ik ben echt zo vreselijk in de war.........ik ben echt helemaal de weg kwijt nu.
Lees aub mijn eerdere blogs en daarna dit verhaal.

Sinds een paar weken heb ik iemand leren kennen. Echt een schatje. Hij kent mijn situatie en accepteert gewoon alles.
Hij is lief, knap, alles erop en eraan. Ik voelde me zo goed! Ik zag het allemaal weer helemaal zitten!
Ik voelde me gelukkig!

En toen.......

jeetje, tijd heelt alle wonden..........hoe vaak mij dat niet gezegd is.....maar het is echt waar!
Als iemand mij 3 maanden geleden had verteld dat ik weer lol in het leven zou hebben had ik die persoon voor gek verklaard! Ik zag het echt niet meer zitten, mijn leven was wat mij betreft over.
Maar serieus, het helpt om niet bij de pakken neer te gaan zitten! Tuurlijk huil ik me nog regelmatig de ogen uit mijn kop, maar na paar minuten zeg ik tegen mijzelf: kom op! Laat je leven niet kapotmaken! Dan gooi ik een plens water in mijn gezicht en ga ik er weer voor!

Gisteren was ik jarig, en misschien heel apart maar ik had best een redelijke dag. Ik wilde het niet vieren dus al mijn vriendinnen gezegd dat ik het echt alleen met mijn kinderen wilde vieren. '
Ik heb heel veel kaartjes, smsjes, mailtjes en 3 bossen bloemen gekregen en dat was ech super!
Met mijn oudste zoontje taartjes gebakken, en natuurlijk lekker opeten daarna. 's Avonds nog even met mijn moeder de stad in geweest. Al met al toch best een leuke dag gehad.

bah overmorgen ben ik jarig.......ik weet niet hoe ik me ga voelen.
Het gaat best goed de laatste tijd, maar het overvalt me soms, dan vliegt het me echt aan.
Waar is mijn man???? Waar is nou die persoon gebleven die er altijd was? Ik voel me soms zo ontzettend alleen.....
Dat ben ik niet hoor, ik heb 2 geweldige kindjes, lieve familie en vrienden, maar door het gemis van 1 persoon voel ik me toch echt heel eenzaam.
Ik moet nog zoveel doen, heb nog zoveel zorgen (financieel, huis zoeken etc etc), en juist met hem zou ik die zorgen zo graag delen. Dat deed ik voorheen toch ook altijd?

Help!!!
Ik word bijna gek, kan me nergens meer op concentreren.
Wie mijn blog's heeft gelezen kent mijn situatie, en dat is geen leuke.....
Ik lig in scheiding op het moment, begin mijn leven weer op te pakken, en had de situatie geaccepteerd (behalve het dubbelleven van mijn man, dat kan ik denk ik nooit een plek geven). Vorige week met de vriendinnen uit geweest, en iemand tegengekomen. Verder niks gebeurd hoor, maar wel een leuke vent! En ik heb nu zo af en toe nog contact (hele korte berichtjes), ook niks bijzonders hoor, heel oppervlakkig.

hallo allemaal,
zijn er ook mensen die te maken hebben gekregen met bedrog?
Want ik merk bij mijzelf dat mijn emoties heel erg door elkaar lopen, mede doordat ik bedrogen ben.
Ik heb 2 "situaties" die ik een plek moet zien te geven, en ik vind dat echt heel erg moeilijk.
situatie 1:

bah, ik baal zo van mijzelf.
We zijn nu paar maanden verder, en ik voelde me echt een stuk beter.....
Heb leuke dingen met de kinderen gedaan, en ben zelfs wezen stappen met mijn vriendinnen.
Ik zag echt in dat het leven ook zonder hem door kan gaan.
Maar toen ik afgelopen weekend de kinderen bracht zat hij te huilen. Waarom houdt mij dit nou weer bezig?