Ik voel me goed?¢‚Ǩ¬¶. Ik ben nogal verbaasd over mezelf. Het is pas een weekje geleden dat het over is. Ben ik het aan het accepteren, vind ik het beter zo? Ik kan even niet voelen wat het precies is waarom ik me lekker en positief voel. Is het hoop, is het dat ik weet dat we elkaar toch nog zullen spreken? Weet t niet?¢‚Ǩ¬¶
Donderdag en vrijdag heb ik hem nog lang aan de telefoon gehad. Echt afscheid nemen en elkaar niet meer zien wil die niet. We hebben lang gepraat, maar niets concreets is eruit gekomen. Ik weet wel dat het hem ook allemaal niet koud laat, en dat hij er misschien nog wel meer last van heeft dan ik.

Gisteren zat ik even online achter de pc, had mijn msn openstaan en werd aangesproken door de beste vriend van mijn ex vriendje.
Ik vroeg hoe het met hem ging.. Hij was verliefd, genoot ervan, en ik zei dat het de juiste instelling was. Hij vroeg mij hoe het met mijn instelling stond, wat betreft de story tussen onze gezamelijke vriend. Hij had mijn ex wel gesproken, maar hij had enkel gezegd dat ik mij niet goedd had gevoeld bij hoe het tussen ons ging. Ik vertelde dat ik had gekozen voor mezelf, omdat ik geen toekomstperspectief zag, en hij was verbaasd, omdat het nieuwe info was dat het over was tussen ons. Daar had ex dus helemaal niets over verteld. Wel dat er geen kaartjes voor ons gekocht hoefden te worden voor een feestje waar we met z'n viertjes heen zouden gaan, en dat hij stress had, en een paar dagen vrij nam om naar zijn broer te gaan en tot rust te komen.

Ik schrijf hier maar weer van me af, dat is een van de manieren om alles vanuit mijzelf een beetje kwijt te raken. Mijn hoofd en lijf zitten zo vol met verschillende gedachtes en emoties, ben er zo onrustig en verdrietig van. Wat een impact dat toch weer heeft op je gemoedstoestand. Je hebt nergens zin in, voelt pijn, verdriet, leegte, en ik voel me vooral ook eenzaam. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet eenzaam ben. Heb een groot sociaal netwerk, lieve familie, vrienden, vriendinnen, maar toch voel ik me erg alleen.
Ik wil me zo graag happy voelen, gelukkig zijn, maar ik ben het op dit moment gewoon niet.

Vandaag een duidelijke mindere dag... Ik wist dat het zo zou gaan, met ups en downs. Ene dag oke, andere dag zwaar K*T. Ik kan wel janken, maar ik doe het niet.. Ik wil hem zo graag contacten, maar ik doe het niet. Het is een gevecht....
Soms krijg ik zelfs wat verbitterde gedachtes, dat liefde altijd klote is, altijd pijn, dat ik er niet meer aan moet beginnen etc etc. En dat terwijl ik altijd zo'n optimistisch persoontje ben. A

Ik heb ook niets van hem gehoord, en had er stiekem wel een beetje op gehoopt.... Maar ja, wat heb ik eraan om met hem te praten, daarmee is het probleem ook niet opgelost. Dat zal het vast alleen maar moeilijker maken.

Zoals ik vanmorgen al schreef heb ik vandaag een betere dag. Misschien is het nu de hoop dat me op de been houdt, de hoop mijn keuze hem misschien het ligt laat zien. Dat hij inziet dat zijn probleem zoveel kapot maakt, ook voor hem.
Hoop mag je in het begin hebben toch, en is toch logisch? Ik geloof wel dat ik realistisch blijf, en in mijn achterhoofd houdt dat we misschien wel nooit meer samen komen.
Maar omdat ik me nu dus redelijk goed voel, ben ik zo bang voor de pijn en het gemis dat mogelijk zal komen. Die afschuwelijke loslaat periode waar ik weer doorheen zal moeten.
Op sommige momenten wil ik hem contacten, vragen hoe het met hem gaat, heb ook wel medelijden en ergens een stukje schuldgevoel dat hij het zal voelen als in de steek laten.

Gekozen voor mezelf

Lange tijd geleden schreef ik hier over mijn liefdesverdriet. En helaas, is het nu weer op een gebroken relatie uitgelopen. Gisteren heb ik mijn relatie verbroken met een man waar ik nog steeds heel van houdt. Maar die mij niet kon geven wat ik verwacht van relaties, liefde, omdat hij een psychisch probleem heeft.
Hij was bezig aan zichzelf te werken, zijn probleem onder ogen te komen, was in therapie. Ik heb veel geduld gehad omdat het steeds wat beter ging, en we samen toch progressie boekte. Maar toch werd ik eens in de zoveel tijd teleurgesteld. Heb veel geduld moeten hebben, mezelf vaak moeten cijferen, maar ik kon niet meer met zijn probleem omgaan. Het maakte me ongelukkig, de relatie, omdat het niet zo was en voelde zoals ik het graag had gewild.

Alweer een lange tijd geleden dat ik hier geschreven heb?¢‚Ǩ¬¶ Velen zullen me niet eens "kennen" hier.
Ik heb hier eigenlijk nooit afscheid genomen, ben altijd wel blijven lezen, vaak ook nog reageren. Laatste tijd alleen nog maar gelezen, geen reacties meer gepost. Nu zag ik dan een blog van iemand van de oude garde, en ja, dan kan je het toch niet laten om een reactie te posten.
Misschien wel even goed om mijn (hopelijk) laatste blog te plaatsen hier. Voor mezelf, en voor anderen die het willen lezen.

Begonnen met schrijven hier met heftige ldvd omdat ik zelf mijn relatie met ex verbroken had. Ik hield zo van hem, waarom had ik het gedaan, ik had zoveel spijt, ik wilde bij hem zijn, oud met hem worden?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶ Hij wilde me niet meer, maar liet me ook niet met rust en speelde gemene spelletjes. Ik liet het toe?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶.. Had een enorm schuldgevoel, nam alle verantwoordelijkheid op mij, en gaf maar en gaf maar?¢‚Ǩ¬¶ Want ja, hij had het recht wel, want ik had hem gedumpt en zoveel pijn gedaan.