En dan nog mijn werk...

Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn verhaal zit ik er nogsteeds elke dag mee. En aangezien ik een creatieve baan in de reclamewereld heb waarin concepten moeten worden bedacht en vormgeving bepaald heeft mijn gevoel erg veel invloed op de resultaten. Ik heb mij dan vorige week ook 2 dagen ziekgemeld omdat het gewoon echt niet ging. Nu kijk ik erg op tegen de komende week. Hoe zal het gaan, krijg ik er wat uit? Dat zijn vragen waar ik mee zit. Ik doe ook wat dingetjes free-lance erbij en dat is de afgelopen 2 weken voor geen meter opgeschoten. Ik kan niet langer dan een uurtje achter die pc zitten zonder in een soort van depressie te zakken. Muziek die ik normaal altijd beluister kan nu niet, het roept teveel emoties op. Terwijl die muziek altijd mijn bron van inspiratie was.

Ik heb klanten teleur moeten stellen dat het allemaal wat is uitgelopen door persoonlijke omstandigheden, wat door sommigen erg goed maar door anderen weer minder goed wordt opgepakt. Ik wil anderen niet teleurstellen met mijn situatie, maar hoe kan ik nou iets moois maken als ik mijzelf niet fijn voel? Oh dit is zo lastig...

M.B's blog
login of registreer om te reageren

Ma, 02/10/2006 - 01:49 — Droopie

Zo herkenbaar M.B.!

Het is zo herkenbaar wat jij mee maakt M.B.!
Net als je een na laatste reaktie op jouw verhaal. En nu in jouw nieuwe blog.
Het is net alsof ik de situatie van mijzelf teruglees.

Mijn resultaat is dat ik op het punt van ontslag sta. En dat allemaal door diegene die niet met mij verder wilde! Al die energie die ik erin stak. Tevergeefs helaas. En nu moet ik op de blaren zitten. Tja...mijn eigen schuld, maar het voelde toen zo anders. Had toen echt het gevoel dat ik het doen moest, omdat ik haar zo graag als mijn liefdes partner wilde.

Ben dus erg diep gegaan (op elk vlak). Maar tevergeefs.
Het is nog pril mijn nieuwe gevoel, maar ben nu volledig over haar heen. Ik moet verder met mijn leven en kan niet blijven hangen in het verdriet en de hoop om haar terug te krijgen! Heeft veel te lang geduurd!
Ik had dat veel eerder moeten beseffen, maar tja...echte en diepe liefde doet veel met een mens. Ze was voor mij the love of my life!

Ik hoop voor jou dat je sneller de draad weer weet op te pakken. Zonder schadelijke gevolgen, zowel priv?É¬© als op je werk!
De creativiteit zit in je, haal het er ajb weer uit! Focus je overdag op je werk. Laat de emotie, als het moet, pas 's avonds vloeien dan.
Het is makkelijk gezegd, ik weet het. Maar maak ajb niet dezelfde fout als ik!!
Geloof me, het is het echt niet waard! Mss nu even geen realisme, maar dat besef komt echt!

Ook dat van de muziek is heel herkenbaar. Ik heb nieuwe muziek gevonden en dat helpt echt! Even geen muziek van ons samen of muziek die het onderwerp aansnijdt. Op 't werk maar ff de muziek uit of heel zacht als het te herkenbaar wordt. Werkt ook goed!

Heel veel sterkte!
Heb je trouwens ondertussen al wat van haar gehoord?

Groet, Droopie

Ma, 02/10/2006 - 08:22 — M.B

Fijn dat je me begrijpt

Hoi droopie, bedankt voor je comment. Fijn te horen dat je me begrijpt. Ik heb nu de muziek weer aan, welliswaar soms met liedjes waar dan van die teksten in zitten die me pijn doen, maar dan probeer ik het weer te vergeten.

Ze heeft me sinds vrijdag al niet meer gebeld. Ik weet niet hoe ze zich voelt. Hoe ze over me denkt. Of ze nog wel aan me denkt. Ik heb gisteren een cd besteld van haar lievelingsartieste. Ik wil op de hoes bedanken voor haar aandacht en de "fijne" tijd.

Ik ga hem niet persoonlijk afgeven, maar ik doe hem bij haar in de bus. Ik weet dat sommigen het me zullen afraden, maar voor mijn gevoel moet ik dit. Ik hoop dat het werkt.

