Een jaar lang leefde ik intensief met je mee. Ik luisterde naar je verdriet en je kwaadheid op je ex: wil je haar mailtje lezen en kijken wat je ervan vindt/moet ik haar met kerst een kaartje sturen of niet/ik wil de alimentatie lager hebben .. etc. etc.
Het was bijna alsof het mijn eigen leven was.
Ik zag hoe mager je was geworden, hoe onrustig je was. Nu ik zelf liefdesverdriet heb (n.b. over jou!) weet ik pas hoe je je gevoeld moet hebben.
Ik hielp je mede weer op de benen en toen je weer grond onder je voeten had, wilde je om je heen kijken.
Ik heb het wel geweten, dat ik nodig was als opvang. Hoopte tegen beter weten in denk ik, dat het zou groeien. Jouw gevoel voor mij. Dat was ook zo, zei je, maar kennelijk niet genoeg.
Een houden van, was het, maar geen verliefdheid.

Je kwam mijn leven binnen en toen je me niet meer nodig had stapte je er weer helemaal uit.
Nu pas bedenk ik: wat deed ik voordat je kwam?
Hoe leefde ik zonder dat iemand wou weten wat ik die dag gedaan had?

Nu vind ik mijn leven voor jouw komst, saai. Maar zo voelde het toen niet. Je hebt het verstoord.
Ik moet nu helemaal mijn draai weer vinden en voelde me van slag , alleen. Terwijl ik dat eerder niet had. Terwijl jij zelf mede door mij je draai juist weer gevonden hebt. Nu laat je me achter en bent van de aardbodem verdwenen.
Ik moet zelf maar zien hoe ik weer terug mijn leven oppak en me weer een beetje tevreden kan voelen. Maar het is niet meer hetzelfde, ik heb iets geproefd en dan is het zonder dat "minder"..

Voor het eerst ben ik kwaad op jou!! Wat had dat voor zin. Je hebt mijn leven defintief verstoord! Om vervolgens weer weg te gaan toen je mij niet meer nodig had! Als je er niet binnen was gekomen, had ik nu nog steeds dat gezapige, maar rustige leventje met niet het gevoel dat ik iets miste.
Nu mis ik iets en voel ik me leeg zonder dat.

Ik neem het je kwalijk!!
Ook al was ik er zelf bij en heb zelf mijn hulp aangeboden...