weinig geslapen, vroeg opgestaan... met allerlei gevoelens, boosheid, teleurstelling, pijn, onbegrip ja noem het maar op het zit er allemaal weer ....
vraag me af wanneer de dag komt dat je weer blij vrolijk en happy met jezelf op gaat staan, dat de dag niet vol zit met vragen en emoties

bijna de dag om, lijkt wel of het verdriet op nieuw is begonnen
vanmiddag echt zo mijn best gedaan, na het schrijven van mijn blog, simpel boodschappen gedaan, maar al die gehaaste mensen die zo lelijk doen.... en dan ga je nog spontaan huilen in een winkel ook... ohh wat erg... en natuurlijk de helft van de boodschappen vergeten
al gruwelijk huilend naar huis, en dan toch maar die paar boodschappen op het dorp doen...

ohh wat een klote begin van dit weekend en dag...
ik wil zo hem graag zeggen dat ik hem mis, dat ik leuke dingen wil doen met hem, samen genieten van een vroeg bakje koffie in het zonnetje.... lekker wandelen... samen zijn
kan alleen maar denken aan de dingen die we dit weekend zouden gaan doen....

gister ging het best oké, maar vandaag het lijkt wel of niets werkt, zelfs het elastiekje werkt niet ( ondertussen bijna aan het automutileren .. beschadigde pols )
oef... vind het zwaar moeilijk en hard......

gossie, ik realiseer me eigenlijk dat ik zo aan het overleven ben......
en ik weet heel goed dat ik vergeet te leven maar in alles wat ik doe blijft hij in mijn gedachten, het lijkt wel steeds heftiger en erger te worden...
ook blijf ik herhalen, hij komt niet meer, hij is niet meer, wij zijn niet meer ......
het contact is er nog, en ergens ben ik iedere keer weer van slag..... zomaar weer een gesprek op msn waar hij me bij zijn koosnaampje noemt.... een gesprek dat lijkt als of we gewoon bij elkaar zijn zoals het was..... zelfs over ons seksleven....

een onontkoombaar moment,.. gister bracht hij mij de weinige spullen die nog bij hem stonden.. en je weet het en je bereid je erop voor, maar als het moment dan toch daar is... auw dat doet zeer... een duidelijke bevestiging van "over en klaar"...
en zoals hij dan voor me stond, en het gevoel in mijn buik wat misschien zelfs al heel soms heel even aan het weg zakken was...was er weer met alle emotie van dien...
ik kan toch zeker niet ineens niet meer houden van iemand waar je twee jaar van houd, die voor mij zoveel bekend, die in mijn hart zit...

en dan..

gister na het schrijven van mijn blog, toch weer even zo'n dip.... eten koken, alleen eten en de avond door zien te komen....
en dan vannacht een mail en een reactie op een tekst...... van hem..... om gek van te worden en dan vanmorgen een sms... gewoon dat het goed met hem gaat, niets aan de hand met mij........
wat is dit en wat wil hij hiermee zeggen dan....
dat zinloze sprankeltje hoop dan toch weer zo gevoed...
weer de ellendige vragen die dit bij mij oproept.... wil hij dan toch.. wat wil hij dan.... komt ie terug op zijn besluit... of ie hij al zover dat......

potver................
na weer een paar uurtjes lezen van onze blogs ineens "pot ver"
hoe kan het zijn dat wij dit ons laten gebeuren dat ons leven zo beïnvloedbaar is door een "ander" dat we daar door niet meer functioneren, eten, slapen, genieten, maar vooral ons hart zo laten bloeden...
en dat alleen door die gene die onze liefde aandacht etc niet kunnen waarderen, het niet willen ontvangen maar ons als een bakje boter weg zetten........ als of wij geen levende wezens zijn met gevoel...
en het mooie is... we laten het ze nog doen ook!