Ma, 02/10/2006 - 01:57 — eeffie

Twee jaar, oktobber twee

Twee jaar, oktobber twee jaar en ik heb nog steeds pijn op de achtergrond welsiwaar maar toch iedere dag wel een keer. Ook ik doe creatief werk en ja het belemmerd me vaak, ik doe de dingen en kan het dan soms ook loslaten zeg maar, dan ben ik er niet mee bezig maar dan als het af is of ik zit alleen thuis is het er weer. Hij hij voelde geen flikker, hem werd het in de schoot geworpen en hij kreeg haar er gratis bij, bij al het geluk wat hij toch al kreeg, ik moet nu in therapie want ik kom er alleen niet uit. Morgen mag ik bellen en dan hoor ik meer.

Maar ik zou zo graag willen dat hij het voelt wat hij me aan deed en zij, zij helemaal.
Maar stort je juist op je werk, ga ervoor dan gaat het andere naar de achtergrond en als je het echt niet trekt meldt je ziek, maar dat kun je met jou werk ook niet lang doen dan ga je zo achterlopen.

Andere muziek, jahet werkt echt

Sterkte Eeffie

Ma, 02/10/2006 - 08:16 — M.B

Fijn dat er mensen zijn die dit herkennen.

Zit nu op het werk, mixed feelings. Probeer er weer in te rollen maar het gaat niet echt goed. Als ik jouw verhaal lees eeffie dan denk ik, wat kunnen mensen toch gemeen zijn he. Zelfs al zijn ze er zich niet van bewust. Na al die tijd nogsteeds dat zeer. Ik hoop dat het snel wat meer slijt en dat je wat aan je therapie hebt.

Ik kamp nu met nieuwe gevoelens. Gevoelens van "gefaald hebben". Ik voel me ongelukkig, ben ik ?É¬ºberhaupt wel een goede minnaar. Ben ik wel een man waar een vrouw van kan houden. Ben ik t?É¬© emotioneel, te lief en daardoor niet interessant genoeg? Al die vragen zorgen ervoor dat ik me voel alsof ik gezakt ben voor een belangrijk examen. Moet ik weer in de schoolbanken om liefde opnieuw te leren? Who knows, ik wil het vergeten...

Ma, 02/10/2006 - 09:39 — panic (of verwijderd)

levensvragen

Oftewel liefdesvragen. Volgens mij is dit iets wat iedereen hier op de site bezig houdt. Ene misschien wat meer dan de ander. Ik herken het in elk geval heeeel erg. Al ben ik nu gaan inzien dat dat bij mij voortkomt uit onzekerheid. Want ook in een relatie sluimert die vraag bij mij "Ben ik wel goed en leuk genoeg? Laat ie me niet in de steek als hij erachter komt dat ik niet geweldig ben?". Tja, en juist door me hier op te focussen heb ik ervoor gezorgd dat hij me in de steek laat. Ik weet dus dat het bij mijzelf ligt. Dit wil niet zeggen dat ik me ongelukkig voel met mezelf. Ik weet dat ik zoveel goede kanten heb, ben alleen bang dat dat voor een partner niet genoeg is.
Ik kan je nu zeggen dat je heus wel een man bent waar een vrouw van kan houden. Maar ik weet dat je dat nu niet troost.
Liefde moet leuk zijn, en geen pijn doen. En loslaten is echt het moeilijkste wat er is op deze momenten.
Ook ik heb een creatief vak, maak bedrijfsfilms, en ook voor mij is het moeilijk om "lekker creatief" te zijn. Helaas heb ik het voor het eerst sinds jaren ook erg rustig op het werk. En juist daardoor kan het piekeren toeslaan....
We hebben beiden volgens mij een geweldig beroep, alleen in deze tijden zou het beter zijn om gewoon met cijfertjes oid te moeten werken.

Ma, 02/10/2006 - 17:53 — M.B

Je hebt helemaal gelijk.

Ik voel het ook zo, wellicht ook uit onzekerheid. Misschien omdat ik al zo lang geen relatie heb gehad en nu zo blij was dat ik weer iemand had gevonden waar het wel eens mee zou gaan lukken. Dan zijn er 2 problemen. 1, ze is eigenlijk bezet. (en ik wilde eigenlijk niet te ver gaan, wat uiteindelijk toch is gebeurd. Overigens heb ik steeds geweigerd de daad te verrichten. Waar ik nu weer een dubbel gevoel bij heb van "waarom heb ik haar dan ook gespaard, als ze mij ook gebruikt heeft want ze smeekte het me gewoon". Maar zo ben ik gewoon niet, ik voelde mij toch ergens schuldig) 2, ben ik dan wel goed genoeg voor haar. Of wil ik juist t?É¬© goed voor haar zijn zodat zij dat weer ervaart als beklemmend. Dat kwam natuurlijk ook voort uit de situatie, om te "bewijzen" dat ik de juiste voor haar was.

