Weer zo'n dag dat als je op staat gelijk denkt van...ik blijf liever liggen, kop onder het dekbed...niet na willen denken over hem..alles wat we mee hebben gemaakt...niet naar het werk willen...niet die msn willen aanzetten en hem daar zien...en die stilte...dat zwijgen...dat doet het hem...dat doet zoveel pijn. Soms denk ik, praat gewoon met hem..maar als hij me af zou wijzen...dat zou ik niet kunnen verdragen...dan is die kleine hoop die ik nog heb...weggeslagen...misschien houdt ik mezelf ook wel voor de gek?? Wie weet...??