Vandaag is het 3 weken geleden dat hij mij voor het laatst mailde. Op mijn antwoord daarop heeft hij niet gereageerd. Hij mailde dat hij niets vergeten was van ons. Dat het goed ging met hem en zijn vriendin, maar dat hij daarnaast nog vaak genoeg aan mij, en al onze mooie momenten moest denken die wij zo lang gedeeld hadden.
En dat hij als het wat minder druk was met het bestuurswerk voetbal, hij een afspraak met mij wilde maken op bij te praten.

Vandaag heb ik doorlopend de neiging gehad vanaf mijn werk naar zijn werk (wat we wel vaker deden) hem te mailen
Heb het niet gedaan, omdat zovelen op deze site ook zeggen dat je dat niet moet doen. Omdat een vriendin zegt: laat HIJ zich nou maar eens afvragen waarom hij niets meer van je hoort.
Dat klinkt wel goed.
Maar toch heb ik vandaag een gevecht met mezelf geleverd.
Had een foto gekregen per mail, van collega, die hij van mij gemaakt had, waar ik goed op stond, beetje sexy al zeg ik het zelf.
De neiging om die naar hem door te mailen.
Boodschap: zie je wel wat je mist.
Redenatie: als hij me weer ziet, denkt hij weer aan me. Visueel maken.

Ben bang dat hij me vergeet anders.
Dat is de angst er achter.
Dat ik, ondanks onze jarenlange vriendschap, en ondanks zijn prachtige mailtjes sinds het uit is, hoe spaarzaam dan ook in aantal, ik ben hem uit beeld raak. Immers, die vriendin staat steeds voor het beeld...
Heb het niet gedaan! Koste me grote, grote moeite!! Was elke keer blij als iemand binnenkwam met een vraag aan mij, of dat er ander mailtje kwam dat ik moest beantwoorden, of dat de telefoon ging..
Kon ik hem niet mailen!
Maar ja, als ik hem niet mail, hoe lang duurt het dan nog voor ik wat hoor? Of zelfs niets meer hoor voorlopig? En waarom is dat zo'n nare gedachte, waarom kan ik niet zonder contact met hem, nu ik al zover ben in verwerken van onze liefdesrelatie, waarom wil ik dan nog zo graag die vriendschap, het contact?

Het contact voelt vreemd genoeg aan als "thuiskomen"... Het voelt alsof ik nu niet helemaal thuis ben. Het contact stelt me gerust op een of andere manier. Zo van: he, he, het is er nog. Waarom kan ik dat niet loslaten? Waarom laat ik de liefdesrelatie al wel los, maar dat stukje niet? Omdat we al zo lang bevriend waren voordat we wat kregen?
Wat geeft het me dan, het contact met hem?
Hij praat veelal over zichzelf.. ook in mailtjes..
Bevestiging? Aandacht van hem?
En waarom vind ik dat dan niet bij die vele anderen (vrienden, kennissen) die mij mailen?
Wat is dat toch?
Daar baal ik van.

Maar ik heb het vandaag niet gedaan!!!Morgen heb ik veel vergaderingen, dus wie weet lukt het me weer om het niet te doen...

Geraldine.