Donderdag aan het eind van de ochtend heb ik hem een mailtje gestuurd. Het advies van de psychologe in mijn hoofd: neem de controle terug, dat zit jou dwars. Het is een open eind gebleven...
Heb meteen in de titelbalk gezegd dat ik hem heel graag wil spreken. Zo kan hij het niet over het hoofd zien, zelfs als hij het mailtje niet open zou maken..
Donderdag aan het begin van de middag bericht terug. Heel kort: ik bel je z.s.m. voor een afspraak.

Er is weer contact dus. Opluchting.
Die onbereikbaarheid van hem, dat raakte me heel erg. En dan de trots van mij om geen contact op te nemen, 3 en een halve week, ik ben er nog moe van! Een onbereikbaar iemand, dat gaat een obsessie worden. Daardoor lijkt alles erger, defitief verdwenen uit je leven..

Het feit dat we geen relatie meer hebben, kan ik hebben. Het feit dat hij een nieuwe relatie heeft, ook wel redelijk (nog wel eens moeilijk mee, maar ja, ik wilde uiteindelijk niet een relatie, dus moet ik het haar en hem gunnen dat zij wel met elkaar wat willen), maar het feit dat hij uit mijn leven was, helemaal, ook als goede vriend van jarenlang, dat was echt rouwen! En dan ook weer niet omdat hij me wel gemaild had dat hij de vriendschap belangrijk vond en wilde houden!
Daar wil ik hem duidelijkheid over vragen.
Dat is waar ik mee zit.

Daarom heb ik hem dus nu gevraagd om een gesprek.
En kennelijk wil hij dat wel. De reactie was redelijk snel.
Hij heeft gisteravond nog niet gebeld, maar dat verwachtte ik niet, omdat hij anders wel gezegd zou hebben: ik bel je vanavond, in plaats van z.s.m.

Hij zal het wel moeilijk vinden wanneer te bellen als zijn vriendin vaak bij hem zit...
ZIJN probleem! Hij kan haar gewoon over mij vertellen, ik wil niets met hem meer, ik wil gewoon alleen mijn oude maatje terug, maar ja, als hij dat niet doet of niet wil..
En hij wil mij wel zien, ja, dan heeft hij een probleem! Dat heb je, als je je meteen zo bindt dat je iemand meteen elke dag gaat zien..
En ik ben lekker vrij!! Ik kan met iedereen afspreken die ik wil.

IK VOEL ME GOED. Ook als ik terugdenk aan ons jaar. Ook als ik terugdenk aan de eerste mooie momenten, in het begin... Ik ga vanavond uit en ik heb er echt zin in! Ik ben immers vrij!
Eerder ging ik met zeer gemengde gevoelens ergens naar toe. Altijd die achtergrond: ik mis hem/ wat zou hij nu doen..enz.
Nee, dat hoef ik niet meer te denken. Hij is bij haar en ze hebben het leuk. Intussen hebben ze alle romantiek al beleefd van beginnende stelletjes. Hoef ik niet meer te overdenken. Ik heb dat ook met hem gehad, en op een gegeven moment wordt het saai.. Ze mogen het beleven!

Ik hoop dat het zo blijft. Maar misschien komt er nog een terugval. Woensdagmorgen zat ik nog erg te huilen toen ik mijn verhaal deed bij de psychologe. Het lijken de laatste druppels..
Uitgehuild.
Het feit dat het contact er nog is, dat doet me ook veel. Zelfs als hij niet belt. Hij wil wel, dan zal de vriendin de belemmering zijn..
Dan is hij dom, want dat mist hij mijn goede vriendschap!! Die voorheen heel waardevol was en dat weet hij heel goed.
Dan krijg ik geen duidelijkheid dus, maar het lijkt of ik vleugels heb gekregen, ik zal dan mijn eigen duidelijkheid wel maken, zonder hem. Ik heb bijna mijn eigen leventje weer teruggevonden!

Ik hoop voor jullie dat er ook zulke momenten komen die dagen worden die weken worden van goed gevoel. Ik weet niet hoe lang dit duurt, ik weet niet of dit definitief is, maar ik ben blij!!
Ik ga nu uit!!!!

Ik wens het jullie allemaal (eens/binnenkort) toe,
liefs aan iedereen op deze site,
Geraldine.