Vluchten, voor de tijd, voor het gevoel, voor de negatieve gedachten, vluchten voor mijzelf. Waar ben ik mee bezig. Ik kan niet meer tegen rust. Rust is op dit moment een sluipmoordenaar voor mij, een moordenaar waarvoor ik op de vlucht ben. Dagen plan ik al dingen buitenshuis. Vrienden, collega's, familie. Iedereen bestook ik met mijn aanwezigheid. Afleiding zoek ik, afleiding om de tijd door te komen. Normaliter ben ik iemand die heel erg op zijn rust gesteld is. Ik hield van momenten van alleen zijn. Lekker de fotocamera pakken en de buitenlucht in. Om zo uren te spenderen aan het water, of in de polders, gewoon pierewaaiend in de open lucht. Alles aan me voorbij te laten gaan waarin iedereen met de toekomst bezig was, terwijl ik van het "nu" aan het genieten was. Als ik daaraan denk krijg ik een soort angst. Ga ik daar weer van kunnen genieten? Hoe lang duurt het voordat ik dat weer kan. Op dit moment vlucht ik voor elke situatie waarin ik alleen ben. En als het niet anders kan, dan probeer ik dingen te doen die mij bezighouden. En dan bedenk ik;
"man, het is maar 2 dagen dat je niks gehoord hebt.. wat kan je nou verwachten in 2 dagen. Denk je nou echt dat zij in zo'n korte tijd een keuze kan maken? Je moet haar met rust laten, juist om uit te zoeken of ze echt dat voor je voelt als dat wat ze beweert heeft. Alleen zo kan je dat uitvinden."
Dat heeft iedereen om mij heen en op deze website ook tegen mij gezegd. Dat is ook wat ik ga doen, en probeer door te gaan. Alleen zijn er dus nog dingen die ik niet goed kan oppakken omdat ik dan toch nog teveel aan haar ga denken.
Ik merk ook dat als ik ergens ben, ik continu een hengeltje uit aan het gooien ben naar een eventuele potentiële nieuwe partner. (Wanhoop?, op zoek naar vervanging van die ander?) Ik wil het eigenlijk helemaal niet, maar ik merk dat ik het onbewust doe. (aardig doen, glimlachen, charmant proberen over te komen). Misschien dat ik een masker op heb gezet naar de buitenwereld, waarin ik doe alsof ik weer helemaal in de markt lig, maar voel me juist helemaal niet zo. (onzeker misschien?) Ik ben juist bang om me weer te gaan geven aan een ander. Een ander dat vertrouwen te geven. Dat vertrouwen dat nu zo is geschaad. Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn hier die dit zelfde gevoel hebben.
afstand nemen!!
Als ik je een advies mag geven: neem afstand van haar. Ik ben vast niet de eerste en zeker niet de laatste die je dit advies geeft, maar het is wel het enige wat zou kunnen werken. Echt! Denk maar aan een schaduw, zodra jij naar de schaduw toe wil lopen, trekt ie zich terug... Loop je zelf van de schaduw af, dan zie je dat de schaduw juist naar jou toe komt.
Dit is het allermoeilijkste om te doen hoor. Zelf zit ik na 7 maanden nog steeds met enorm veel verdriet en veel pijn. Ik heb geen afstand kunnen nemen, maar het heeft me niets opgeleverd, alleen maar vertraging in de verwerking. En dat masker, gewoon ophouden, ookal heb je m niet op, mensen zien je op dezelfde manier. Het is namelijk je uitstraling en die is op dit moment niet goed, logisch, het is de weerspiegeling van je binnenste en daar ligt de boel momenteel aardig overhoop. Je zult er vol in moeten en er doorheen.
Heel veel sterkte.
Probeer ik
Ik ben bezig met afstand nemen. Ik hoop alleen steeds dat er een berichtje van haar komt. Vandaag ging de deurbel en ik dacht meteen, dat is ze. Dus ik stond even perplex, als dat ze is, wat ga ik dan doen. Toen ben ik gaan kijken, en het was ze niet. Wat een teleurstelling aan een kant, maarja het was natuurlijk ook wishful thinking.
