Zo, vandaag toch maar eens even mijn grenzen aangegeven. Ik moest even met haar praten. Ook al is het een klote tijd voor haar, genoeg gespeeld. Tijd voor maatregelen want ik ben het zat. Ik was dus langsgeweest om met mijn verhaal te komen dat ik het wel welletjes vond. Zij wil me een tijd niet zien, prima. In fase's van 6x dagen per week. Ik wil haar er 1 dag van zien. Daarop kon ze geen antwoord geven. Prima, zo erg ben ik ook niet. Ik wilde haar dit weekeind geven om daarover na te denken. Heeft ze om en nabij 3 dagen de tijd voor. 1 dag in de week? Prima toch? Dan verliezen we elkaar niet uit het oog en hebben we beiden 6 dagen om gewoon ons ding te doen, en dan vanuit daar kijken hoe het verder gaat. Maar het gesprek liep zo raar, en ik wilde haar de touwtjes niet weer in handen geven dus ik heb tegen haar gezegd, dit weekeind wil ik het van je horen. "En zo niet?" zei ze. "Nou dan raak je iemand kwijt met een gouden hart, dat langzaam aan het breken is." Zei ik, en toen liep ik weg en sloot de deur achter me. Toen ik in het trappenhuis naar beneden liep zag ik haar staan op de gallerij. Ik was zo over de zeik dat ik mijn middelvinger naar haar opstak.. tsja.. FUCK OFF DAN OOK.

Hoi M.B. Wat je schrijft is erg herkenbaar, lijkt soms wel een kopie van mijn ervaring. Ik werd een maand of 4 geleden smoorverliefd op een gescheiden vrouw bij mij in de stad. Na een lang huwelijk waarbij mijn (nu) ex mij 6 maanden geleden heeft verlaten voelde die verliefdheid extreem goed. Na een paar weken vertelde ze mij dat ze al een vriend had. Mokerslag! Ik wist van niks namelijk. Vertelde haar mijn teleurstelling en gevoel. Korte tijd later voelde ze toch ook meer voor mij. En werd het steeds heftiger. We spraken elkaar elke dag, sms, email, telefoon. Je kent het wel. Vervolgens maakte ze het uit met haar vriend. Daarna had ze behoorlijk liefdesverdriet daarover. Toen weer verder met mij. En vervolgens weer aangetrokken voelen door haar (ex)vriend. Daarna maakte ze het dus wederom met hem uit, ik hoefde me geen zorgen te maken. En ging ze weer verder met mij. Toen wilde ze met mij stoppen. Maar een paar dagen later kwam ze toch weer bij me en hadden we het weer heerlijk. Om uiteindelijk aan te geven dat ze over mij toch twijfelde. Nu heeft ze besloten die andere vriend weer te gaan zien. En met mij dan leuke 'vriendschappelijke' dingen blijven doen. Ik heb haar 6 dagen geleden aangegeven dat IK er nu helemaal mee wil stoppen, dat ik niet in staat ben om even te schakelen van liefde naar vriendschap. Want gek genoeg zou ik ergens een vriendschap met haar nog steeds willen. Maar nu is dat te pijnlijk. Stom genoeg hoopte ik vervolgens dat zij weer met mij contact zou zoeken, dat ze het niet volhield. Maar dat gebeurde dit keer helaas niet. En nu is ze dus weer met die andere man. Pijnlijk, ik heb ze al gezien. Voel me behoorlijk puin hierover. En vraag me af of ik dingen niet goeg heb gedaan, anders had moeten doen. Ik denk voortdurend aan haar en kom tot weinig. Behalve veel met vrienden praten en zorgen dat ik weg ben. Heel stieken hoop ik dat ze weer terugkomt maar het zit er volgens mij niet meer in. Ik voel nu de stilte, eenzaamheid. Er valt wel veel weg zeg. Iemand die je iedere dag vertelt dat je mooi bent, leuke dingen zegt, humor, aandacht. Verslavend is het. Ik heb wel even tijd nodig om alles (ook die andere lange relatie) een plek te geven. Misschien kwam dit ook wel allemaal veel te snel. Ik weet het niet. Misschien had ik wel eerder moeten afkappen... Ik wens je sterkte met jouw 'proces'. Uiteindelijk leren we hier van toch? (waardeloos cliche is dat).