Verschrikkelijk.. soms gaat het een paar dagen wel... om ineens weer heel hard weggeveegd te worden... niet eens door een daadwerkelijk actie van hem...

En dan is het een gevecht met mezelf: Positief blijven, positief visualiseren, relativeren... bleh, waar leef ik voor... Positief blijven, WAT wil ik echt (alles staat tenslotte weer open, dus laat ik dan maar de goeie kant op gaan), shit de stroming van de wilde donkere rivier gaat wel erg hard, ik wordt meegesleurd... nee, STOP, niet mee laten sleuren... je kunt het... je hebt het altijd gekund (ja, dat WEET ik, maar dat hoef ik dan toch niet keer op keer te laten zien... zucht... IK WEET dat toch al!!!!) Zie de uitdaging... IK WIL dit allemaal niet, kom op... je wilt het niet, maar het komt goed... droom, droom positief...

Ik voel me alleen. Alles lijkt dan op zo'n moment van me afgepakt. Ik WIL niet werken waar ik nu werk, Ik WIL niet wonen waar ik nu woon, Ik WIL niet overal moeten herstarten, Ik WIL me niet ongelukkig en alleen voelen. Ik wil niet leuren bij mijn vrienden om iets af te spreken... Aaaaaarghhhh... Maarja, ik zal wel moeten, dus moet ik er het beste van maken. Mijn overlevingsmechanisme, daar draai ik al bijna 4 maanden op. 4 maanden nu al... 4 maanden SHIT. 3 maanden ECHT over, 1,5 maand terug in Nederland... zucht... hoe moet ik dit allemaal doen? Hoe lang gaat dit verschrikkelijke gevoel binnen in me... nog duren?

En hij heeft eigenlijk sinds ik terug in NL ben, niks meer laten horen... (best verdrietig van) op een zakelijk telefoontje over de spullen en de belasting en een belachelijk smsje om 1 uur op zaterdagnacht (dacht even: jeuj, hij mist me, maar niet dus) over welke ingredienten er ook alweer in een bepaald recept moesten want hij moest bij de sportvereniging koken.... pfffff (NOUJAAAAA) Niet eens, hoe het met me gaat... of ik het allemaal red... hij heeft niet eens door volgensmij hoe heftig dit allemaal voor mij is. Hoe simpel was het voor hem om zo naief en onvolwassen een punt achter onze relatie te zetten... zonder het een kans te geven of te vechten... EN meteen een ander te regelen (nog lelijk en niksig ook). En NOG hoop ik op een verstandsverheldering bij hem... misschien... maar om eerlijk te zijn kan ik ook niet zien hoe dat NU op dit moment goed zou kunnen komen. Dus tja... kan het beter opgeven...

Dat zou ik ook het liefste doen...

Ik weet ook niet waar ik de kracht vandaan haal.

Misschien uit het idee en de hoop dat er ook weer een moment komt dat je weet waar dit alles goed voor was en je kunt zeggen:
ik voel me gelukkiger dan ooit!

zucht... heb altijd het gevoel dat ik maar warrig en alles door elkaar schrijf. Maar het zit ook als een rommelige brei in mijn hoofd. Ik heb geen overzicht. Had ik dat maar... dan wist ik dat ik het ergste achter de rug had.