Ik snap je gevoel heel goed.
Ik wou ook dat de tijd sneller ging!
Ik heb ook steun aan mijn vrienden hoor, maar die liefde en die pijn is zo hatelijk he.
kwou ook dak iets hoorde van hem maar niks,moest het van mij afhangen had ik al een berichtje gestuurd maar mn vrienden zeggen dak het best ni doe.
tis echt rot ldvd, i know...
v?ɬ©?ɬ©l sterkte!

Hi Lin,
Je posts van de afgelopen dagen zijn zo herkenbaar voor me, ik weet niet of je mijn verhaal kent maar zit ongeveer in het zelfde schuitje. Mijn vriend is al sinds enige tijd depressief en zit erg met zichzelf in de knoop. In het begin probeerde ik hem ook inderdaad te helpen maar dit was zo goed als een mission impossible..Hij kwam na anderhalve maand al met het voorstel om uit elkaar te gaan omdat hij vondt dat hij onmogelijk was en ik dat niet verdiende. Nou vondt ik dat natuurlijk ook wel maar in het begin wou ik er nog niet aan om inderdaad de handoek in de ring te gooien, ben namelijk niet zo van het weglopen als het moeilijk wordt..Maar zoals ik al zei was het moeilijk, hoe vaak kan je tegen iemand zeggen dat het wel weer goed komt als zijn leven op dat moment zo geod als uitzichtloos is..Niet vaak dus want het helpt niet, voelt zich even beter maar dat duurt vaak niet lang. Als hij er was in de weekenden probeerde ik gewoon leuke uitjes met hem te maken om maar even zijn zinnen te kunnen verzetten en een luisterend oor te zijn, meer kon ik eigenlijk niet...We zijn precies 2 maanden daarna toch (tijdelijk) uit elkaar gegaan doordat ik hier nu wel klaar voor was, zo ging het ook niet. We hadden nog geen ruzie's of irritaties en dat wilden we juist graag voorzijn, het zat er aan te komen dat het wel die kant op zou gaan. We waren het hier allebei mee eens hoe pijnlijk dit ook was, de situatie was zoals die was...Garanties voor de toekomst zijn er niet en dat is het moeilijkste om mee om te gaan. We hebben dit wel gedaan met de intentie omdat we samen een toekomst willen maarja de enige zekerheid in het leven is dat je dood gaat..tja! En dat is heel hard, het verdriet slijt wel beetje kan ik je wel zeggen, na ongeveer 6 weken ben ik een stuk minder verdrietig..Maar de brandende vraag of we een toekomst samen hebben blijft open, doemscenario's dat hij straks zo veranderd is dat hij vindt dat ik niet meer bij hem pas of in zijn leven zijn mij niet vreemd. Dat zijn de vragen waar ik nu alleen nog mee worstel...Maarja hier weer, tijd zal het leren, een hele zware tijd..In mijn achterhoofd houdt ik mijn kansen dus op 50/50, we zijn elkaars grote liefde maar niets is zo onvoorspelbaar als de mens...De hoop opgeven wil ik zeker niet, daar is ook geen aanleiding toe, dit heeft nix met mij te maken..En het is ook deze 50/50 hoop die me op de been houdt, als ik me rot voel is de gedachte dat ik/wij een hele mooie toekomst tegemoed gaan een hele fijne troost...en dat wil ik graag zo houden! Contact met elkaar hebben we niet, alleen als het echt niet gaat. In de eerste paar weken ben ik nog wel eens voor schut gegaan maar ik mocht hem ook gewoon bellen en hij was heel erg lief en pepte me dan weer op, andersom is dat ook wel voorgekomen..Maar ben nu van plan geen contact meer op te nemen, dat is wat er van me gevraagd wordt en heb het idee dat ik zo het meeste kans maak op een hereniging, als ik me gewoon flink en sterk houdt zoals ik altijd heb gedaan en waar ik goed in ben!!!Lin, heel veel sterkte, als je een luisterend oor nodig hebt dan hoor ik het wel liefs Bizarrr