Hallo allemaal,

Hallo allemaal,
zoals ik al in mijn laatste blog schreef voel ik me de laatste tijd erg rustig en vredig met het feit dat 'we' niet meer zijn. Vandaag hebben we voor het eerst weer eens een gesprek gehad via msn. Een gesprek met diepte...Vandaag een hoop problemen op het werk, ik kon het niet laten hem hier over te vertellen, je luisterde, was zelfs lief...en zo maar eens waren daar die woorden ' je weet toch dat ik je nooit pijn wil en zal doen'. Kwamen even hard aan die woorden, maar diep van binnen wist ik dat hij de waarheid sprak. Hij zei 'we hebben een hoop verwoest en afgedaan maar ik heb jou nooit pijn willen doen, onze innige band heb ik altijd willen behouden, je bent mijn vriendin'. Ik heb hem toen verteld dat het lang heeft geduurd voordat ik dit kon accepteren maar dat ik gewoon wil dat hij gelukkig was en dat het toch nooit wat had kunnen worden, dat het vroeg of later toch afgelopen zou zijn.

Hallo allemaal!

Het is inmiddels bijna 2 maanden dat ik niet meer op deze site ben geweest. Het gaat een stuk beter met me en heb alles een beetje kunnen loslaten. Ik heb sinds die 2 maanden 2 x contact met hem gehad, gevraagd hoe het met hem gaat, hij reageerd wel gelijk terug, maar als ik aanzet doe voor een gesprek dan blijft dit uit....dan blijft het scherm van de msn leeg...Dat is nu al 2 keer op deze manier gegaan. Gisteren sprak ik hem nog: 'Gaat goed met mij met jou ook alles goed? Ja die parachutistdat ben ik, heb 1 keer daar en daar gesprongen...Mijn reactie: 'super zeg wat een lef!' EN toen ging het lampje weer uit....

Ik heb gisteren toch besloten een mail te sturen om uit te leggen wat ik voel, hoe ik me voel. Ik heb verteld dat ik het zo'n overwinning van mijzelf vond die 60 dagen maar dat ik erg van slag was geraakt toen hij mij van msn had gewist. Dat hij al verweg was maar dat dat wel erg definitief voelde. Ik heb hem verteld waarom ik afstand van hem probeerde te nemen en dat hoe zeer ik ook telkens mijn best doe dit mij niet lukt en dat ik mijzelf daartoe ook niet meer wil forceren. Dat ik best van hem mag houden ook al mag dat dan niet meer wederzijds zijn...Ik schreef hem dat ik nog steeds hier ben, daar waar ik al die 4 jaar ben geweest geen stap vooruit geen stap achteruit, steeds op dezelfde pelk...en ik heb raar genoeg een heel rustig gevoel van binnen want ik weet dat jij daar ook bent...

Nou stomme stomee m*ts dat ik er ben! Kon het vanmiddag weer niet laten zag hem op msn, funest natuurlijk, stom! Ik denk ach joh wat heb je te verliezen, gewoon hallo zeggen, kijken of hij wat terug zegt...maar dat deed hij dus niet:( Ik denk bijna zeker dat hij er wel was maar dus gewoon niets terug schreef. Ik voel me wel goed, niet heel slecht of zo maar toch. Ik weet ook eigenlijk heel diep van binnen wel dat het geen zin meer heeft, wat valt er nu nog te zeggen, na alles wat er gebeurd is, zo vaak uit elkaar weer bij elkaar, al het verdriet...dat alles gaat nooit meer over, kan nooit meer over gedaan worden.

Nou, ik kom er openlijk voor uit ben geloof ik nu weer helemaal de weg kwijt. Maandag merkte ik al s ochtends vroeg dat hij mij van zijn MSN had gewist. Ik denk ben slim, ik neem een neiuww adres (dat was ik al langer van plan) en dan voeg ik hem opnieuw toe. Tot gistermiddag heb ik wanhopig zitten kijken of hij mij zou accepteren..maar dit was niet het geval. Gisteravond kon ik er niet meer tegen, ik heb hem een mailtje gestuurd waar in staat dat hij mij nog niet had toegevoegd en of hij dit a.u.b wilde doen (niet meer, niet minder). Vanochtend zette ik mijn MSN aan en daar was hij...na mij 50 lange dagen geblokkeerd te hebben, kon ik hem weer zien.

Alle contact tussen ons in dan uiteindelijk toch vebroken. Ik weet niet wat te doen, voel me machteloos, hulpeloos...mijn hart is gebroken en niemand die het nog kan lijmen..nu weet ik zeker...nooit meer verliefd...nooit meer zo'n fout. Mijn verstand weet dat het nu echt over is, nog nooit eerder wiste je mijn msn, nooit eerder weerstond ik jou mail of contact. Mijn mijn hart roept' heeee dit kan niet! Wat gebeurd er! Doe eens wat...!' Maar mijn verstand houd me nu tegen keer op keer, wettend dat mijn hart weer te veel pijn zal moeten weerstaan als ik contact zoek. Hij wil niet meer, het is over...over en uit!