Jouw verhaal dat je na 7 maanden nogsteeds met ellende zit zou ik ook niet willen meemaken. Ik zou dit gevoel eigenlijk vandaag nog kwijt willen zijn. Maar welke weg je ook kiest, beiden zijn pijnlijk. Afstand nemen, en contact houden. Het enige wat je weet als je contact houdt, is hoe dingen lopen. Maar zit je het vaak in de weg waardoor de ander ook geen ruimte krijgt om na te denken.
Ik hoop dat ze me mist en dat dat gevoel bij haar ook zo erg is dat ze gaat inzien wie de juiste voor haar is. Ik ben er alleen niet van overtuigd dat het zo is. Sterker nog, soms denk ik dat ze me allang is vergeten. Zoals iemand anders het al eens heeft beschreven op deze website, het is echt met pieken en dalen, een rollercoaster van emoties die op je afkomt. De ene keer denk je positief, de andere keer negatief en het rationele in jezelf zegt dat het een mix van beiden is. Op dit moment ben doe ik er vanalles aan om de tijd te doden. Veel werken, omgaan met vrienden en familie, veel films kijken, veel slapen en toch ergens ook steeds de hoop houden op een teken van haar...
zelfde MB
MB ik herken je verhaal heel erg. Mijn ex is momenteel niet meer aan het nadenken of het wat kan worden. Dat stadium zijn we voorbij. Maar hij sluit niks voor de toekomst uit. En ik zou zo graag willen dat we weer ontspannen contact kunnen hebben. Want dat is waar het de laatste tijd aan ontbrak, en dat is waardoor het wel weer zou kunnen werken. Maar op dit moment wil hij dat niet, hij moet eerst rust hebben. Hoe dat allemaal werkt, ik heb echt geen flauw idee. Ik moet het loslaten, maar dat is iets waar ik moeite mee heb. Ik neem geen contact met hem op, maar hij zit wel in mijn hoofd. Mensen zeggen wel "stop nu met piekeren, maakt je zelf gek mee". Ik weet het, en ik probeer het. Psych zei vanmorgen wel iets nuttigs, namelijk: "Het voelt voor jou heel onnnatuurlijk om nu afstand te hebben, jij wilt elkaar troosten (ook hij voelt zich namelijk rot) en leuke dingen doen. Je gaat dus tegen je natuur in en dat is heel moeilijk". Daarmee slaat ze de spijker op zijn kop.
Ik moet beseffen dat mijn natuurlijke gedrag niet hetzelfde is als het zijne.
Enige momenten dat ik echt rust heb: als ik een boek lees. Dus ik heb maar een heleboel boeken gekocht! Betekent niet dat ik me van mensen afsluit hoor, maar het geeft me wel de meeste rust en ontspanning.
Er zit nog zoveel stress in mijn lijf. Ik hoop daar eens mee te leren omgaan.
Ik hoop dat zij jou snel mist. Maar ook dat er dan concreet wat gaat gebeuren. Aanmodderen is ook geen optie.
Juist
Het verhaal is niet helemaal het zelfde bij jou. In jouw geval wil hij rust en nadenken. In mijn geval vond ze het allemaal wel goed zo. Zij begon zich pas druk te maken over de situatie wanneer ze aan mij merkte dat ik ermee zat en dat aangaf. Het kon niet verder zo. Dat wist ze zelf ook wel, maar dat zou "vanzelf wel goedkomen". Nou op zo'n manier wil ik niet wijs worden, dan maar niet.
Helaas ben ik niet zo'n leesbeest, ik moet mijn heil zoeken in contacten en andere bezigheden zoals werk en het kijken van films.
Dat wat je psych zegt is inderdaad duidelijk, ik denk dat iedereen daarmee zit. Je wilt het beste voor die ander, je wilt feitelijk meer zijn voor die persoon dan je eigenlijk aankan. Alles om te laten zien dat je het allerbeste met (in jouw geval hem) voor hebt. Ervoor willen zorgen dat die ander het fijn heeft en laten zien dat je er voor hem of haar kan en wil zijn. Dat ze eindelijk eens de juiste keuze moeten maken, en die keuze ben jij en niemand anders. Althans, zo ervaar ik het. Anderen zeggen mij (en wellicht dat jij dat ook al gehoord hebt) dat die ander je niet verdient als ze al die moeite en liefde niet kunnen accepteren. Maar dat zijn slechts schrale troosten, want daar win je die ander niet mee.
