Er was eens een vogel die getooid was met een paar volmaakte vleugels en met glanzende, kleurige, prachtige veren. Kortom een dier, gemaakt om vrij langs de hemel te vliegen en iedereen die hem zag blij te maken.

Op een dag zag een vrouw de vogel vliegen en ze werd verliefd op hem. Vol verbazing volgde ze zijn schitterende vlucht, haar hart ging sneller kloppen, haar ogen schitterden. Ze vroeg of hij met haar mee wou vliegen en de twee reisden door de hemel in volledige harmonie. Ze bewonderde hem, vereerde hem, roemde de vogel.

Maar toen dacht ze, misschien wil hij verre bergen zien! En de vrouw werd bang. Bang dat ze nooit meer hetzelfde voor een andre vogel zou voelen. En ze voelde afgunst, benijdde hem om zijn vliegkunst.

Ze voelde zich alleen.

Ze dacht: Ik maak een val om hem te vangen. De volgende keer dat hij komt, vertrekt hij niet meer.

De vogel, die ook verliefd was, keerde de volgende dag weer. De val klapte dicht en ze stopte hem in een kooi.

Iedere dag keek ze naar de vogel. Daar zat het object van haar aanbidding, en ze liet hem aan al haar vriendinnen zien, die zeiden: 'Je hebt alles, meer kan iemand zich niet wensen.'

Maar nu voltrok zich een merkwaardige verandering: omdat ze de vogel had en ze hem niet meer hoefde te veroveren, verloort ze haar interesse in hem. De vogel die niet meer kon vliegen, niet langer kon doen wat de zin van zijn leven was, kwijnde weg, verloor zijn glans, werd lelijk - en de vrouw had geen aandacht meer voor hem, ze voerde hem alleen nog maar, maakte allen nog maar zijn kooi schoon.

Op een goede dag ging de vogel dood. Zij werd intens verdrietig, en dacht voortdurend aan hem. Maar ze herinnerde zich niet de kooi, herinnerde zich slechts de dag waarop ze hem voor de eerste keer had gezien, toen hij blij tussen de wolken vloog.

Toen ze eens goed over zichzelf nadacht, ontdekte ze dat wat haar zo in de vogel aantrok zijn vrijheid was, de energie die hij uitstraalde als hij vloog, en niet zijn fysieke verschijning.

Zonder de vogel verloor ook haar leven zijn zin.

ALS ze hem vrij had gelaten om weg te gaan en weer terug te komen, zou ze nog meer van hem gehouden hebben, en hem nog meer bewonderd hebben.

(Uit: Elf minuten van Paulo Coelho)

--------

Ik denk dat ik me onbewust schuldig heb gemaakt aan het maken van dat kooitje. Echt, ik was me van geen kwaad bewust. Toen ik dit verhaal las, wist ik dat ik hiermee een grote fout heb gemaakt in mijn relatie. Natuurlijk heb ik hem niet echt in een kooitje gestopt en natuurlijk ben ik niet de enige die 'fouten' heeft gemaakt. Dat weet ik wel, maar als ik hem iets vrijer had gelaten, hem had laten vliegen... misschien was hij dan nog steeds mijn mooie vogel geweest. Hij is (gelukkig misschien voor hem) ontsnapt uit dat kooitje en ik heb een wijze les geleerd. Ik heb het kooitje in de kast gezet achter slot en grendel en hopenlijk haal ik het er nooit meer uit. Maarja, de valkuil die de angst van verlating heet ligt nog overal op de loer. Wat ik al eerder zei, nog een weg te gaan... en tja,

als... als... als...

dat zullen jullie ook allemaal zo vaak gedacht hebben.

zucht...