Vanavond is het tien weken geleden.
Na een weekend vol onzekerheid, met doorlopend vanaf vrijdag tot en met de zondag spanningshoofdpijn, las ik dan eindelijk zijn antwoord op mijn mailtje: ja, hij had het Groot Gevoel gevonden, en het was nog wederzijds ook! Het klonk trots, waarschijnlijk besefte hij niet hoe groot de impact ervan op mij was..
Ik vond een mailtje te laf, belde net zolang tot hij opnam..
Hij moest het van mij door de telefoon zeggen.
Hij zei ook nog dat ze het ook "hadden gedaan". Sommige mensen vonden dat erg wreed van hem, ik vond het wel zo duidelijk.
Die nacht zag ik dat alsmaar voor me: hij en zij, vrijend..

Gistermiddag is hij bij mij langs geweest. Hij zou om twee uur komen en belde even voor die tijd dat het ietsje later zou worden, omdat hij opgehouden was in de stad door onweer. Attent telefoontje. Ik heb hem deze week dus twee keer aan de telefoon gehad, terwijl ik bijna die naam uit het geheugen van de telefoon gewist had. Hij belde ook alsof het doodgewoon was, dat hij en ik bellen, maar dat is al twee maanden totaal niet meer gebeurd..

Hij vroeg of ik nog meer afgevallen was, of ik nieuwe schoenen had, toen hij binnenkwam.
Ik begon over onze vriendschap, dat ik het heel erg gevonden had zo weinig van hem te horen terwijl hij wel steeds gezegd had vriendschap te willen houden.

Zonet heeft hij gebeld. Hij vroeg een paar keer hoe het met mij ging. Ik zei: redelijk. (niet al teveeel van je gevoelens meteen zeggen en zeker niet door de telefoon). Dat vond hij niet helemaal goed, ging doorvragen: gaat het niet goed op je werk? Jawel, heel goed, zei ik, maar er is iets nog met jou waar ik veel last van heb, en daar wilde ik nou juist met je over praten.
Hij stelde vrijdagmiddag voor. Ik heb vrijdags altijd vrij.
Hij komt naar mijn woonplaats.
Ik zei: goh, je zult het wel druk hebben, ook nog maandag op vakantie..
Ja, dat ook nog, bevestigde hij, maar het klonk niet als iets wat mooier is dan mooi.. beetje neutraal.

Donderdagmiddag mailde hij dat hij zsm. zou bellen voor een afspraak met mij, omdat ik daar naar gevraagd had.

Het hele weekend: geen telefoontje.
Vermoedde dat hij misschien het hele weekend bij haar was. Hij kon zo slecht altijd alleen zijn, verbaasde me niet dat hij direct na een week of zo, meteen al elke dag bij haar was. Dus dat zou dit weekend ook wel zo geweest zijn.

Kon het goed hebben.
Vrijdagavond voelde ik me heel goed en dat is wel een beetje zo gebleven het weekend.
Vanmiddag kwam ik thuis van mijn werk en zag een mailtje van hem in mijn box.
Het was een mailtje dat hij naar meerdere mensen tegelijk had gestuurd, geen persoonlijk mailtje dus: dat hij op de pc thuis een probleem had en of mailtjes naar zijn werkadres konden worden gestuurd.

Donderdag aan het eind van de ochtend heb ik hem een mailtje gestuurd. Het advies van de psychologe in mijn hoofd: neem de controle terug, dat zit jou dwars. Het is een open eind gebleven...
Heb meteen in de titelbalk gezegd dat ik hem heel graag wil spreken. Zo kan hij het niet over het hoofd zien, zelfs als hij het mailtje niet open zou maken..
Donderdag aan het begin van de middag bericht terug. Heel kort: ik bel je z.s.m. voor een afspraak.

Er is weer contact dus. Opluchting.
Die onbereikbaarheid van hem, dat raakte me heel erg. En dan de trots van mij om geen contact op te nemen, 3 en een halve week, ik ben er nog moe van! Een onbereikbaar iemand, dat gaat een obsessie worden. Daardoor lijkt alles erger, defitief verdwenen uit je leven..

Donderdag aan het eind van de ochtend heb ik hem een mailtje gestuurd. Het advies van de psychologe in mijn hoofd: neem de controle terug, dat zit jou dwars. Het is een open eind gebleven...
Heb meteen in de titelbalk gezegd dat ik hem heel graag wil spreken. Zo kan hij het niet over het hoofd zien, zelfs als hij het mailtje niet open zou maken..
Donderdag aan het begin van de middag bericht terug. Heel kort: ik bel je z.s.m. voor een afspraak.

Er is weer contact dus. Opluchting.
Die onbereikbaarheid van hem, dat raakte me heel erg. En dan de trots van mij om geen contact op te nemen, 3 en een halve week, ik ben er nog moe van! Een onbereikbaar iemand, dat gaat een obsessie worden. Daardoor lijkt alles erger, defitief verdwenen uit je leven..

Vandaag sprak ik een psychologe. Ik had nog een nagesprek tegoed van een coaching instelling van mijn werk en ik heb er gebruik van gemaakt om mijn liefdesverdriet aan haar voor te leggen.

Ze zei een aantal dingen die bij me zijn blijven hangen.
Toen ik zei dat hij zo uit mijn leven gegaan was, na dat intensieve jaar tussen hem en mij, en dus zo het jaar weggooide, zei ze: "Nee, dat jaar is niet weg. Dat kun je mooi in je zak steken"..
Daar dacht ik later over na. Het is hoe dan ook gebeurd, dat wat er in dat jaar gebeurd is. Dat verandert niet doordat hij daarna opstapte.

Ze zei ook dat het voor mij te snel was gegaan. Hoewel ik ook al mijn bedenkingen had over onze relatie, was ik nog niet zover dat ik het uit wilde maken. Het was heel anders geweest als het wel zo ver was gekomen en IK het uit had gemaakt. Nu had hij de beslissing genomen en daarmee de touwtjes in handen genomen.