En daar zit ik dan...ben al enige tijd op deze site, praat over alles, schrijf over alle dingen waar ik over denk, lees vooral ook veel van anderen.

En daarvoor sprak ik met vrienden, familie, dacht ik na..

In het kort: ik heb wat onbezonnen dingen gedaan in het begin,. Ik heb er geen spijt van, dat was toen, alles was emotioneel. Dus toen heb ik gebeld, bloemen gestuurd, geschreven.

Wat ik wel eens pijnlijk vind is dat als ik mensen vertel dat het 'uit' is, ze zeggen dat het jammer is dat het niet gewerkt heeft, dat het niet gelukt is, dat er weer een mislukte relatie bij het rijtje gevoegd kan worden.

Maar een relatie die afloopt, is alleen mislukt als het 'doel' niet gehaald werd.

Als het doel was altijd samen te zijn, of samen te wonen, od samen kinderen te krijgen of op te voeden: als dat het doel was, ja, dan is die relatie mislukt.

Ik hoopte snel op dit punt te komen: het moment waarop ik zelf aan het afscheid nemen ben.

Hoewel ik terug wil naar haar, hoewel ik twijfel over Facebook afsluiten of niet, hoewel ik twijfel over een Laatste Bericht, een Laatste Liefdesverklaring, een extra poging...hoopte ik dat dat gevoel weg zou gaan, die drang om te proberen.

Ik dacht dat het makkelijker zou zijn.

Er is al veel over gezegd, en wat ik ga schrijven waarschijnlijk ook, maar toch, het is eigenlijk zo simpel:

Hij/zij maakt het uit, jij blijft achter, je bent nog bevriend en kijkt elke dag of je dat nog bent enzo, net als dat je whatsapp checked?

1) afsluiten om jezelf niet te kwellen, en om te laten zien dat jij ook de touwtjes in handen kan nemen
2) laten zoals het is, met het risico dat de dag komt dat hij/zij het doet, maar daar kun je je op voorbereiden. Vermoeiend is het wel.

Leugenaar! Zo voel ik me nu! Met mijn prachtige verhaal over het Laatste Bericht, die koele laatste boodschap waar je niet zeurt, niet vraagt, niet dwingt, maar kort de waarheid vertelt, je liefde verklaart, en daarna rechtop verder wandelt...

Dat was mijn gedachte en ik wil 'm nog steeds graag hebben, maar voel me een leugenaar, omdat ik vandaag in een natuurgebied was waar we samen heengingen, en ik me met moeite groot kon houden tot ik thuis was, en haar alleen maar wilde bellen om haa huilend te vertellen dat ik haar mis..

Dus hier ben ik nu! Tijdens het aanmaken van deze account dacht ik dat ik wel in een heel diepe kuil zit, dat het googlen van mijn vraag me hier bracht.
Een minuut later dacht ik dat het eigenlijk wel prima is, want mijn vrienden hebben wel genoeg van mijn gepraat, gevraag, getwijfel en gemijmer.
En nu ben ik aan het schrijven, en denk ik: Zo! Schrijven dus!

Ik ben dus nieuw, weet niet hoe alles gaat, maar kan dit vertellen over mijzelf: