We waren al heel lang vrienden en hadden eerder iets met elkaar gehad. Vorig jaar ging hij scheiden en werd ons contact intensiever. Ik ving hem op, luisterde naar zijn verhalen. We kregen wat, maar we waren beiden niet verliefd. Dat hadden we immers al eerder gehad, het was meer iets van hele vertrouwdheid en ik had een soort basisgevoel van dat ik van hem hield (houd) en hij zei dat hij dat ook had. Al in het begin zei hij dat hij, nu hij gescheiden was, ooit nog eens voor de grote heftige verliefdheid wilde gaan. Ik geloof daar zelf niet zo in en ik vond dat wat wij hadden, zowel sexueel als geestelijk goed, en dat was voor mij genoeg.

Ons contact werd steeds intensiever, elke dag mailen en bellen, vrijdags of zaterdags kwamen we bijelkaar (we wonen niet in dezelfde plaats) en elke dag wensten wij elkaar telefonisch welterusten.
Hij praatte niet meer over dat hij nog eens superverliefd wilde worden.
Het duurde 11 maanden. Waarvan de laatste maanden ik wat uitgekeken raakte op hem. Begon aanleidingen aan te grijpen om niet naar hem toe te gaan. Kreeg het benauwd als hij een weekendje voorstelde in een huisje te gaan en ging dat afzeggen..

De laatste keer dat hij bij mij was, voelde ik een grote weerstand. Maar toch was ik nog lang niet zover dat ik het uit wilde maken. Ik vond die dagelijkse aandacht in mailtjes en telefoontjes wel heel erg leuk. Maar de laatste maand van onze relatie begon hij opeens over daten. Hij wilde toch nog eens superverliefd worden. Hij hield van mij zei hij, maar was niet verliefd op mij, dat was ook niet voor de hand liggend want wij kennen elkaar al dik 16 jaar.
Ondanks dat ik dus ook twijfels had bij onze relatie en misschien had dat ook geleid tot uitelkaar gaan op den duur, raakte ik in paniek toen hij aankondigde dat hij zijn eerste date had.
Dat werd niets. Hij leek weer bij mij te willen komen, maar ik voelde er niets voor om als opvangadres voor mislukte dates te dienen en als het dan goed zou gaan aan de kant gezet te worden.
Ik maakte het uit, (hij wilde namelijk en daten en mij aanhouden) maar eigenlijk veranderde er toen nog niet zoveel. We bleven dagelijks ons contact voortzetten, maar hij kreeg al snel een tweede date. Dat weekend was een hel voor mij. Ik hoorde helemaal niets en wist in mijn hart al hoe laat het was.
Zondagavond: hij mailde eindelijk terug: hij had de grote liefde gevonden (kende haar een paar dagen) en het was wederzijds!
Echter de datevrouw werd de maandag daarop meteen weer aan de kant gezet, omdat een vrouw uit zijn kennissenkring hem vertelde verliefd op hem te zijn. Dat was nog een betere grotere liefde en daar is hij nu anderhalve maand bij. Hij is erg verliefd en dat wilde hij. Hij heeft het gevonden.

Hij is nog een avond langs geweest en we hebben erover gepraat. Na die avond mailde hij me dat hij nooit zou vergeten wat ik voor hem betekend had en beteken. Dat ik een mooie vrouw ben etc. En dat we contact zouden houden.
Dat contact is er eigenlijk niet. Ik mailde hem nog een paar keer, maar kreeg slechts 2 mailtjes terug.
Die mailtjes zijn wel steeds dubbel: hij meldt dat het heel goed gaat met zijn vriendin, dat ze elkaar elke dag zien, maar dat hij nog vaak moet denken aan onze mooie momenten. Dat we elkaar af en toe kunnen ontmoeten als zijn nieuwe relatie wat meer in balans is. In het laatste mailtje van 2 weken geleden meldt hij dat hij zodra hij het wat minder druk heeft met zijn vrijwilligerswerk, hij een afspraak met mij wil maken. Daarna heb ik niets meer gehoord, wel teruggemaild dat ik hem zijn geluk gunde na zijn ellendige jaar na de scheiding (waarin ik hem opgevangen heb!)

Ik heb het direct na dat weekend met zijn Grote Liefde verschrikkelijk moeilijk gehad. Mis hem nu nog steeds, vooral het dagelijkse contact.
Dat hij zo weinig van zich laat horen, nadat hij een jaar lang dagelijks geinteresseerd was in mij, doet me heel erg pijn. Ik heb een groot gat gevoeld in het begin. Nu nog komen opeens vaak herinneringen boven en voel ik een steek in mijn buik. Ik snap dat niet van mezelf, ik wilde immers op het laatst niet meer naar hem toe, ik raakte uitgekeken op hem. Ik was opgelucht als hij een afspraak afzei. Maar hij was me voor, toen hij wilde daten, ik was nog niet zover dat ik al zonder hem wilde.
Ik voelde me vrij toen hij eens twee weken op vakantie was.
Maarja, misschien verklaar het feit dat ik daarvoor al heel lang alleen woonde, dat ik me benauwd ging voelen.

En toch mis ik het delen van alles wat je dagelijks doet, met hem. Ik vertelde hem zoveel.
Ik heb er zo'n moeite mee dat ik nu helemaal niet meer weet wat hij doet. Toch wel, ik stel me ook voor hoe hij verheugd de deur open doet voor zijn nieuwe vriendin ...
Dat doet dan pijn en tegelijk denk ik: ik wilde hem niet meer, waarom is het dan zo erg dat een ander die hem wel wil en welke elke dag kan verdragen nu wat met hem heeft?

Ik zit nu dik een maand te worstelen met mezelf. Af en toe denk ik dat ik er overheen ben, en af en toe slaan de herinneringen genadeloos toe.

Ik hoor heel graag van anderen wat zij met dit soort gevoelens doen en wat zij van dit verhaal vinden.

Geraldine.