Voor het eerst heb ik vandaag het gevoel dat ik er boven moet staan, en de wijzere ben geweest. Ik heb me niet laten "verleiden" tot ordinaire vreemdgaansex (alhoewel er toch wel redelijk wat gebeurd is, 'tis dubbel ik weet het.) Zij verdient het gewoon niet zo'n goede vent te krijgen als ze zo is. Ze moet zelf eerst maar eens alles op een rijtje gaan zetten, en dan kijken we wel verder.

Ik blijf wel bij mijn beslissing om die cd aan haar kado te doen, met de boodschap dat ik haar "bedank voor de fijne tijd" (die eigenlijk helemaal niet zo fijn was achteraf, maargoed), en op die manier de eer aan mijzelf houd. Wat ze er mee doet moet ze zelf weten. Misschien ben ik straks wel de gene die zegt aju paraplu. Ik kijk wel hoe ik me morgen voel.. het is nu in ieder geval wel weer wat beter.

Wat raar dat er toch nog redelijk wat mensen hier zijn met een creatieve baan. Zou dat toeval zijn? of hebben creatievelingen vaak problemen met relaties, je zou het zomaar gaan denken. Misschien moeten we eens een borrel houden voor "lotgenoten" en kunnen we het hebben over onze creatieve beroepen

Din, 03/10/2006 - 09:53 — panic (of verwijderd)

creatievelingen

Tja, wellicht staan creatievelingen meer open voor emoties?? En misschien ook meer geneigd tot piekeren en alles afwegen? Want meestal bestaat in een creatief beroep goed of fout niet. Het is meestal een kwestie van gevoel, al zijn er natuurlijk wel bepaalde richtlijnen.
Ik hoop voor jou dat jij er echt boven blijft staan. En het is heel goed dat je grenzen houdt. Onzekerheid is echt vreselijk, het blijft altijd maar een gok of je er goed aan doet of niet. Maar ik denk wel dat je momenteel heel goed bezig bent.
Bedenk wel het volgende: jij hebt misschien een duidelijke bedoeling met de cd. Maar dat is geen garantie dat zij die boodschap begrijpt. Als dat voor jou niet belangrijk bent, als jij het gewoon graag "kwijt wilt", dan moet je het doen...

Din, 03/10/2006 - 15:50 — M.B

Creatievelingen werken volgens mij inderdaad veel met emoties. Ik ervaar het altijd wel zo. Ik gooi overal echt mijn gevoel in, waardoor een concept vaak net dat beetje extra krijgt. Als het dan ook wordt afgekeurd voelt het soms alsof men slecht over je kind praat. Ik heb er in de tijd echter wel mee leren omgaan, nu nog leren omgaan met gevoelens die worden gekwetst door een vrouw.

Die cd, ja.. ik heb er ook wel aan gedacht of ik er wel goed aan doe. Ik weet eigenlijk ook niet waarom, misschien omdat ik daarmee wil dat ze me niet vergeet, dat ze iets tastbaars heeft wat herrinnert aan mij. Het is fout, ik weet het. Maar mijn gevoel zei gewoon dat ik het moest doen. Laat ik het zo zeggen, ik dacht er niet eens over na toen ik het deed. Ik bestelde hem gewoon.

Din, 03/10/2006 - 15:54 — panic (of verwijderd)

het kind

Ja, ik heb ook moeten leren het niet als persoonlijk op te vatten als iets wordt afgekeurd in een filmpje. Daarnaast heeft het ook jaren geduurd voordat ik zelf tevreden kon zijn met een film! Ik weet nog precies hoe dat voelde...
Nu gaat me dat beiden veel beter af.
Gevoelens die door je liefde gekwetst worden zijn nog veel heftiger.
Ik doe ook veel op basis van gevoel, soms wel t?É¬© impulsief. Maar meestal kan ik er dan zelf wel mee leven. Als het goed voelt, is het goed. Probeer er dan niet meer over na te denken hoe het bij haar aankomt/overkomt. Jij moest het kwijt, en dat telt!