De tijd van aanmodderen heb ik nu wel gehad ja, daar ga ik niet meer aan beginnen.
niet meer nadenken
Het nadenken is voorbij MB. Helaas. Hij wil geen relatie met me, in elk geval niet op dit moment. Er is niet genoeg gevoel, en omdat hij zijn eigen problemen eerst wil oplossen, wil hij nu niet uitzoeken wat dat gevoel wel is. De rust die hij nu wil, is om los te komen van die spanning van de laatste tijd. Maar die is dus niet bedoeld om na te denken. Na die rust zal ie denk ik contact met mij opnemen. En ook hij heeft dan de houding "als er tussen ons nog wat is, dan komt dat wel". Niet afdwingen dus, en niet bewust opzoeken. Dat is moeilijk om te accepteren. Omdat ik juist wel het idee dat we samen ontspanning moeten zoeken om los te komen van de stress. Alleen is zijn manier dus anders.
Het gaat allemaal gewoon met vallen en opstaan. Ene moment sterk, andere zwak. Ik moet niet teveel terugdenken aan de leuke tijd die we samen hadden, want dat doet pijn. Maar ook niet aan de stress, want ook dat doet pijn.
Maar hij blijft leuk... Al weet ik niet hoe het met de verliefdheid zit. Ik weet dat ik hem leuk vind, en vrees dat dat ook niet over gaat. En ik denk dat als ik hem zie, het ook echt weer leuk is. Maar verliefdheid?? Eh, die kriebels in mijn buik is volgens mij eerder onrust....
nadenken = pijn doen
Ja, blijkbaar zien ze niet in dat ze met die rustperiode die ander volledig kapotmaken. En dat daarbij het gevoel langzaam afsterft. Ik wil niet zeggen dat je nooit meer wat voor die ander voelt, maar je krijgt een litteken en dat is niet goed voor een vervolg met die persoon. Je zal die ander gaan wantrouwen, want hij heeft je al eens eerder in de steek gelaten of niet meteen voor de volle 100% voor jou gekozen. Ik vind het van een kant ego?ɬØstisch van haar dat ze me nu in de steek laat en van de andere kant ego?ɬØstisch van mij dat ik nu bij haar wil zijn en lak aan haar problemen heb (die wil ik ook wel met haar oplossen, maar blijkbaar wil ze dat niet). Ik heb eerlijkgezegd nooit kriebels in mijn buik gehad, ik denk dat het bij mij anders voelt. Maar wel vergelijkbaar anders zou ik niet zoveel moeite doen om het proberen te behouden.
Jij zegt dat als je hem ziet dat je weet dat het weer leuk is, maar als die periode nou eens langer duurt dan je lief is. Dan ga je denk ik langzaam een muur bouwen tussen jullie, omdat je hem zo lang hebt gemist dat je er geen hoop meer in had en bang bent geworden voor een vervolg van de ellende waardoor alles stroef gaat verlopen. Althans, dat is wat ik denk dat er in mijn geval zou gebeuren.
En dat terugdenken, ik denk dat we dat allemaal doen. "Toen was geluk heel gewoon"
Het klink misschien gek...
Het klinkt misschien gek en ik wil jullie ?¢‚Ǩ?ìexen?¢‚Ǩ¬ù ook niet gelijk geven maar om beter te begrijpen waarom iemand op een bepaalde manier handelt, is het misschien zinvol om het boek ?¢‚Ǩ?ìMars zoekt Venus, Venus zoekt mars?¢‚Ǩ¬ù te lezen.
Het klinkt gek want het boek is zo?¢‚Ǩ‚Ñ¢n beetje bedoeld voor mensen die single zijn en meer willen begrijpen van relaties maar ik vind het ook zinvol voor mensen die al lange tijd een serieuze relatie hebben.
