Hallo allemaal,
zoals ik al in mijn laatste blog schreef voel ik me de laatste tijd erg rustig en vredig met het feit dat 'we' niet meer zijn. Vandaag hebben we voor het eerst weer eens een gesprek gehad via msn. Een gesprek met diepte...Vandaag een hoop problemen op het werk, ik kon het niet laten hem hier over te vertellen, je luisterde, was zelfs lief...en zo maar eens waren daar die woorden ' je weet toch dat ik je nooit pijn wil en zal doen'. Kwamen even hard aan die woorden, maar diep van binnen wist ik dat hij de waarheid sprak. Hij zei 'we hebben een hoop verwoest en afgedaan maar ik heb jou nooit pijn willen doen, onze innige band heb ik altijd willen behouden, je bent mijn vriendin'. Ik heb hem toen verteld dat het lang heeft geduurd voordat ik dit kon accepteren maar dat ik gewoon wil dat hij gelukkig was en dat het toch nooit wat had kunnen worden, dat het vroeg of later toch afgelopen zou zijn.

Ik voel nu pas, dat we het afgesloten hebben, de woorden waar ik op wachtte zijn eruit. We moeten verder, zowel hij als ik. We hebben het lang niet gekunt maar hebben het nu toch een houding gegeven. Ik voel dat hij van mij houdt en dat is zo'n mooi gevoel dat ik moet huilen omdat dit mij emotioneerd en gewoon het diepste van mijn ziel streelt. Ik was niet alleen zijn maitresse, ik was zijn beste vriendin. We konden het allebij gewoon niet aan, hebben fouten gemaakt maar hebben uiteindelijk beide toch voor onze gezinnen gekozen. Het echte geluk ligt bij HEN, die twee gezinnen, samen hadden we nooit het geluk kunnen vinden, al hebben we dat vaak toch geprobeerd.

Schat, ik hou van jou, het ga je goed...kus