Vandaag was de dag! Vandaag heb ik eindelijk een boel afgesloten: de doos waar ik haar spullen ingedaan had, heb ik naar het postkantoor gebracht..

Ik zat er al enige tijd tegenaan te hikken, had haar een paar keer gevraagd of ik het op zou sturen, maar geen antwoord op die vraag gekregen.

En het mooie was, het ging eigenlijk allemaal heel makkelijk. 

Eerder was het nog een groot ding, maar ik was er al een poosje klaar mee, dat ik dat ding in mijn huis had. Het ging al niet meer om dat wat nu niet meer is, het ging een beetje om trots: "Kom maar halen, je spullen!".

Het enige wat je wil als je iemand heel, heel leuk vindt...zelfs als dat rationeel niet te verklaren is, omdat hij of zij zich oneerlijk gedraagt, je bedriegt of erger...het enige wat je wil, is dat diegene je ook leuk vindt.

De rest komt wel denk je. 

En dat is ook zo. Als het maar waar is dat diegene je leuk vindt.

Maar vaak vind de ander je niet echt leuk. Dat is de enige verklaring voor het feit dat je genegeerd wordt, dat je niet gerespecteerd wordt, dat je geslagen of bedrogen wordt- de ander vind je niet echt leuk.

Het is zover: een onzinnige actie denk ik, maar ik moest het doen...de datingsite..

Eindelijk compleet profiel.

Nooit eerder gedaan, maar wel eens begonnen met een profiel. Dat vertelde ik aan mijn ex, die wel aan internetdaten deed. Ze zei: "als je het dan doet, dan helemaal, niet dat slappe zonder foto!".

Tja, daar heeft ze gelijk in. Nadat ik tijden gekeken heb of zij er niet opstaat, concludeerde ik dat dat niet zo was (gelukkig of niet, geen idee).

...en daar is het dan: dat beetje lege gevoel.

Ik heb haar de zin verstuurd: "Ik wil je graag mee uit eten nemen, wil je met me uit eten?"

Ik lees net de reactie:

" Hoi...., dankje voor het aanbod, maar liever niet. Groet van..."

Jammer hè!

Ik ben blij dat ik het verstuurd heb, rustig, vriendelijk, en zo was haar antwoord ook.

Ik denk dat ze het ook lastig vindt. Het is makkelijker om te gaan eten als ze niets meer voelt, het breekt het ijs, elkaar weer eens zien, we wonen in dezelfde buurt, en het zou makkelijker zijn voor iedereen, kinderen ook.

...en uit het niets terug, niet bij af, maar wel terug...

Zaterdagnacht een feestje, vroeg in de ochtend vraagt een vriendin waarom ik eigenlijk geen contact meer zoek met mijn ex.."eigenlijk raar toch?", zegt ze, "jullie zouden samenwonen, gezinnen samen brengen, en nu maakt ze het uit, je vecht een poosje, treurt een tijdje, en laat het daarbij?", en de klapper: "Ben jij nou een man?"

Geweldig. Dacht alles gehad te hebben.

Orkest repetitie van mijn kind: een groep van 80 12-jarigen, 30 ouders...

Kinderen spelen hun stukken, ouders lezen en luisteren.

En één ouder vindt bijna elk stuk erg emotioneel...

Ja, ik kon ook geen zonnebril opzetten in die klassieke ambiance.

Nu vind ik de stukken ook erg mooi, en ik heb zwakke ogen als het aankomt op sommig klassiek, maar ja, nu verbond ik elk gevoel met die dame wiens spullen ik nu ritueel aan het verbranden ben in haar auto...

Een jaar geleden, op de eerste hete dag die we samen meemaakten:

Ik pakte m'n boeltje en haastte me weg van kantoor, sprong op de fiets en vol verlangen racete ik naar een parkje in de buurt - daar wachtte ze op mij: ik zag haar van ver, grote zonnebril, grote glimlach...hele brede glimlach! Een zomerjurkje en een strandtas - we omhelsten elkaar todat het leek of we aan elkaar vastgeplakt zaten...en dat zaten we feitelijk ook. En dat kussen dat we deden...