Vanmiddag heb ik een date met mijn ex-lief. Een soort van echt afscheid, want voorlopig verhuis ik terug naar nederland en blijft hij hier. Om het een beetje makkelijk te houden gaan we naar een tentoonstelling in een kunsthal. We houden allebei van die dingen en hoe ironisch, onze eerste date was bij 'Beelden aan zee' in scheveningen, daarna romantisch over het strand gewandeld, het was in oktober en een schitterende dag. Terrasje en elk woord wat hij zei maakte me blij of verraste me. Het bevestigde mijn gevoel voor hem... maargoed, dat waren de goede tijden. Op dit moment zijn we 2½ jaar verder en is het OVER. (Ik wil ook alleen maar huilen als ik dit nu opschrijf). Ik zie een beetje op tegen vanmiddag en toch lijkt het me fijn.

Is afspreken mezelf pijnigen? Hij staat toch achter zijn besluit. Maargoed, dan is het in ieder geval een 'echt' einde van de fijne tijd met hem.

Ik heb net een brief van hem gekregen via email. Hij zou me die nog schrijven, dat had hij beloofd. Hij heeft geprobeerd uit te leggen wat er is gebeurd, hoe zijn gevoel is veranderd en waarom het over is. Ik durf de brief niet te lezen, bang voor wat er in staat.

Wat moet ik doen?

Ik wil wachten tot na het weekend, dit weekend heb ik een wedstrijd en ik wil niet heel erg verdrietig zijn. Ik ben bang dat ik er dan niks van bak. Maarja, na vanmiddag zal ik ook wel verdrietig zijn. Het is tenslotte mijn afscheid van hem. Daarna ben ik hier nog 1 weekje. Ik wil deze week alles ingepakt hebben en volgende week alleen maar leuke dingen doen. Zucht. het is echt 'K'. Alles voelt dubbel en moeilijk en pijnlijk nu...

Waar ben ik bang voor? Wat zal er in die brief staan? Ik weet nog niet wanneer ik ik um ga lezen. Aan de ene kant kun je er maar vanaf zijn, aan de andere kant... nog eventjes uitstellen... ook al zal alles wat er in staat al gezegd zijn, toch ben ik bang voor dingen die ik nog niet weet of niet wil weten.. Auw..

Kennen jullie dit?

Ik droom dat we elkaar weer ontmoeten bij Beelden aan zee, elkaar omhelzen en alles goed zal komen... maarja, dat is niet... Ik heb nog een lange weg voor de boeg zoals jullie lezen... En ik ben pas 2 maanden onderweg met mijn verdriet. Ik hoop zo dat het me niet te lang blijft bezighouden. Ik wil verder verdorie... terug kan niet meer, maar verder zonder pijn dat zou heel fijn zijn.