Sleur of verslaving. De laatste dagen zijn bizar. Ik ben elke avond bij haar. Voelt op zich fijn. Soms wat onenigheidjes, maar dat heb je gewoon als je veel met elkaar optrekt. Over het algemeen voelt het goed, bij haar ook. Maar als ik naast haar wakker wordt, dan komt er aan dat goede gevoel een einde. Zij heeft vaak een ochtendhumeur, en dan krijg ik ondanks dat het niet haar intentie is, het gevoel dat ik iets niet goed heb gedaan. Zij moet eerder weg om te werken, ik ga dan nog wat dingen opruimen en afwassen e.d. (ik zit bij haar in huis). Vaak krijg ik dan nog even een belletje (als ze terugkomt in de middag) onder werktijd dat ze me wil bedanken voor het opruimen. (maar dan ook meteen weer zo van "maar dat hoeft toch niet" Alsof ze het niet wil). Ik denk dat al het gedraai in het begin met haar ex waar ze niet vanaf kon komen, mijn vertrouwen in haar oprechtheid is geschaad. Ik denk dat ik nog steeds bang ben dat ze me gaat verlaten en probeer door de lieve en zorgzame vent uit te hangen mijzelf steeds te bewijzen dat ik het beste met haar voor heb. Nu zit ik weer op de zaak. Dubbel gevoel. Ik doe mijn eigen dingen niet meer, omdat ik in mijn vrije tijd bij haar wil zijn en niet aan het werk wat ik doorgaans deed in de avonden. Ik mis haar, maar aan de andere kant zou ik ook weer mijn eigen dingen op willen pakken. Zij zei me gisteren in bed, "Misschien moet je morgen maar gewoon even een dagje thuisblijven. Want we moeten elkaar ook los kunnen laten in een relatie." Dat voelde raar, ik begon me al zorgen te maken of ze me zat is. Of dat ze een afspraak heeft met d'r ex. Ik weet het, lijkt wel paranoia. Ik moest altijd lachen als ik verhalen van anderen hoorde die zo dachten, en nu heb ik het zelf. Ben ik verslaafd aan haar aandacht? Superonzeker over haar gevoelens? Wat kan ik eraan doen? Toch die afstand nemen? Als ik daaraan denk, dan voel ik me ongelukkig. Als ik haar een avond niet vast kan houden in bed.
Zo zie je maar, dan heb je eindelijk wat samen.. na een heel gevecht, en dan voelt het soms nog niet zoals het zou moeten.
loos alarm
En mijn verdenkingen waren natuurlijk weer loos alarm. Ze belde zelf gisteravond op. Ik zei dat ik wat dingen thuis moest doen (wat ook zo is want ik loop overal mee achter). Haar ouders waren er, of ik zin had ze te ontmoeten. Tuurlijk. Dat is een belangrijk moment in een relatie (de ontmoeting met de ouders). Zij heeft overigens al lang en breed kennisgemaakt met die van mij en kan het daar heel goed mee vinden. Maar ik snap aan de andere kant dat de ouders van een dochter die al veel ellende heeft meegemaakt in diverse relaties niet echt staan te springen om een nieuwe vriend. Ik voelde me ook niet helemaal gemakkelijk. Ondanks dat heb ik toch wel een erg leuk gesprek gehad met haar vader over vanalles en nogwat. Ik kon niet echt goed polsen wat ze van me vonden, maar uiteindelijk bepaalt mijn vriendin met wie ze gaat en niet de ouders. Toch hoop ik dat ze positiever over me zijn dan over mijn voorgangers. Vanavond gaat ze weer voor me koken, ik kijk er toch wel weer naar uit. Bovendien gaan we dinsdag naar George Michael in Antwerpen. Ook daar kan ik niet op wachten. Ik heb er weer zin in! (en dan moet ik nu tegen mijzelf zeggen "Hou dit vast").