Als je al 10 jaar lang in een dynamiek zit met een getrouwde man, had je haast kunnen voorspellen dat hij toch weer zijn voet tussen je deur gaat zetten. Zonde dus, van die klomp. Dit is wat hij inmiddels wel gewend is: uiteindelijk geef jij toch wel weer toe en worden de wezenlijke issues weer naar de achterbank geschoven. Door nog steeds contact met hem te zoeken en het aan te gaan, blijf je ook zelf het signaal afgeven dat je nog steeds beschikbaar voor hem bent. Het is hem bijna niet meer kwalijk te nemen dat hij het toch weer probeert.

Je hebt het over “(natuurlijk) weer contact gehad met X…”. Dat het zo ‘natuurlijk’ is, impliceert een vanzelfsprekendheid. Hoe hard je naar hem ook probeert te bewijzen en uit te leggen dat je er klaar mee bent, boos bent, zegt beter te willen, meer te verdienen, het anders te willen zien, voor even een statement maakt en afstand neemt … door het contact met hem nog als zo’n grote vanzelfsprekendheid in jouw leven toe te laten, zeg je feitelijk dat je zelf ook geen keuze wenst of durft te maken. Je houdt dit hele gebeuren dus nog steeds zelf in stand.

Ik heb een vermoeden dat je toch besloten hebt om hem vanavond te gaan zien. Dat hij jou wil zien, betekent voor jou namelijk dat hij wellicht, misschien, hopelijk TOCH voor jou wil gaan! Jaja, na 10 jaar misschien eindelijk dan toch! Anders belt hij jou toch niet op? Anders zou hij toch niet met je samen willen zijn, iets met JOU (en niet zijn vrouw!) willen gaan drinken? En het is toch een heerlijk gevoel om je zo mooi te maken voor hem, zijn bewondering te voelen en aandacht te krijgen, hem naar je te laten kijken en laten zien wat hij mist —en dat hij dat inderdaad vanavond eindelijk ook eens beseft!

Het is inderdaad makkelijk voor een buitenstaander als ik, om jou te zeggen bij jezelf te blijven—en hem op afstand te houden. Te staan waar je, als je trouw aan jezelf wil zijn, zou moeten blijven willen staan. En geen centimeter terug. Ik ben ‘maar’ een toeschouwer, zonder de gevoelens, het sentiment en de geschiedenis die jullie delen. Maar wat ik probeer, is toch dieper te gaan dan een simpel ‘laat hem gaan, joh, hij is het niet waard’.

Het intrigeert me dat je na 10 jaar investeren, nog steeds genoegen neemt met de minimale beloningen. Beloningen in de vorm van (loze) beloftes die jou blijven verwarmen en in jouw hoofd ‘een toekomst’ vertegenwoordigt. Het intrigeert me ook, dat je jezelf kennelijk zo lang hebt toegestaan om grote betekenis te blijven geven aan zijn woorden, want ‘hoop’ doet leven, tenslotte. Maar de hoop is jouw vijand geworden, zo lijkt het.

Een ‘ik mis je’ wordt vertaald in een ‘zie je dat ik echt bij jou wil zijn’ (ook al is hij er NIET). Een ‘ik denk aan je’, krijgt de betekenis toegeschreven van een ‘zie je dat ik niet zonder je kan’ (ook al IS hij zonder je). Een ‘met jou wil ik samen zijn’, wederom gehoord als een ‘zie je dat jij voor mij de enige bent’ (ook al zit hij ten tijde van deze woorden bij zijn vrouw thuis).

Al zijn woorden & beloftes, worden door jou gezeefd en met veel grotere betekenis in je eigen realiteit geplant.

Niet verwonderlijk dat je het op die manier zolang kunt uithouden. Je leeft in je eigen realiteit, niet de zijne.

PS.

Het is onmogelijk iemand te helpen die niet bereid is of er nog niet klaar voor is om zichzelf te helpen