[img] [/img]

Et Voila! Daar is die confrontatie ook! In twee-voud nog wel:

uitnodigingen....ik wil niet zeggen dat ik in een Sex/City episode zit, maar, ineens is daar de 'plus one'-kwestie, die in die serie steeds voorkomt, en wel voor feestjes van mensen die ik alleen nu en dan zie...en dus niet weten waarom die nieuwe vriendin er dit keer niet bij is...oh oh, en het is zo aanwezig in de invite:

1) "...zomerfeest voor iedereen die we kennen en iedereen die bij hen hoort ("Kuil", we hebben het goede nieuws gehoord, neem haar mee!)..."

...in de uitnodiging die naar iedereen gestuurd is...

Grappig zeg...

ik zou denken dat 'de liefdesverdrieters' allemaal in donkere hoekjes zitten, opgesloten, weg van de vrolijke zonnige buitenwereld, waar alle Anderen vrolijk hand-in-hand ronde dansen doen, samen over het strand rollen, met z'n twee duinpannen bezoedelen en zich lekker neervlijen in knuffelparkjes.....

...maar niets lijkt minder waar te zijn: 3 man en een paardekop hier op dit moment, 14:10, en die paardekop zie ik al niet meer! Dus, is iedereen inderdaad op pad? Of de uren aan het tellen voordat er uitgeklokt kan worden, en men op pad kan gaan?

Kennen jullie dat?

Dat gevoel als je thuis bent, en ineens denkt dat ze vanavond waarschijnlijk misschien eventueel wel eens langs zou kunnen komen?

Je om je heen kijkt, en ziet dat het huis er niet indrukwekkend uitziet, de was gedaan moet worden en de afwas ook?

Je je moet scheren en je moet douchen, en je hebt dat shirt aan dat ze niet mooi vindt?

...en terwijl je door het huis raast weet je dat je niet op tijd klaar bent en als ze er eindelijk is door de mand zult vallen........

maar je je weet ook dat ze helemaal niet langskomt.

Nu niet.

En later ook niet.

Heel rustig blijven zitten tot het weg is, ogen nergens op gericht.

Net als dat hoogste punt voordat de achtbaan naar beneden snelt;

net als dat moment dat je van je papier opkijkt en de groep mensen wacht tot je speech begint;

net als dat moment op school dat je bijna in het water moet springen om af te zwemmen;

net als dat moment dat je de laatste meters aflegt tussen kant en dansvloer op een eerste klassefeest;

net als dat moment dat je weet dat je een fout gemaakt hebt en moet bekennen;

dat moment dat je alleen in je tweepersoonsbed stapt;

Beste mensen, wat ik hier ga schrijven is misschien niet op jullie van toepassing, misschien zeg je dat het onzin is, kletskoek..maar het is denk ik het overwegen waard!

Onze partners hebben ons verlaten, of zitten in dat proces. We proberen ze terug te winnen, of hebben het net opgegeven. En we kunnen nauwelijks verder, en als er momenten zijn dat dat goed gaat, zijn ze fragiel, zo fragiel.

Ik heb hier en daar gelezen dat mensen zelf misschien ook wel twijfel hadden, maar de ander maakte het uit, en dan blijf je zelf zitten met vragen verdriet eenzaamheid.

Ik wil toch even uitleggen dat ze het verkeerd ziet en ik haar echt wel begrijp

Ik wil het

Ik wil het

Ik wil het

Maar ik ben heel blij dat ik het nog niet gedaan heb....mijn hemel, wat is dit lastig.

Ik doe het niet.