Din, 03/10/2006 - 16:49 — M.B

Ik kan best tevreden zijn

Ik kan best tevreden zijn over mijn werk, maar neig toch altijd even om er aan te blijven frutselen waardoor je er niet uit dreigt te komen. Aan de andere kant weet ik wel waar echt de grens ligt zodat er nog rendement te halen is. Bij de liefde is er echter voor mij geen grens (of nog niet), waardoor ik ook te lang blijf frutselen totdat het voor mijn gevoel goed is. Alles moet perfect, zo kennen mensen mij ook. Die jongen die alles tot in de puntjes verzorgt, aan alles denkt, op alles een antwoord heeft. Heel fijn allemaal, die complimenten.. maar men ziet vaak niet de keerzijde van het verhaal. Dat ik 10x zoveel nadenk over (soms de meest simpele) dingen dan menig ander persoon. Het eindresultaat is dan ook vaak zeer positief (als ik kijk naar mijn huis/studio/living, mijn werk, verzorging, gedrag t.o.v. anderen). Ik denk dat ik moeite heb met relativeren. Er is alleen een 1 of een 10, er zijn geen 8en of 7ens. Als dat niet lukt, dan heb ik gefaald. Zo trek ik dat misschien ook door in een relatie waardoor het ontwricht. Aan de andere kant hebben er nu meer factoren er toe doen bijdragen dat het is misgelopen.

Ik blijf echter nogsteeds hopen op een berichtje van haar, het liefst dat ze zou zeggen dat ze het zat is bij die ander en toch mij weer wil zien. Dan kan ik op mijn beurt zeggen dat ik "even" wil denken. Of is dat gemeen van me?

Din, 03/10/2006 - 19:32 — onzeker meissie

He MB

Alsof ik mijn eigen verhaal lees!Ik ben ook iemand die hoge eisen stelt aan zichzelf,ook op mijn werk ben ik zo!
Gewoon de perfectionist die de lat vrij hoog legt!Alles tot in de puntjes geregeld!
Maar ik heb ook mijn keerzijde,blijf ook maar denken,over van alles en nog wat,wil overal het liefst een verklaring voor vinden!
Nadat het uit was met mijn ex heb ik ook heel vaak gedacht dat ik gefaald heb,ik had niet genoeg mijn best gedaan,als ik nu zus of zo had gedaan dan...
Nou ja je kent het wel,ik kan er ook doodmoe van worden!Heb jij dat niet?
Groeten van een onzeker meissie

Din, 03/10/2006 - 21:34 — M.B

Ik heb dat ook

Ja, precies zo ervaar ik het. Het is zo vermoeiend. Soms denk je dat er geen eind aan komt, aan dat denken. Steeds maar over alles piekeren, is dit wel in orde, heb ik dat wel gedaan, alles 3 dubbel checken. De beste willen zijn. Presteren. Misschien heeft het met mijn opvoeding te maken gehad dat je alleen maar mee telde als je de beste was. Niet dat ik op school nou zo'n goede student was, integendeel. Maar in de dingen die ik graag doe, daar wil ik in uitblinken.

Wel heel leuk (nou ja, leuk is misschien niet het goede woord) dat er iemand is die dit ook helemaal herkent.

Woe, 04/10/2006 - 08:41 — panic (of verwijderd)

En ook voor mij geldt hetzelfde... Bij mij zijn nu sinds 2 weken de ogen geopend. Door mijn heftige reacties en praten met mijn zus en huisarts, weet ik waar het vandaan komt. Inderdaad: vanuit opvoeding. Ik heb de angst dat als mijn partner ziet dat ik niet perfect ben, ik niet meetel. Want ook bij ons thuis was het belangrijk dat je goed bent. Fouten werden (door mijn moeder nog steeds niet) niet toegegeven. Onzekerheid (mijn zus was altijd duidelijk onzeker) werd gezien als een zwakheid. Gevolg: ik werd stoer en sterk en vertelde mensen weinig wat me echt bezighield. Dit is de laatste tijd wel veranderd. Maar in een relatie ben ik nog zo kwetsbaar en gevoelig en zitten de patronen van mijn opvoeding er te diep in.
Ik zoek hier nu hulp in, wel spannend, maar het enige redmiddel voor mij.
MB en onzeker meissie, voor jullie zal het weer anders zijn, maar ik herken jullie gedrag!

Wie is online

Enquête

M.B's Buddies