verslaafd aan haar aandacht? Superonzeker over haar gevoelens? Wat kan ik eraan doen? Toch die afstand nemen? Als ik daaraan denk, dan voel ik me ongelukkig. Als ik haar een avond niet vast kan houden in bed.

Na een tijdje van stilte (weekje) nam ze zondag na een eche flinke dip te hebben gehad weer contact met me op. Ik voel me net een zandloper (zoals een collega me dat mooi vertelde vandaag). Net op het moment dat de laatste korrel van hoop door het vaatje valt draait ze hem weer om en dan gaan we weer. Ik heb haar nu weer 3 dagen lang elke avond gezien. Het was geweldig. Ik voelde me weer top. Maar zij niet. Het is nu definitief uit met haar vriend,maar ze voelt zich er slechter door dan ik had verwacht en gehoopt. Ze zit steeds met haar mobieltje bij zich. Heeft ook al 2x gebeld met hem waar ik bij zat.

Echt bizar hoeveel ik aan het verleden heb lopen denken de afgelopen tijd. En dan nog niet eens zo zeer over de periode waarin ik haar eerder was tegengekomen, ook de periode ervoor, en ertussen. Gewoon aan dingen die ik heb meegemaakt, en steeds stel ik mij daarbij de vraag, was ik toen eigenlijk wel gelukkig of dacht ik dat ik dat was. Ik beleef ineens weer momenten van toen, vakantie, dagjes weg. Al dan niet met iemand of alleen. Vaak worden die beelden opgeroepen door het beluisteren van muziek. Vandaag bij de track "i wish it would rain down" van phil collins had ik weer zo'n moment van walking memory lane.

Vluchten, voor de tijd, voor het gevoel, voor de negatieve gedachten, vluchten voor mijzelf. Waar ben ik mee bezig. Ik kan niet meer tegen rust. Rust is op dit moment een sluipmoordenaar voor mij, een moordenaar waarvoor ik op de vlucht ben. Dagen plan ik al dingen buitenshuis. Vrienden, collega's, familie. Iedereen bestook ik met mijn aanwezigheid. Afleiding zoek ik, afleiding om de tijd door te komen. Normaliter ben ik iemand die heel erg op zijn rust gesteld is. Ik hield van momenten van alleen zijn. Lekker de fotocamera pakken en de buitenlucht in. Om zo uren te spenderen aan het water, of in de polders, gewoon pierewaaiend in de open lucht. Alles aan me voorbij te laten gaan waarin iedereen met de toekomst bezig was, terwijl ik van het "nu" aan het genieten was. Als ik daaraan denk krijg ik een soort angst. Ga ik daar weer van kunnen genieten? Hoe lang duurt het voordat ik dat weer kan. Op dit moment vlucht ik voor elke situatie waarin ik alleen ben. En als het niet anders kan, dan probeer ik dingen te doen die mij bezighouden. En dan bedenk ik;

Zo, dat was 'm dan. Ze belde weer na een tijd van stilte. Zo maar of alles gewoon van een leie dakje ging. Niks aan het handje. Maar ondertussen nogsteeds geen duidelijkheid. Dus tijdens het gesprek was ik mij al aan het voorbereiden op hetgeen ik ging formuleren. (mannen kunnen dus ook wel een beetje multitasken). Ik gooide het er maar uit. Meis, ik denk dat het over is tussen ons. Toen volgde er een minuut stilte. Ik zei, ik heb zoveel moeite gedaan om je hart te winnen, maar het is me niet gelukt. Je wil blijkbaar niet hard genoeg anders vecht jij er ook voor. Dat gevoel krijg ik niet bij je, dus is het wat mij betreft over. Ik heb mijn best gedaan.

Na 3 dagen smstte ze me weer. 22:14 > Wil je me ff bellen? x - Liek. Gek dat ik sinds een paar uur niets meer verwacht had van haar te horen die dag en mijn telefoon had weggelegd waar ik niet kon horen of zien of er een bericht was. (Daar ik normaal elke minuut van de dag die telefoon bij me had. Toeval?) Ik zag haar bericht om 23:00 en besloot haar te bellen. Zoals gewoonlijk weer een lang gesprek. Ze verlangde naar me. Had mijn cd'tje op (een goeie zet dus.. of misschien ook helemaal niet). Ze bleef maar aan me denken. Hoe fijn ze het met me vond. Ik zei ook dat ik er het zelfde over dacht, maar het komt niet meer zo van harte mijn mond uit, waarom? Omdat ik gewoon niet meer "verkoop" praatjes wil houden dat ik de juiste ben. Omdat zij dus nogsteeds haar keuze niet heeft gemaakt. (Waarom bel je me dan in godsnaam? Om alleen even van je gemis af te zijn?). We hebben het weer over vanalles en nogwat gehad, maar door die onzekerheid van keuzes ontstaat er een sleur, een slepend gevoel van "wat een ellende" op deze manier. Dan probeer ik mij in te beelden dat het allemaal achter de rug is en dat wij samen zijn, dat voelt goed maar ik durf er nogsteeds niet te lang over na te denken, want stel... stel dat dat nou gewoon hoop is wat op niks berust, dan krijg ik weer die klap. En ik heb wel genoeg klappen gehad. Ook wil ik niet ophangen en zeggen dat ze eerst maar voor meer duidelijkheid moet zorgen, want dan ontstaat er een ruzie sfeer, en dat is het laatste wat ik wil bereiken.