Pff zo herkenbaar, wat waren wij één samen! Het was super!
Wat doet het dan ook zoveel pijn nu, al die herinneringen samen. Het is nu heerlijk weer buiten, iedereen word er blij van. Maar is het wel zo leuk als je het niet kan delen met de gene waar van je zoveel houd. Denkend aan de keren wat voor leuks we toen allemaal samen deden bij haar thuis en bij mij thuis.

Ik mis het zo

Dat is het: herinneringen! Ik denk dat het zaak is snel nieuwe herinneringen te maken...niet perse met een andere partner, maar gewoon: herinneringen die horen bij deze tijd, deze tijd van herstel en verwerking, deze tijd die echt alleen bij jezelf hoort...

Hetzelde als met kleding: je weet misschien nog wat zij/hij droeg, die eerste dag, die eerste nacht, die ene keer....maar wat droeg je zelf? En op zeker moment zit dat overhemd niet meer lekker, die sokken zijn kapot, en je koopt nieuwe...nieuwe kleren die zij/ hij niet kent, en waarschijnlijk niet zal kennen...die gedachte is even moeilijk, maar gaat weg...je vernieuwd...vernieuwd voor jezelf, en voor een ander later...

Zo moet dat ook gaan met herinneringen. Ik ben net weg van kantoor (merk dat ik langer en langer doorwerk) en wilde me gewoon nestelen op het balkon...maar ga dat niet doen. Ik heb gekookt, neem het eten mee, een boek, en pak de laatste zonnestralen op het strand...en ga dat net zo vaak doen, totdat ik het strand terugveroverd heb: mijn strand, niet het onze, en ik hoop dat ik op zeker moment iemand anders kan introduceren op dat strand, dat zand, die golven, dat uitzicht.

Maar ook zonder die gedachte aan een nieuwe partner: ik ga maar werken aan mijn eigen tradities...nieuwe herinneringen aan een nieuwe tijd, deze tijd!

En die is al nieuw, want al dat geklets op deze site, wel, eerder deed ik dat niet!