Het enige wat je wil als je iemand heel, heel leuk vindt...zelfs als dat rationeel niet te verklaren is, omdat hij of zij zich oneerlijk gedraagt, je bedriegt of erger...het enige wat je wil, is dat diegene je ook leuk vindt.

De rest komt wel denk je. 

En dat is ook zo. Als het maar waar is dat diegene je leuk vindt.

Maar vaak vind de ander je niet echt leuk. Dat is de enige verklaring voor het feit dat je genegeerd wordt, dat je niet gerespecteerd wordt, dat je geslagen of bedrogen wordt- de ander vind je niet echt leuk.

Maar blijft bij je omdat je er altijd al was, omdat hij zij vindt dat je hun bezit bent...of dat je niet alleen kunt leven...of gewoon omdat je hun behoeften op een of andere manier bevredigt...aan tafel, bij familiefeesten, bij vrienden als een trofee, of in bed, of wat betreft de kinderen.

Maar leuk, nee, dat vindt hij zij je niet.

En je kunt dat niet zien. Het is zo simpel voor je..je zegt: "maar ik vind je leuk lief mooi", en je wil dat terug horen, het maakt je niet uit hoe je behandeld wordt...we weten allemaal uit eigen ervaring, of van anderen, hoe ver dat kan gaan...maar de ander antwoord dat niet of niet eerlijk, want voelt niet hetzelfde.

Ik heb dat ervaren, daarom kwam ik op deze site.

Maar vanavond begreep ik het pas echt, want ik zag het van de andere kant. Er was een meisje hier bij me, ze wilde praten. Maar het enige dat ze eigenlijk zei, was: "ik vind je leuk, ik heb je altijd leuk gevonden"...

En ik vertelde haar dat ik niet hetzelfde voelde, dat ik het jammer zou vinden als we geen vrienden meer kunnen zijn...want dat wil ik, oprecht.

Nu was ik die persoon die herhaalde dat ik geen relatie wil, dat ik niets fysieks wil, dat ik vrienden wil zijn...maar zij zat vast in haar  mantra..."Ik vind je leuk, het maakt niet uit  hoe je denkt, ik kan wachten, ik geef je tijd, ik geef je alles, want ik vind je leuk"...Ze wilde blijven slapen, vroeg of we gewoon elkaar vast konden houden...maar dat hebben we nooit gedaan, en ik wilde dat niet beginnen.

Ze hoorde dat niet echt,

Nu begrijp in mijn ex beter..pijnlijk is dat. Nu weet ik dat al die keren dat ik in mijn mantra zat, het haar niets zei...het haar tot wanhoop moet hebben gedreven...nu begrijp ik dat ze het oprecht meende toen ze zei dat ze vrienden wilde blijven...ik zei dat vanavond ook (verschil is dat ik nooit iets met deze dame gehad heb) maar dat ze dat niet kon, want ik wilde iets anders...en voor mij was het zo  simpel: " ik vind je leuk! ", en wat ze ook deed of zei, ik dacht dat als ze weer inzag dat ze me leuk vond, alles weer okay zou zijn.

Maar ze vond me niet meer leuk. 

En dus was er geen balans...en dus konden we geen vrienden zijn. Logisch dus. 

Dat heb ik dus nu met dit meisje...we kunnen geen vrienden zijn, want zij wil iets anders. Jammer vind ik het, misschien zal het ooit veranderen. 

De ander vind je niet leuk.

Ondanks die simpele waarheid, denk ik nog steeds dat als het net uit is, veel plannen zin hebben, ideetjes, elkaar een tijdje laten, of laten zien dat je het alleen kan, of wat ook de issue is in je relatie...alle de dingen die we hier bespreken hebben zin of kunnen zin hebben...maar ik denk alleen voor een korte tijd, of een bepaalde tijd in ieder geval.

Want als je voorbij die tijdsgrens bent, is het game over. Misschien was er in die bepaalde tijd geen kans, maar als die kans er wel was en het lukte niet, ben je uit die 'zone': de ander vind je niet leuk (meer). Te laat, of nooit mogelijk geweest.

