Ook vandaag niet gemaild. Dat voelt op zich wel sterk. Maar toen ik vandaag thuiskwam van mijn werk had ik een dip. Een stevige huilbui.

Ik denk dat het ook kwam omdat ik moe was. Viel na het eten in slaap op de bank. Voel me nog steeds een beetje down. Terwijl ik dacht dat het beter ging. Maar dit niet-contacten, dat kost me veel energie.

Vandaag is het 3 weken geleden dat hij mij voor het laatst mailde. Op mijn antwoord daarop heeft hij niet gereageerd. Hij mailde dat hij niets vergeten was van ons. Dat het goed ging met hem en zijn vriendin, maar dat hij daarnaast nog vaak genoeg aan mij, en al onze mooie momenten moest denken die wij zo lang gedeeld hadden.
En dat hij als het wat minder druk was met het bestuurswerk voetbal, hij een afspraak met mij wilde maken op bij te praten.

Vandaag heb ik doorlopend de neiging gehad vanaf mijn werk naar zijn werk (wat we wel vaker deden) hem te mailen
Heb het niet gedaan, omdat zovelen op deze site ook zeggen dat je dat niet moet doen. Omdat een vriendin zegt: laat HIJ zich nou maar eens afvragen waarom hij niets meer van je hoort.

Het wordt morgen dus heel mooi weer. En overmorgen ook.
Op een of andere manier vind ik dat lastig.
Wat zal ik gaan doen? En, dan komen gedachten op.
Hij weet wel wat hij gaat doen. Misschien is hij nu al weg, voor een weekend op een eiland, met haar.
Op zo'n dag wordt het weer moeilijk.
Zondag heb ik vaderdag en een verjaardag.
Zit ik met veel mensen buiten verwacht ik. Dan zal het wel meevallen.
Heb al een vriendin gevraagd om mee te gaan naar een terrasje, ze kon niet.

Wie heeft er tips, wat ik kan doen?
Wat doen jullie?
Is het bij jullie ook sterker, het verdriet, als het een prachtige dag is (zo noemen mensen dat, en dat zou ook prachtig zijn, als je met je lief was..)

Een jaar lang leefde ik intensief met je mee. Ik luisterde naar je verdriet en je kwaadheid op je ex: wil je haar mailtje lezen en kijken wat je ervan vindt/moet ik haar met kerst een kaartje sturen of niet/ik wil de alimentatie lager hebben .. etc. etc.
Het was bijna alsof het mijn eigen leven was.
Ik zag hoe mager je was geworden, hoe onrustig je was. Nu ik zelf liefdesverdriet heb (n.b. over jou!) weet ik pas hoe je je gevoeld moet hebben.
Ik hielp je mede weer op de benen en toen je weer grond onder je voeten had, wilde je om je heen kijken.
Ik heb het wel geweten, dat ik nodig was als opvang. Hoopte tegen beter weten in denk ik, dat het zou groeien. Jouw gevoel voor mij. Dat was ook zo, zei je, maar kennelijk niet genoeg.

Vandaag ging beter dan gisteren. Maar er blijft een vraag steeds bij me opkomen: Hoe kan hij een jaar lang elke dag belangstelling hebben voor wat ik doe en wat mij bezighoudt en daarnaar vragen, en dan opeens helemaal niet meer? Het minnaargedeelte, ja, dat heb ik geaccepteerd. Dat is er niet meer.
Maar hij was ook mijn maatje! Is vriendschap ook meteen weg als de relatie uit is? Is belangstelling dan ook opeens verdwenen?
Vrienden zeggen: hij is te verliefd, hij wordt helemaal in beslag genomen door de nieuwe liefde.
Maar hij mailde 2 weken geleden nog dat hij veel aan mij dacht, ondanks dat het goed ging met nieuwe vriendin en dat ze elkaar elke dag zien.. Maar het was een reactie op mijn mailtje, die bovendien pas na zoveel dagen na mijn mailtje kwam. Hij mailde me niet spontaan zelf.

Vanmorgen werd ik weer te vroeg wakker, half 5. Wat ik ook overdag aan weg-relativeren doe, 's morgens vroeg is het gewoon niet tegen te houden. Het eerste wat ik denk is: hij is weggegaan uit mijn leven! En dan komt er een golf van naargevoel in mijn buik, in mijn borst. En dan komt de tijd met hem weer in volle hevigheid terug. Ik ga niet meer slapen, het lukt niet meer.
Hij moest eens weten. Hij, die altijd zoveel moeite had niet te vroeg mij te bellen omdat ik altijd uit wilde slapen zaterdags en zondags. Hij die zei dat hij altijd zo vroeg wakker was, ik zei dan: ik nooit, ik kan niet wakker worden 's morgens..

We waren al heel lang vrienden en hadden eerder iets met elkaar gehad. Vorig jaar ging hij scheiden en werd ons contact intensiever. Ik ving hem op, luisterde naar zijn verhalen. We kregen wat, maar we waren beiden niet verliefd. Dat hadden we immers al eerder gehad, het was meer iets van hele vertrouwdheid en ik had een soort basisgevoel van dat ik van hem hield (houd) en hij zei dat hij dat ook had. Al in het begin zei hij dat hij, nu hij gescheiden was, ooit nog eens voor de grote heftige verliefdheid wilde gaan. Ik geloof daar zelf niet zo in en ik vond dat wat wij hadden, zowel sexueel als geestelijk goed, en dat was voor mij genoeg.