In het boek worden heel gestructureerd de stappen omschreven die nodig zijn om een fijne liefdevolle relatie op te bouwen, vanaf de eerste ontmoeting, de kriebels, de verliefdheid, de intimiteit, de twijfel die er soms is, het besef dat dit de persoon is waar je misschien wel je hele leven mee wilt doorbrengen. De opbouw van een relatie gaat in 5 fasen. Ook gaat de schrijver uitgebreid in op eventuele valkuilen waar je in terecht kunt komen als je niet zorgvuldig met de opbouw van je relatie omgaat. Hij geeft hier voorbeelden van in zijn boek van zowel mannen als vrouwen die te lang in een bepaalde fase blijven zitten of er gewoon 1 overslaan.
Dit boek is dus niet alleen geschikt voor singles die zich net weer op het ?¢‚Ǩ?ìdatingpad?¢‚Ǩ¬ù begeven maar ik vind het zelf ook heel erg zinvol om nog eens te bekijken wat ik in mijn vorige relatie beter had kunnen doen. Wanneer mijn ex of ik, deze dingen hadden geweten dan hadden we er misschien gewoon voor kunnen kiezen om een paar fases terug te gaan (bijvoorbeeld naar fase 2, onzekerheid) en zo op een minder stressvolle en moeilijke manier te bezien of we ooit nog weer samen verder zouden kunnen gaan. Eigenlijk zijn we ook naar deze fase teruggegaan, toen het uitging (soort van time-out). Ik heb dat niet zo goed begrepen en heb gehandeld uit angst en ben vervolgens aan hem gaan trekken. Daardoor heb ik hem eigenlijk alleen maar verder van mij afgeduwd. Ook ben ik mede door dit boek gaan begrijpen dat je dat dus juist niet bij mannen moet doen. Ik denk vanuit mijn ?¢‚Ǩ?ìvrouwzijn?¢‚Ǩ¬ù maar een man benaderd ?ɬ©n wil dingen anders aanpakken.
Wanneer je er vanuit gaat dat het heel normaal kan zijn om een paar stappen terug te doen in je relatie geeft het je misschien veel minder stress en kan je het ?¢‚Ǩ?ìloslaten.?¢‚Ǩ¬ù Want je weet inderdaad niet of het goed kan komen maar voor beide partijen is het uiteindelijk beter als je er samen meer relaxt mee om kan gaan. Of het nu goed gaat komen tussen jullie, of niet.
Als ik uitga van deze theorie over de 5 fasen in een relatie dan kan ik zeggen dat wij fase 1 tijdens onze vriendschap hebben gehad. Dat is volgens mij ook prima want we hebben zo ruim de tijd genomen om elkaar te leren kennen. Het is fase 2 waar ik over twijfel. Natuurlijk heb ik tijdens de eerste twee jaren van de relatie wel eens twijfels gehad maar ik weet niet zeker of mijn ex dat ook heeft gehad. Maar we hebben niet zoals veel stellen eerst gedate en om elkaar heen gedraaid zoals dat in fase 2 vaak gaat.
Wij zijn meteen serieus met onze relatie begonnen toen eenmaal duidelijk was dat we meer dan vriendschap voor elkaar voelden en dat al meteen op vrij jonge leeftijd. Na 1 week ging ik al met zijn hele familie uit eten. In dat opzicht hebben we fase 2 dus overgeslagen en zijn gelijk heel snel gegaan. Ik wilde ook pas een relatie aangaan toen ik dacht heel zeker van mijn zaak te zijn omdat ik onze vriendschap niet kwijt wilde. Dus wij voelden allebei van het begin dat we ?¢‚Ǩ?ìde ware?¢‚Ǩ¬ù voor elkaar waren.
Misschien waren wij niet tegen onze huidige problemen aangelopen als we onze relatie rustiger hadden opgebouwd en langer in fase 2 en/of 1 waren gebleven. Of we waren er alsnog wel tegen aan gelopen maar hadden we er beter mee om kunnen gaan. Met wat ik nu geleerd heb zou ik eerder in een relatie accepteren dat het misschien zinvol is om een tijdje een paar stappen terug te gaan. Vooral in onze situatie, wanneer je nog jong bent en zoveel keuzes hebt en eigenlijk samen bent opgegroeid. Misschien was het gezonder geweest om op deze leeftijd nog niet zo?¢‚Ǩ‚Ñ¢n serieuze relatie te hebben.