En zolang jij wel samen wil zijn, is vriendschap niet mogelijk. En aangezien er geen mogelijkheid is een update te geven, omdat je elkaar niet spreekt of ziet, blijft de ander van mening dat je geen vrienden kunt zijn. En dan groeit de afstand, en op zeker moment is de afstand te groot om die als vrienden te overbruggen.

Dat dus.

Eventjes dus actie ondernemen. Alles uit de kast halen, helemaal geen contact, honderdduizend rozen, kastelen bouwen of brieven schrijven...maar als respons uitblijft, is het klaar....

En langer dan een  paar dagen, weken of maximaal maanden zal dit niet zijn.

Dan moet je dus verder. Hij zij kan om je geven, het beste hopen, al die dingen...maar het gevoel is weg.

En dan moet je dus als de wiedeweerga een andere kant opgaan...Huppekee!

Ik heb dit gesprek al twee keer gehad met dit meisje...en ze zei dat ze het begreep de vorige keer, dat ze eroverheen was...maar nu zei ze: " je bent nu toch niet meer met die ander?", en hoopte op iets, verwachtte iets...en ik had nu dus de rol van 'de ander', die we hier allemaal bespreken. Best een lastige rol.

Een rol die we allemaal wel eens hebben...en weet je wat zo hard is voor anderen? Dat we vaak niet door hebben dat we die rol hebben...want we zien niet wat diegene wil, of misschien zijn we geïrriteerd door al die vragen, brieven, bloemen....zo zie je het eens van een andere kant.

Vreemd hoor..dat de meeste mensen hier, jullie en ik, ook die andere rol hebben of hebben gehad...we hebben afgewezen...misschien onbewust...hebben ervoor gezorgd dat anderen alleen in bed lagen en zich afvroegen hoe wij niet inzagen dat ze ons leuk vonden...hebben zich afgevraagd hoe wij zo harteloos een andere kant opkeken op een feest als ze ons wilden versieren, hebben zich afgevraagd waarom wij niet vertelden wat ze wilden horen als het uit ging...

Ik heb me eerder afgevraagd wat voor soort mensen wij op deze site eigenlijk zijn...waarom het ons gebeurt, wat dus de overeenkomst is tussen ons- terwijl we allemaal zo verschillend zijn, zulke andere levens leiden, qua leeftijd, geslacht, geloof, achtergrond, carrière, geaardheid, ervaringen, qua duur van onze relaties (sommige 20 jaar, sommige 3 weken), met of zonder kinderen...ik heb me afgevraagd wat de overeenkomst is tussen ons...

...en die is dus ook simpel: we zijn allemaal mensen, we doen goed en slecht, soms zien we dat, soms niet, we lijden en brengen leed... dat wat ons bindt, is dat we op dit moment hetzelfde ervaren, of iets soortgelijks.

En dat is een troost...want over een poosje, morgen of volgende maand of volgend jaar, ontmoeten we elkaar zonder dat we het van elkaar weten, met al onze bijnamen, op een andere website, eentje met tips over huwelijken, eentje met vragen over zwangerschap, eentje met vragen over stoppen met roken omdat onze nieuwe partner er niet van houdt, eentje met vragen over fitness, eentje met reizen voor singles...of we, zonder dat we dat weten van elkaar, ontmoeten elkaar in de Ikea, op zoek naar een nieuw tweepersoonsmatras, we kopen elkaars huizen, nemen elkaars huurwoningen over, leren elkaar nieuwe talen, botsen tegen elkaar op in het verkeer, worden op elkaar verliefd tijdens een bruiloft van twee anderen die hier ook eens waren...en we weten het niet van elkaar.

Maar als we er even bij stil staan weten we het wel. Kunnen we iedereen aankijken met een blik van herkenning...want we zijn àllemaal mens, allemaal gelijk..en hebben allemaal goeie en slechte rollen in dit leven.

Wel een geruststellend gevoel, toch? Het is allemaal gewoon leven. En nu hier, op deze site, zit het gewoon even een beetje, of heel erg tegen.

Straks is het weer anders. En de kans is groot dat we dat niet eens echt bewust ervaren. Dus ga er maar even inzitten, in dit gevoel. Het is weg voor je er erg in hebt. Heus, dat zien we om ons heen, als we echt goed kijken.

Zo. Als je dit nog leest, neem een glas met mij. Je hebt het verdiend, trouwe lezer.

Ik schenk nu in.