Weer zo'n dag dat als je op staat gelijk denkt van...ik blijf liever liggen, kop onder het dekbed...niet na willen denken over hem..alles wat we mee hebben gemaakt...niet naar het werk willen...niet die msn willen aanzetten en hem daar zien...en die stilte...dat zwijgen...dat doet het hem...dat doet zoveel pijn. Soms denk ik, praat gewoon met hem..maar als hij me af zou wijzen...dat zou ik niet kunnen verdragen...dan is die kleine hoop die ik nog heb...weggeslagen...misschien houdt ik mezelf ook wel voor de gek?? Wie weet...??

Nou wat een weekend was het weer, zaterdag stond ik op met zo'n slecht gevoel, nergens zin in...ik had het liefst de hele stad leeg gekocht..had ik daar het geld voor gehad. Mijn moeder belde na de middag, samen lekker wezen statten...en ineens was er dat idee...die haren moeten eraf...die lange blonde bos...alles moet anders dacht ik...mijn moeder zei nog..meid doe nou niet maar voordat ik het wist zat ik bij mijn kapper. Ook die zei, laat het nou even rusten, misschien krijg je er spijt van...maar nee hoor, ik moest zo nodig...En twee uur later stond ik in de regen met mijn nieuwe korte kapsel...spijt??

Soms voelt het net of ik in een hel leef...waarom ik?? Waarom gebeurt dit mij...net nou ik weer een beetje hoop had gisteren, net toen ik dacht zie je wel, er is nog een kans...Vanochtend opgestaan, snel naar het werk, zet mijn msn aan geen A. Nou ok, misschien wat later vandaag...niet dus, nou kom ik erachter dat hij mij weer blokkeerd...en dan komt die woede weer, wat is dit een spel?? Ik ben geen speeltje, ik ben het zat, elke keer weer hoop te hebben en dat die hoop daarna weer afgekapt wordt. Ik speel mee als hij dat zo graag wil, wat hij kan, kan ook ik! Waarom doet hij dit! Ik ben op, heb het gehad...het komt dus echt nooit meer goed..!

Niet te geloven, ik stond vanochtend vrij fris op, het leek wel op een goede morgen? Stom, ik vroeg me gelijk af, hoe kan dat, hoe kan het dat ik het als een goede morgen ervaar? Ondanks de pijn en de slapeloosheid voelde ik me vanochtend goed. Weer een dag zonder hem, zonder zijn stem...Lekker meteen ontbeten en in de auto gestapt. Maar daar begon het al, ik zet de radie aan en ja hoor, net dat ene liedje:
Don't walk away from me...
I have nothing, nothing, nothing
If I don't have you, you, you, you you...
Even slikken maar weer. Onderweg ruzie met een ezel van een weggebruiker, die denkt dat hij alleen op de weg rijdt...

Het moelijkste is altijd nog geen contact met hem op te nemen. Zit ik daar naar mijn msn te staren, ik voel me soms net apatisch...De hele dag staat dat stomme ding aan maar ik hoor niks van hem...vergeten mensen elkaar dan zo snel, al het mooie wat we hebben meegemaakt samen. Soms denk ik, zou hij ook zo zitten staren naar zijn beeldscherm, zou hij ook de hele dag denken van zal ik nu wel of niet iets schrijven? Maar ach, misschien kom ik wel helemaal niet in hem op:) Het is net of ik moet afkikken, probeer druk te zijn op mijn werk...maar als ik dan even stil zit kruipt ie in me...
en voel