Ik heb vrede met mijn relatiebreuk maar vindt het wel zinvol om te weten voor een eventuele toekomstige relatie of alleen maar om het datingproces en mannen (!) beter te leren begrijpen. Haha, ik wist nooit dat mannen "elastiekjes" zijn. En de mannen kunnen door de ?¢‚Ǩ?ìMars en Venus-boeken?¢‚Ǩ¬ù de vrouwen weer beter leren begrijpen.
Soms vind ik de boeken wel een beetje zwart/wit en gezien vanuit een typische man/vrouw-rol maar er staan dus ook veel leerzame dingen in.
De 5 toenaderingsfases:
1 Aantrekking
2 Onzekerheid
3 Exclusiviteit
4 Intimiteit (niet echt lichamelijk bedoeld maar op emotioneel en geestelijk gebied. Iemand
z?¢‚Ǩ‚Ñ¢n goede en slechte eigenschappen kennen, iemands problemen kennen, enz.)
5 Settelen (in het boek staat verloven maar dat vind ik niet echt een goede vertaling)
Ik wil dus niet een boek ?¢‚Ǩ?ìverkopen?¢‚Ǩ¬ù want iedereen moet zelf weten hoe hij of zij met een situatie wil omgaan. Persoonlijk heb ik door al het lezen gewoon geleerd om van meerdere kanten tegen de situatie aan te kijken. Ik ben me veel bewuster geworden. Door het lezen van de boeken leer ik minder zwart/wit te kijken en minder te kijken op de manier die mij door de maatschappij en omgeving is aangeleerd. Er zijn gewoon meerdere waarheden en iedereen heeft weer een andere waarheid. Bedenk dat hoe erg je je ook gekwetst voelt door je ex, dat hij of zij op dat moment voor zichzelf handelde en dacht dat hij/zij daarmee deed wat het beste voor hem/haar was.
Je mag alles zijn: boos, verdrietig, angstig, gefrustreerd enz. enz. Maar probeer jezelf op een gegeven moment wel uit de slachtofferrol te trekken.
Liefs,
Hoop
mooie post
Maar ik denk dat het boek uitgaat van 2 vrijgezelle mensen die een relatie aangaan. Ik weet niet of er ook een episode in staat dat je verliefd wordt op iemand die al een relatie heeft wat een extra spanning brengt in alles. In mijn geval is het dus zo dat dat een obstakel vormde in onze omgang. Zij had nog iemand, waarvan ze geen afstand kon doen, en de dingen die er tussen ons gebeurde dat was er gewoon. In principe was ik altijd afstandelijk, omdat ik het haar niet moeilijk wilde maken. Maar op een gegeven moment gaf zij dusdanig signalen af waar ik niet omheen kon. Die fases waar jij het dan over hebt zijn anders. Er is geen sprake van losjes opbouwen als je weet dat er "unfinished business" is wat eigenlijk eerst zou moeten veranderen. Op een gegeven moment nemen frustraties de overhand. Omdat jij weet dat ze bij die ander is en weet ik veel wat ze aan het doen zijn. Als je dan weer contact met haar hebt is zogenaamd "alles voor de bakker", en je weet dat dat pas zo kan zijn als ze niet meer bij die ander is. Ik wil niet zeggen dat daarmee het lezen van het boek voor mij niet leerzaam zou zijn, ik zou het best weleens willen lezen. Misschien staan er wel goede tips in voor de toekomst.
Ik wil ook helemaal niet in die slachtofferrol vallen, in tegendeel. Ik zou zo weer gelukkig willen zijn met iemand waar het ook mee klikt, waar ik mee kan lachen en huilen. Iemand waar ik mijzelf bij kan zijn en waarbij ik het gevoel heb dat het goedzit. Maar hoe makkelijk het ook klinkt dat er genoeg vissen in de zee zitten, en dat er op elk potje een dekseltje past, je moet wel op de goede plek met het juiste aas vissen en zorgen dat er geen viezigheid in het potje valt of dat er een ander dekseltje op gedraaid is voordat jij er bent. Iedereen weet dat je niet zomaar van relatie naar relatie hopt alsof het niets is, zoiets kost tijd en moeite. En net na een breuk heb je helemaal geen behoefte om heel dat stappenplan opnieuw aan te pakken, je wilt gewoon weer terug naar dat moment waarin je dacht dat je er klaar voor was. Dat moment waarin alles even goed was.