Zo, dat was 'm dan. Ze belde weer na een tijd van stilte. Zo maar of alles gewoon van een leie dakje ging. Niks aan het handje. Maar ondertussen nogsteeds geen duidelijkheid. Dus tijdens het gesprek was ik mij al aan het voorbereiden op hetgeen ik ging formuleren. (mannen kunnen dus ook wel een beetje multitasken). Ik gooide het er maar uit. Meis, ik denk dat het over is tussen ons. Toen volgde er een minuut stilte. Ik zei, ik heb zoveel moeite gedaan om je hart te winnen, maar het is me niet gelukt. Je wil blijkbaar niet hard genoeg anders vecht jij er ook voor. Dat gevoel krijg ik niet bij je, dus is het wat mij betreft over. Ik heb mijn best gedaan.

Weer een stilte. Ze zegt, weet je wel hoeveel pijn je mij hiermee doet? (Dat gevoel waar ik dus de afgelopen 2 maanden mee loop, sorry hoor.. maarehh mag ik ook even?) Dus ik zeg zo. Ik ga je niet meer bellen, en niet meer smssen.

Ja maar ik wil het wel, en ik wil wel alles met je gaan doen. Maar... (toen viel ik haar in de rede) "JE WIL HET NIET HARD GENOEG".. Nee dat is het niet zegt ze. Ik kan het (nog) niet. Nou dan weet ik het goed gemaakt. Ik laat je met rust, en neem jij maar contact met mij op als je er klaar voor bent, en dan kijken we wel of ik nog wil, want die wil is nu wel héél erg aan het slinken. Toen werd ze weer emotioneel. Ik heb toen maar snel het gesprek afgekapt want anders ga ik er weer medelijden mee krijgen. Ik weet niet of ik er goed aan heb gedaan maar ik wil niet meer hopen, die hoop doet alleen nog maar pijn, en sleurt elke dag als een blok aan mijn been.

Time will tell...