Heb de cd vandaag gepost, kreeg na een paar uur telefoon. Hoe het met me ging. Ik was even op visite dus ik vroeg of ik later terug kon bellen. Ok, thuis aangekomen. Toch maar gaan bellen. Weer een heel lang gesprek. Ze had afgelopen week veel aan mij gedacht. Flinke ruzie gehad met haar vriend. Ze is nu echt gaan nadenken. Wil ze dit wel. Wil ze nog wel bij hem blijven. Ze hebben elkaar 2 weken de tijd gegeven om na te denken, maar ze zag het somber in. Hij had zijn reservesleutel al ingeleverd.

Hoe voel ik mij daaronder, dubbel zal ik je zeggen. Aan de ene kant voelt het net alsof ik 2e keuze ben maar aan de andere kant snap ik ook dat je in een relatie niet zomaar afstand van elkaar kunt doen voor iemand anders die in je leven is gekomen. Ik voel me nu raar. Aan de ene kant super, ik heb haar weer gehoord we hebben weer gelachen samen. Aan de andere kant heb ik zoiets van, wil ik dit nog wel langer zo. Kan ik zelf wel 2 weken wachten. En duurt het wel 2 weken, of gaat het langer duren. Stel dat ze na 2 weken uit elkaar gaan, kunnen wij elkaar dan weer meteen gaan zien, of niet.

Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn verhaal zit ik er nogsteeds elke dag mee. En aangezien ik een creatieve baan in de reclamewereld heb waarin concepten moeten worden bedacht en vormgeving bepaald heeft mijn gevoel erg veel invloed op de resultaten. Ik heb mij dan vorige week ook 2 dagen ziekgemeld omdat het gewoon echt niet ging. Nu kijk ik erg op tegen de komende week. Hoe zal het gaan, krijg ik er wat uit? Dat zijn vragen waar ik mee zit. Ik doe ook wat dingetjes free-lance erbij en dat is de afgelopen 2 weken voor geen meter opgeschoten. Ik kan niet langer dan een uurtje achter die pc zitten zonder in een soort van depressie te zakken. Muziek die ik normaal altijd beluister kan nu niet, het roept teveel emoties op. Terwijl die muziek altijd mijn bron van inspiratie was.