gisteravond is hij geweest, belde of ik koffie had, en toen daar stond ie.... dan het gevoel in je buik, niet weten wat je moet, boos worden, huilen en eigenlijk alleen maar zijn armen om je heen willen voelen .....
praten......
wijzer werd ik niet van, hij wil terug in zijn "wereldje" waarom.... hij weet het niet.
zegt zich zelf kwijt te zijn geraakt, ......
wil geen rekening houden met ........
ik heb hem gevraagd of ik te dicht in zijn leef wereldje kwam dat hij meer van me is gaan houden dan zijn bedoeling was... hij houd van mij maar op zijn manier.....

die vrijdag dat hij weg is geweest, heeft hij de knop omgezet, en wil alleen verder.... zomaar uit het niets ....
hem gevraagd waarom hij niet praat met mij waarom hij niet niets zei... hoe dit ineens kan na 2 jaar ....
en uiteindelijk zei hij dan ..." ik denk dat ik het niet kan praten over gevoelens en dacht dat het zou hoorden om zo met elkaar om te gaan "

en het enigste wat ik dacht, blijf ! blijf! slaap bij me! blijf!
ik zou hemel en aarde bewegen, want jij ben het wel voor mij!
mijn spullen, de weinige die bij hem stonden had hij niet bij.... de zijne heeft ie niet meegenomen...

en dan toch die knuffel die armen...... god wat doet het zeer!

gisteravond naar bed met een rustiger gevoel, maar nu,,, wat nu....
mensen zeggen dan, je weet het nu toch, je kunt er niets aan veranderen, raap je bij elkaar, ga dingen doen, hou op met huilen, blijf er niet in hangen, willen dat je langs komt,

maar weet geen raad met het gevoel, gevoel van missen, alleen zijn maar alleen hem om heen wil....
wat is die put diep en donker....... en dat ik nog niet verdronken ben in mijn tranen ....

issy