wat een vreselijk achtbanen bestaan er in het leven!
de afgelopen tijd aan het overleven, in een achtbaan van pijn, verdriet, ongeloof, boosheid, verdriet, rouw, niet kunnen eten niet kunnen slapen....
en nu, nu in een achtbaan van ongeloof, wanhoop, hoop, en angst!

woensdagavond na veel getrek van zijn kant elkaar gesproken, het was niet mijn beste dag, moe, boos, etc maar toch gegaan. Hij wilde er voor me zijn met me praten.
na lange stilte van mij, plofte de bom, alles was ik niet zou moeten doen heb ik gedaan, ik heb hem uitgescholden, verweten, belachelijk gemaakt het enigste wat ik nog kan was schelden zo vreselijk schelden....

en daarna huilen, huilen vanuit mijn tenen, niet meer te stoppen mijn tranen veroorzaakten meer water dan de regen die viel!

hij heeft me getroost zo intens zo liefdevol
heeft me thuis gebracht met zijn armen om me heen, en toen 'die 'vraag, of hij mocht blijven... iedere zenuw in mijn lijf schreeuwde van ja, ja blijf .... de uiteinde van die zenuwen schreeuwden doe dit niet doe dit niet....

heb hem gevraagd waarom, hij wilde dit voor mij, voor hem, en voor ons......
en ja hij is gebleven en ja met alles der op en der aan.... en het voelde fijn maar het voelde ook zo onzeker.... in zijn armen in slaap gevallen....
ik hem hem gezegd dat ik van hem hou en hij zei dat hij van mij houd dat ik dat weet.
en ja ik weet het, want dat hij er is zegt zoveel, hij is een man van zijn woord en van principes en klaar is normaal ook klaar

smorgens moest hij vroeg weg naar het werk, ik die avond.... en vanuit de ene achtbaan stap je over in de andere..
savonds om duidelijkheid gevraagd, want ik kon niet functioneren .... ja hij wil het proberen met veel praten verder gaan..... maar met rust tijd en ruimte....

ik ben zo onzeker dat ik niet eens weet wat ik voel... wat ik mag voelen, wat ik met voelen ....
gisteren na heel lang wikken en wegen dan toch gevraagd via sms of hij me vast wilden houden net als die woensdag avond... en hij kwam....

en dan speelt die onzekerheid op.... en nu, wat nu... wat mag ik denken wat moet ik denken....
uiteindelijk samen gegeten en hij vroeg ik mee ging om naar de muziek te gaan.... was leuk ondanks de vragende ogen van de mensen om me heen....

ik weet dat hij ruimte nodig heeft, ruimte om alleen te zijn, dingen voor zich alleen te doen, en dan komt die onzekerheid... wat mag ik dan verwachten wat moet ik verwachten, bang om hierop door te vragen want hij is iemand van .. we zien wel en ik ben iemand van ik wil weten wat.... zodat ik me erop kan verheugen zodat ik niet ga zitten hopen, wachten en mezelf teleurstellen...

kan iemand me hier in helpen wat ik nou moet doen... of juist niet moet doen, ben zo bang om het niet goed te doen... om weer in die andere achtbaan terecht te komen...

x Issy