Hey Larissa,

Ik voel zo met je mee.. Mijn verhaal is net iets anders, maar ik snap zo goed dat je nu zo baalt van het feit dat jij afstand wilde nemen, wat je nu eigenlijk juist helemaal niet wil.

Ik heb tegen hem gezegd dat hij me niet telkens het gevoel moet geven dat er nog zoveel tussen ons is, en me dan telkens toch weer laten vallen. En vanavond eindelijk, heeft hij me letterlijk naar huis gestuurd toen ik wilde blijven, wel op een lieve manier, maar toch.. Eigenlijk dus precies wat ik zei dat hij moest doen. Maar het voelt zo enorm kl*te. Ik was zo graag bij hem gebleven.. Daar zat ik dan alleen in de trein naar huis..

Maar jij wil, net als ik, hem terug als jouw vriend en niet als een vriend. Je wilt liefde van hem, en geen medelijden, toch?... Helaas is het zo moeilijk om in momenten van groot verdriet rationeel en positief te denken. En er is dan zo weinig voor nodig om je uit je wankele evenwicht te brengen.. Ik heb dat ook altijd. Er hoeft maar iets te gebeuren of ik laat me weer gaan.

Waarheen moet het gaan?? Ik weet het ook niet. Maar ik denk naar een plek waar wij rust vinden in de situatie. Die plek is waarschijnlijk ver hier vandaan, maar hij is er wel. En op die plek vinden we ons eigen hart terug, die nu nog bij hem ligt.

Larissa, ik zou het zo goed begrijpen als je hem aanspreekt. Maar ik vind 50 dagen geen contact al zo ontzettend knap en als je denkt dat je niet gaat krijgen wat je wilt, kan je misschien beter voor jezelf kiezen en hem niet aanspreken, hoe moeilijk dat ook is. En als dat je lukt, wil je mij dan vertellen hoe je dat doet?

Heel veel sterkte!

Liefs alleenverder