Hallo allemaal,
ik weet niet meer wat te doen. Ik heb mijn vriend laatst weer gezien, ik had verwacht dat we gewoon ons oude contact konden oppakken naar de vele problemen die we hadden gehad afgelopen jaar. Hij kwam me ophalen van het vliegveld, heel koel, afstandelijk. Toen zten we aan de koffie zegt hij heel nonchelant, nou ehh...ik ben eigenlijk nog steeds heel bos op je en heb besloten dat we maar vrienden worden. Ik wist niet wat te zeggen...wat vindt je hiervan vroeg hij..ik zei je zal wel gelijk hebben...ik stond met een mond vol tanden! Wist niet wat te doen...probeerde me goed te houden niks te laten merken..maar in mij barste iets.

Gisteren was het dan zo ver had al mijn moed bij elkaar gesprokkeld en dacht nu ga ik gewoon wat tegen hem zeggen via msn. Na een berichtje van hem afgelopen weekend voor het suikerfeest van deze week, had ik alle hoop dat we een goed gesprek konden hebben. Dus ik vraag netjes aan hem hoe gaat het met je? Hij zegt:'heb jij mij gebeld', 'nee' zeg ik 'waarom?' Daarnee geen antwoord. En ja hoor ze begonnen weer te spoken in mijn hoofd, denkt hij dat ik hem lastig heb gevallen? IS hij boos, gelloft hij mij wel dat ik het niet was? Uren naar zijn msn zitten staren, steeds vragen 'ben je daar?', 'ik was het echt niet' maar ne geen antwoord.

Nou zaterdag nog vroeger dan ik had gedacht een berichtje van hem gehad, fijn suikerfeest! Nou leuk, wel netjes een berichtje sturen voor het feest maar geen contact met me hebben...dat vindt ik zo vreemd, wat moet ik hier nu van begrijpen? Wat wil hij nu??? Ik kan er niet meer tegen, heb ook een tijdje zitten denken of ik hm wel of niet een berichtje terug zou sturen...en toen ik dacht te antwoorden bleek het dat ik zijn nummer van mijn telefoon had gewist (...Maar afwachten weer....of aktie???

Het is al weer ruim een week geleden dat ik met hem heb gesproken. Ik dacht dat ons gesprek van vorige week misschien een nieuw begin kon betekenen. Een rustig begin om het contact te hervatten. Maar helaas blijkt dit dus niet het geval te zijn. Ik dacht vorige week nog, nou die laat vast begin volgende week wat van zich horen..maar helaas. Ik ben bang dat hij misschien op mij zit te wachten, maar dan kan hij lang wachten! Ik verrek het gewoon contact op te nemen, altijd moet in het initiatief nemen en telkens heb ik dan achteraf een gevoel van..houdt hij wel van me...wil hij eigenlijk wel met mij praten? Van dat gevoel moet ik af en daarom dus wachten tot hij contact met mij opneemt...dat wachten makt me zo wanhopig...zo verdrietig!

Ja, er zijn weer 4 dagen voorbij sinds het gesprek met mijn vriend...en nog steeds hebben we gen ander contact met elkaar gehad. Ik had een paar dagen geen internet en nu ik hem vandaag op msn zie...staat zijn groene mannetje op afwezig. Ik heb mezelf belooft dat ik na ons laatste onderonsje geen contact met hem zal opnemen..ben benieuwd hoe lang het gaat duren voor hij weer eens contact met mij opneemt:( Wachten...altijd maar wachten daar wordt ik zo moe van..het gesprek wat we hadden was ook niet echt goed...weer was hij boos op mij...die woorden: ' je moet ens ophouden in je hoofd te denken wat ik denk...en mij zelf mijn beslissingen laten nemen'.

Vandaag heb ik de stap gezet en met hem gepraat...er was iemand die mij had lastig gevallen via msn..en die scheen over onze relatie te weten..dus heb ik aan hem gevraagd of het adres hem bekand voor kwam. Ook hij kende het adres niet...en heel even hebben we gepraat. Ik zei dat ik in zijn woonplaats was geweest...hij vroeg waarom ik hem dan niet gebeld had (hij woont 600 km verop), ik zei dat ik dacht dat hij me misschien niet wilde zien...Hij een beetje kortaf en boos...jij moet eens op houden voor mij te denken en beslissingen te nemen...Hij had me dus wel willen zien:( Het was verder ook niet zo'n lang gesprek..ook niet warm of zo...maar mischien een begin????

Ik zie het echt niet meer zitten joh...ik ben het zat te wachten..wachten op nieuw contact dat misschien nooit komt?? Soms denk ik, kom op stel je niet aan, daar is hij..achter dat groene poppetje van de msn..zeg wat tegen hem! Maar dan de angst van de afwijzing...dat zou ik niet aankunnen...want dan moet ik eraan dat het echt over is..Wat vinden jullie..gewoon maar proberen te praten of nog een tijdje wachten...ik weet het niet meer..soms denk ik misschien zegt hij wel gewoon iets terug..kunnen we misschien rustig toch opnieuw beginnen. Ik weet het niet meer ben ten einde raad...