Jullie hadden gelijk, binnen 6 maanden dat ik hier weer zou zitten. Geef het 5,5 maand en daar zit ik weer. Wel met veel antwoorden dus ik heb er wel degelijk van geleerd, but i learned the hard way. Maar soms moet je er op de keiharde manier achterkomen dat het niet lukt. Aan de andere kant kan ik ook nooit zeggen dat ik er niet voor 100% voor gegaan ben want dat ben ik zeker. Ik heb er alles aan gedaan om het goed te maken maar kwam er op de harde manier achter dat ik feitelijk niet meer als een opvulling gediend heb in de leegte van haar. De leegte die zij nu heeft overhandigd aan mij en waar ik nu mee achterblijf. Het is gewoon enorm, tja hoe zeg je zoiets netjes, balen dat het zo is gelopen. Al die tijd heeft ze gewoon gebruikgemaakt van de "faciliteiten" die ik haar bood. De warmte, de aandacht, de liefde die ze bij die ander kwijt was. Liefde die ze zelf niet, of althans niet meer voor mij had. Want het was er wel in het begin, toen knalde het vuur eraf bij ons beiden. De laatste weken waren niet meer dan een kwelling voor ons. Ze snauwde me af over de kleinste dingen terwijl ik alles maar slikte. Want ik dacht dat ze in een dipje zat. Eigenlijk was het meer dan een dip want ze wilde gewoon niet verder en was daar niet eerlijk over en pestte ze me maar weg. Flinke ruzies gehad, ook veel bijgelegd maar het komt er feitelijk op neer dat ze me enkel gebruikt heeft voor haar leegte. Tuurlijk was er wel iets tussen ons, want dat was er 8 jaar geleden ook. Er was een klik, anders gebeuren sommige dingen niet maar die klik was bij haar al snel omgevormd tot irritatie. Terwijl ik mij maar uitsloofde. Sky was the limit. Alles om haar maar gelukkig te maken. Van haar kant was het enkel nog take take take and nothing to give de laatste weken en toen ben ik gaan nadenken. Dit is niet goed. Bovendien staat ze heel anders in het leven dan ik. Zij wil nogsteeds losbandig kunnen leven ondanks haar kind, terwijl ik opzoek ben naar geborgenheid en kwaliteit. We hadden al grote plannen, ze wilde een kind van me, we waren al op zoek naar een huisje samen. Alles zat zogenaamd goed... ja zogenaamd. Ergens sluimerde er al iets, iets dat niet goed zat. Ik vond dat ze veel verantwoordelijkheden aan haar laars lapte. Verantwoordelijkheden die ik heel sterk voelde, t.o.v. haar kind, haar werk en haarzelf. Maar als zij zich top voelde, kwam er ook geen einde aan, alles moest kunnen, op welk vlak dan ook.. grenzen? wat zijn dat? Kan je dat eten? Als ze zich down voelde dan moest heel de wereld met haar mee de put in. Wat je ook deed, niks was goed. Egoistisch? hoezo? Ik ben gaan nadenken, en feitelijk veel te laat de knoop doorgehakt, ik heb het van haar laten afhangen.. me laten zeggen dat het gevoel wat er in het begin was, niet meer was. Zodat ik hier nu zit met een gebroken hart.

Of het me net zo'n pijn doet als eerst, toen ik nog 100% aan het vechten was voor een stabiele relatie? nee, maar dat het pijn doet is een feit. Ik weet aan de andere kant ook dat ik veel beter verdien, en dat ook weer ga vinden, want zo'n goeie vent verdient het niet om alleen te blijven. Ik vind het wel weer, en hopelijk nu wel bij iemand die er ook bij mij voor de 100% voor gaat.

I rest my case,

Iedereen die alleen zit met de kerstdagen, ik leef met jullie mee...

M.