waarom wacht je nog steeds op hem, waarom luister je naar de auto's door de straat, waarom hoor je iedere geluid op de straat, waarom is mijn foon altijd in de buurt....

waarom bracht je me spullen niet mee toen je kwam praten......

en waarom vraag ik me af wat hij voelt....

dan een moment van berusting al is het maar voor even..... en weer de herhaling Laat los, laat los, laat hem los .....

en dan weer een reactie op een nieuwe foto ..... wat is dat waarom, ben je dan al zo ver dat het je niets doet, of doet het je nog wel iets..... Wat....

goh.... daar zit je dan, alleen .... alleen met die pijn het verdriet, wellicht boosheid ... gebrek aan energie, eetlust, weg glimlach, weg.......... ( het enige voordeel is dan de weegschaal...)
De hele dag al bezig met herhalen van "laat los" laat los" "ik laat je los" "ik laat je los"...... maar blijf hangen in het onbegrip.
Hoe kun je nou liever alleen willen zijn, hoe wil je nou dat je alleen bent..... hoe zet je die knop dan zomaar om..

gisteravond is hij geweest, belde of ik koffie had, en toen daar stond ie.... dan het gevoel in je buik, niet weten wat je moet, boos worden, huilen en eigenlijk alleen maar zijn armen om je heen willen voelen .....
praten......
wijzer werd ik niet van, hij wil terug in zijn "wereldje" waarom.... hij weet het niet.
zegt zich zelf kwijt te zijn geraakt, ......
wil geen rekening houden met ........
ik heb hem gevraagd of ik te dicht in zijn leef wereldje kwam dat hij meer van me is gaan houden dan zijn bedoeling was... hij houd van mij maar op zijn manier.....

ik ben mezelf aan het verliezen, ik ben van mijn verstand aan het verliezen

mensen help ik word letterlijk gek van de pijn in mijn buik, ik weet het echt niet meer.
Gister kreeg ik te horen dat hij vandaag, komt om te praten en om zijn spullen.
tegelijk geeft hij aan dat hij niet van zijn standpunt veranderd en dat hij geen spijt heeft van zijn beslissing.
hij zegt dat het onder andere het rekening houden is met een ander wat hij niet meer wilt....
ik kan het niet begrijpen, en heb er echt alles voor over om verder te gaan......
ik snap het niet ik werk zoiezo twee avonden met nachten en veel weekenden dus hele dagen op zijn nek zat ik ook niet ...
hij wilde niet dat ik voor 18 uur naar hem kwam omdat hij moest acclimatiseren na zijn werk....
vorige week vrijdag heb ik hem gevraagd waarom hij nou nooit een lief sms je stuurt een hyves berichtje achterlaat waarom hij niet mee wilt naar mijn vrienden ect....
toen is hij boos weggelopen en heb ik hem de gehele nacht ! gezocht overal op het strand in de havens etc...
help ik word gek van het verdriet ik weet het niet meer

afgelopen vrijdag na twee jaar kwam bij hem het idee dat hij geen rekenschap met een ander wil houden, zijn leven lijden zoals hij dat wil , waar wanneer en hoe... en gossie dit doet zeer, echt zeer weet gewoon geen weg met mezelf ben gaande weg zoveel van hem gaan houden.... eet niet slaap niet en blijf wanhopig hopen. maar nee is nee bij hem