ECHTE LEVEN...
Het wordt tijd dat ik weer aan het ECHTE leven begin. Alles tot nu toe lijkt een onwerkelijke wereld. Eerst de maanden in het buitenland... nu een maand rust in het dorp bij mijn vader...
Volgende week maandag begin ik weer. Ik ga aan het werk, heb een tijdelijke baan voor 4 maanden en logeer her en der bij vrienden. Ik zie er een beetje tegenop, want ik ga ook weer terug naar de stad waar ik ook gelukkig was met mijn ex. Moeilijk moeilijk...
maar ik heb nu lang genoeg 'het ware leven' genegeerd. Let's do it!
BOOSHEID EN VRAGEN:
En de boosheid en al die vragen... die komen vanzelf. Er is zoveel onduidelijk en onbegrijpelijk nog steeds. Moet ik hem nog eens wat dingen vragen. We zijn tenslotte weer een paar weken verder... zou hij ook nagedacht hebben? Heeft het uberhaupt zin? Als hij zelf de antwoorden niet weet of niet wil weten... mijn therapeut zegt dat ik het moet doen, om verder te kunnen. Ik moet van HEM antwoorden krijgen. Nu zit ik ze zelf allemaal te verzinnen. Ik weet het niet... maar het is waarschijnlijk waar. Zijn laatste brief stond vol met lieve dingen, waar ik stiekem toch aan vast hou. Ik weet dat ik los moet laten. Maar telkens komt 'Ik hou nog van je en ik mis je' toch weer in mijn hoofd op.
Vermoeiend dit proces...
Lieve woordjes
Zegt hij die lieve woordjes nog tegen U? Zegt hij dat hij u doodgraag ziet en dat hij u mist?
Want ik maak het zelfde mee. En ik stel mij soms de vraag of dit wel normaal is.
Soms vraag ik mij dat af of ze me dat gevoel wil geven enkel om mij te kwetsen... Maar ze is zo lief, dat het een belachelijke gedachte lijkt...
Je hebt waarschijnlijk niet veel aan mijn antwoord, maar ik reageer om die gelijkenis. Ik hoop dat je het niet erg vind.
Sterkte!
Groeten, Nico
lieve woorden
Helaas, de lieve woorden zijn van zijn laatste brief... nu ongeveer een maand geleden alweer... maar dan nog zijn het de woorden die ik er uit pik. Die mij bijblijven... maar ik heb er (nu) niets aan. Ik moet juist los van hem komen...
Maar jij zit er dus wel mee. Het IS ook ontzettend verwarrend als mensen je lieve woorden zeggen en toch niet met je verder willen. Maar gelukkig zeggen ze die lieve woorden nog. NU is het misschien allemaal verwarrend en moeilijk, maar achteraf weet je in ieder geval dat iemand om je gegeven heeft. Beter dan haat-acties en mensen die totaal omslaan in hun gedrag... dat is ook onbegrijpelijk. Dus tja, ach... we hebben het zo slecht nog niet...
;-?
Huiswerk
Oke, oke, ik heb huiswerk voor mezelf gedaan. Wat zijn de redenen die ik feitelijk heb. Ik heb alle mails, brieven, delen van gesprekken die ik heb opgeschreven of aan anderen heb gemaild bij elkaar verzameld en daaruit kwamen 5 hoofdpunten. Nu de vraag aan mezelf: Is dit duidelijk genoeg? Of moet ik nog weer weten? EN wil ik nog weten waarom hij dan niet heeft willen vechten?
Waarom is het over volgens hem?
1. Hij ziet geen toekomst SAMEN en wil geen kinderen met mij.
2. Onze relatie geliefden vs. vrienden zat niet goed. Iets waar we allebei niet goed iets aan konden doen al wilden we dat wel: Te weinig tijd vrij maken voor elkaar, sex ging niet meer goed, gemis aan communicatie m.b.t. zijn grenzen aangeven (ruzie ontwijken) en mijn verlatingsangst.
3. Het voelt zwaar voor hem om zich verantwoordelijk te voelen voor mijn geluk. (dat voelde hij zo, maar uiteindelijk ben ik ZELF verantwoordelijk voor mijn geluk, dus dit is puur ZIJN gevoel)
4. Hij wil liever weer alleen zijn OF liever met een ander.
5. Zijn behoefte zijn op dit moment anders (en onrealistisch: 'Hij heeft behoefte aan rust en stabiliteit, aan een leven wat niet complex is, aan een leven zonder nare gevoelens die hij niet kan controleren, aan verliefd zijn, aan een leven zonder negatieve gedachten').
Hoop dat ik hier weer een stukje verder ben gekomen... Laten we zeggen dat het voor mijn gevoel weer wat helderheid heeft geschept. De laatste weken te veel na kunnen denken. Vanaf morgen twee drukke weken voor de boeg, helpt ook altijd En dan dus bedenken of ik met deze conclusie vrede kan hebben...
...
....