Belachelijk feitelijk hoe je je kunt voelen als je richting je ex rijdt....Zenuwachtig en opgewonden en heel onzeker....

Ik wist van te voren niet hoe de avond zou lopen,maar het was fijn en gezellig,We hebben goed kunnen praten,alles kunnen uitspreken.Ik heb mijn twijfels en verdriet proberen te verwoorden.Over de telefoon kun je ook een hoop kwijt,maar ik kijk iemand liever recht aan tijdens serieuze gesprekken,altijd al gehad overigens.

Ik heb net besloten om het toch te gaan proberen met X,ik heb geen idee wat de tijd mij gaat brengen,maar dit kan ik niet meer opbrengen.Dit is vechten tegen de bierkaai zoals wij dat hier zeggen.....

Ik ben langzaamaan aan het overspannen raken en er is niets wat ik kan doen om het tegen te houden,ik ben er niet klaar voor om hem aan de kant te zetten.......

Vanmorgen mezelf heerlijk uitgeleefd bij mijn zus,zij kan wel hulp gebruiken en aangezien ik nu alles poets wat maar te poetsen valt neem ik elke vraag om hulp aan....

Alleen jammer dat et zo'n end rijden is,want als er iets confronterend is dan is het wel 100 km in een file rijden....

Mijn gedachten zijn op hol en ondertussen uitkijken dat je niet met een noodgang bij een andere auto naar binnen knalt!

Vanmorgen veel verdriet gehad tijdens de begravenis van onze goede vriend

Wat de eerste schooldag had moeten zijn van mijn kinderen pakte dus anders uit.Ik heb nog nooit zoveel gehuild als de laatste paar weken.Alles komt tegelijk en het lijkt of alles op voorhand al mis gaat.Ik weet nu voor de 100% zeker dat als ik aan maand terug had geweten hoe ik me nu zou voelen dan had ik nooit,maar dan ook nooitdat smsje gestuurd.

Ik weet hoe dit over komt,en ja ik weet hoe sommige erover denken,maar voor mijn gevoel had ik vorige maand toch zoveel meer dan nu......

Nu breek mijn klomp...

(natuurlijk) weer telefonisch contact gehad met X,en wat denk je???

Hij vraagt aan mij of ik vanavond wat met hem wil gaan drinken...als vrienden en om wat te praten.
Wat er nu door me heen gaat is moeilijk onder woorden te brengen en gevoelens van verwarring,twijfels maar ook vlinders nemen in sneltrein-vaart bezit van mij.

God weet hoe graag ik hem wil zien,voelen en aanraken.Maar waar eindigd dit of begint dit?Wil ik dit wel of wil ik dit niet?

Hoe heerlijk is dat wel/niet?

Als ik met iemand praat over alles wat ik voel dan merk ik aan mezelf dat ik toch niet alles eerlijk eruit kan gooien,hier is dat echter anders...

Ik heb vanmiddag telefonisch contact gehad met X en wat ben ik van leer getrokken,en vreemd maar waar,ik ben voor dit moment enorm opgelucht.....IK was woest en heb gehuild en gegromd en alles maar dan ook alles kwa frustratie naar zijn kop geslingerd......

Hij met z'n ge-emmer over bang om vanalles kwijt te raken,en dan ook nog even tussen neus en lippen uitvissen of ik misschien al een ander had....

inmiddels voel ik me (letterlijk) zo ziek als een hond,mijn ene voet kan ik niet voor de andere krijgen en ben zo verschrikkelijk moe.

Voor mijn kinderen moet ik verder,maar ik kan alleen maar huilen.Voel me heel schuldig tegenover de kinderen,ook zij zijn een vriend kwijt.Nu hebben we er ook nog eens een sterfgeval bij en dat is ook zo moeilijk dragen.