ik wil dit niet meer, ik kan dit niet meer, ik wil niet meer met deze onrust pijn en verdriet opstaan... ik maak mezelf hier zo verschrikkelijk mee naar de kl@te.
ik weet niet meer hoe ik hier mee moet dealen, ik wil het zo graag accepteren, maar waarom lukt dit niet...
het bizarre verlangen om toch weer contact met hem te zoeken, ik hou me zelf wel tegen , maar gewoon de vraag "en nog plannen voor vandaag" maar ik wil het eigenlijk niet eens weten ... de hoop dat ie wat met mij wilt gaan doen, maar ik wil dat eigenlijk helemaal niet....

het lukt me niet om hem uit mijn hoofd, systeem te zetten.... allerlei vage excuusjes aan het zoeken om hem aan te kunnen spreken.. en waarom........ waarom zou ik hem laten zien wat voor verdriet ik ervan heb.. hoe pijn het het doet hoe zwak ik ben........ hij weet het, maar ...... wat verwacht ik dan van hem, dat ie me troost en zegt dat het wel goed komt..... ......
ik weet dat het niet goed komt, ik weet dat we niet meer samen zijn ik weet dat we niet meer 'wij' zijn ... maar waarom dringt het niet tot mijn botte hersenen door.....en laat ik het los .....

die constante verwarring, die maakt me gek.... ja ik wil wel, nee ik wil niet, ja ik zoek contact, nee ik zoek geen contact... en dit met echt alles met iedere stap die ik zet! met iedere hartslag en iedere hap lucht...
wat ik ook doe,waar ik ook ben ....
ik kan niet zo door gaan, maar loop vast echt vast....

x Issy