Verschrikkelijk.. soms gaat het een paar dagen wel... om ineens weer heel hard weggeveegd te worden... niet eens door een daadwerkelijk actie van hem...

ECHTE LEVEN...
Het wordt tijd dat ik weer aan het ECHTE leven begin. Alles tot nu toe lijkt een onwerkelijke wereld. Eerst de maanden in het buitenland... nu een maand rust in het dorp bij mijn vader...

Volgende week maandag begin ik weer. Ik ga aan het werk, heb een tijdelijke baan voor 4 maanden en logeer her en der bij vrienden. Ik zie er een beetje tegenop, want ik ga ook weer terug naar de stad waar ik ook gelukkig was met mijn ex. Moeilijk moeilijk...

maar ik heb nu lang genoeg 'het ware leven' genegeerd. Let's do it!

Gisteren werd ik gebeld door mijn ex en mijn spullen worden vanuit het buitenland deze maand nog opgestuurd. Dan is dat ook afgehandeld. Hopenlijk kan ik dan verder. Ik sta op dit moment vast en het enige wat moet gebeuren is BOOS, WOEDEND, KWAAD, op hem worden (of op mezelf, op op het leven, ???). IETS houd me constant tegen. Maar wat? Want eigenlijk is er zoveel om boos over te zijn.

Ik heb vandaag een dip-dag... ben nu een week terug in Nederland, super mooi weer en tot nu toe alleen maar leuke dingen gedaan... niet te veel aan mijn 'mooie vogel' gedacht en alles lijkt ver weg. Ik heb vrij deze maand (begin 1 juni met een nieuwe baan) en eigenlijk buiten het liefdesverdriet niks te klagen... maarja, voel me vandaag nu eenmaal erg verdrietig.

Er was eens een vogel die getooid was met een paar volmaakte vleugels en met glanzende, kleurige, prachtige veren. Kortom een dier, gemaakt om vrij langs de hemel te vliegen en iedereen die hem zag blij te maken.

Op een dag zag een vrouw de vogel vliegen en ze werd verliefd op hem. Vol verbazing volgde ze zijn schitterende vlucht, haar hart ging sneller kloppen, haar ogen schitterden. Ze vroeg of hij met haar mee wou vliegen en de twee reisden door de hemel in volledige harmonie. Ze bewonderde hem, vereerde hem, roemde de vogel.

En dan...

is echt alles voorbij...
Ik ben terug in Nederland na 8 maanden, waarvan de eerste 5 gelukkig (mijn gevoel) de laatst 3 met pijn, hij is nu ver weg in onze stad in het buitenland.
maar hij voelt nog zo dichtbij.

We zijn nu bijna 3 maanden verder nadat hij zijn 1e twijfel uitsprak... 3 maanden die erg zwaar waren. 3 maanden pijn... sterk zijn, maar hoe lang nog te gaan...

Vanmiddag heb ik een date met mijn ex-lief. Een soort van echt afscheid, want voorlopig verhuis ik terug naar nederland en blijft hij hier. Om het een beetje makkelijk te houden gaan we naar een tentoonstelling in een kunsthal. We houden allebei van die dingen en hoe ironisch, onze eerste date was bij 'Beelden aan zee' in scheveningen, daarna romantisch over het strand gewandeld, het was in oktober en een schitterende dag. Terrasje en elk woord wat hij zei maakte me blij of verraste me. Het bevestigde mijn gevoel voor hem... maargoed, dat waren de goede tijden.