Vanavond is het tien weken geleden.
Na een weekend vol onzekerheid, met doorlopend vanaf vrijdag tot en met de zondag spanningshoofdpijn, las ik dan eindelijk zijn antwoord op mijn mailtje: ja, hij had het Groot Gevoel gevonden, en het was nog wederzijds ook! Het klonk trots, waarschijnlijk besefte hij niet hoe groot de impact ervan op mij was..
Ik vond een mailtje te laf, belde net zolang tot hij opnam..
Hij moest het van mij door de telefoon zeggen.
Hij zei ook nog dat ze het ook "hadden gedaan". Sommige mensen vonden dat erg wreed van hem, ik vond het wel zo duidelijk.
Die nacht zag ik dat alsmaar voor me: hij en zij, vrijend..
Ik wist niet hoe zij eruit zag, maar dat bedacht ik erbij.
Niet veel geslapen, toch de volgende dag naar het werk. Alles beter dan thuis de leegte voelen.

Tien weken geleden. De eerste week had ik zelfs rare verlatingsangsten, werd ik bijna bang om alleen thuis te zijn, op een bijna fobische manier.
De tweede week ging ik briefjes maken: weetjenog wel, je vond het zelf niets meer aan, je vond dit en dat van hem..
Die briefjes werden dagelijks aangevuld, alles wat me maar te binnen schoot aan negatiefs. Ik las ze honderd keer per dag.

Het meest miste ik niet de nachten, maar de welterustentelefoontjes als we allebei alleen in onze eigen huizen waren.
En dat hij van dagelijks naar 1 mailtje in 2 weken ging, en dat mailtje leek van heel ver te komen..

Een klote tijd, een akelige tijd.
Werd 's nachts wakker, of soms om 5 uur en sliep dan niet meer.
Altijd de gedachte: hij is weg uit mijn leven, die me ruw helemaal wakker maakte.
Voor iedereen op deze site:
Ben nu 10 weken verder en echt mensen, tijd helpt!

De briefjes lees ik niet meer. Ik slaap door en word heel soms nog te vroeg wakker van herinneringen, die ik dan weer kan relativeren en dan val ik weer in slaap.
Het is veranderd nu. Het is nog lang niet over, maar het doet veel minder pijn. Zijn bezoekje vrijdag heeft ook weer het nodige duidelijk gemaakt bij mij. Contact heb ik nog steeds nodig, maar wel minder wanhopig en met meer afstand (hoop ik!)
Een stap verder, gelukkig!
Ik zou zeggen: nooit meer, maar ja, dan kun je ook nooit meer verliefd worden, het risico ligt altijd op de loer..

Liefs,
Geraldine.