Na lange tijd weer terug hier.
Laatste blogs terug gelezen.
Niet veel veranderd aan uit aan uit ..
Niet los komen van.

Maar nu lieve mensen heb ik advies nog .
Mijn beste vriendin is bij mij ingetrokken sinds eind nov. Weg bij haar relatie van 10 jaar.
Dit jaar zo ons jaar zijn ik los komen van ex. Opzoek naar mezelf . Zij idem dito

We zouden gaan reizen .. leuke plannen twee meiden against the word.

Nu na liegen bedreigen zijn hun nu samen.
Alles gebeurt ondern mijn neus.
Ook hij stuurt mij bericht hoe verliefd hij is en hoe gelukkig bla bla bla iedereen erkent dat gevoel.

ik voel niet meer, voel me niet verdrietig, boos, bang, onzeker... moe niets....
ben mat, energie loos en onverschillig
net bij de huisarts geweest, die het woord "depressief " benoemde... zelfs dat weet ik niet
het lijkt wel of alles geblokkeerd word, dat ik vast zit in het niets.

de huisarts vroeg of het nog verantwoordelijk was om te gaan werken... normaal ben ik altijd 1 van de eerste die zegt dat je niet kunt werken met iemand die er maar voor de helft is ........ maar voor mezelf weet ik dat niet.

weet eigenlijk niet zo goed wat ik voel, wat ik kan voelen en wat ik mag voelen...
de onrust, twijfel en angst blijven de grootste rol spelen in mijn lijf.

best een leuke weekend samen gehad, gister heeft hij voor me gekookt mijn lievelingseten, daarna zouden we een stuk wandelen en hij zou bij mij blijven slapen...
ik hou me er aan vast, verheug me en wil genieten...

dan bij hem binnen komen, en hem aankijken niet weten wat ik moet, in alles... bang om hem te belasten met mijn onzekerheid bang om hem weer te confronteren met wat ik wel of niet kan/mag voelen...

wat een vreselijk achtbanen bestaan er in het leven!
de afgelopen tijd aan het overleven, in een achtbaan van pijn, verdriet, ongeloof, boosheid, verdriet, rouw, niet kunnen eten niet kunnen slapen....
en nu, nu in een achtbaan van ongeloof, wanhoop, hoop, en angst!

woensdagavond na veel getrek van zijn kant elkaar gesproken, het was niet mijn beste dag, moe, boos, etc maar toch gegaan. Hij wilde er voor me zijn met me praten.

Gister dus met lood in mijn schoenen naar de huisarts geweest, .....
en dan zit je daar, niets kwam er in me op om een logische verhaal te maken, en als ik al mijn mond open deed rolde te tranen over mijn wangen ... goh wat was dat moeilijk, hard en confronterend!
en wat was de huisarts geschrokken

de uiteindelijke conclusie is rouw..... een rouwproces
slapen, waardoor je de dag kan verwerken zodat het niet een op 1 stapeling word , wat het als is en waardoor ik er niet uit lijk te komen....

na weer een hel van een nacht en nu al heel wat kilometers gewandeld te hebben .... toch maar besloten om straks even naar de huisarts te gaan.

en goh zelfs dat dat zeer, dat ik hier voor naar de huisarts ga dat ik me realiseer dat ik dit niet ga redden .. zwak... pfff dit word alleen maar erger en erger... begrijp niet hoe het mogelijk is dat ik steeds verder lijkt te verdwenen in de pijn en emoties of is het zelfmedelijden.....

ik wil dit niet meer, ik kan dit niet meer, ik wil niet meer met deze onrust pijn en verdriet opstaan... ik maak mezelf hier zo verschrikkelijk mee naar de kl@te.
ik weet niet meer hoe ik hier mee moet dealen, ik wil het zo graag accepteren, maar waarom lukt dit niet...
het bizarre verlangen om toch weer contact met hem te zoeken, ik hou me zelf wel tegen , maar gewoon de vraag "en nog plannen voor vandaag" maar ik wil het eigenlijk niet eens weten ... de hoop dat ie wat met mij wilt gaan doen, maar ik wil dat eigenlijk helemaal niet....