Ik heb dat elke dag, nu net zet ik mijn computer weer aan en daar is hij dan..nog steeds hoop ik heel stiekum, dat de afstand, de stilte...de tijd die er verstrijkt sommige dingen weer goed zullen maken, zoals dat vroeger altijd het geval was...vaak herinner ik me alle momenten samen, ook gisteren kon ik me weer niet inhouden, 's avonds weer een huilbui...het is soms zo moeilijk om te begrijpen dat al die gevoelens die we voor elkaar hadden over zijn, soms wordt ik woedend, denk ik ik stap morgen op het vliegtuig en ga gewoon naar hem toe, als hij mij ziet moet het gewoon allemaal weer goed komen, maar dan later denk ik, doe niet zo stom! Het rare is ik heb gezegt dat het niet meer ging, ik dacht hij zegt dan vast wel dat hij van me houdt en dat hij niet wilde dat ik bij hem weg ging...maar ook hij zei, het gaat gewoon niet meer...stomme stomme muts ben ik...ik heb het ook allemaal zelf veroorzaakt, hem weggeduwt met mijn overspannen gedrag. Ik vraag me af of deze pijn en leegte ooit zal verdwijnen...