inmiddels voel ik me (letterlijk) zo ziek als een hond,mijn ene voet kan ik niet voor de andere krijgen en ben zo verschrikkelijk moe.

Voor mijn kinderen moet ik verder,maar ik kan alleen maar huilen.Voel me heel schuldig tegenover de kinderen,ook zij zijn een vriend kwijt.Nu hebben we er ook nog eens een sterfgeval bij en dat is ook zo moeilijk dragen.

Heb steeds het gevoel dat er nog veel meer gaat komen,dat weer nog niet zijn.Ik heb geen flauw idee wat ik nog kan doen om me beter te voelen,en loop zo goed en zo kwaad het gaat de oefeningen van de psycholoog te doen.Als dit goed komt dan komt werkelijk alles goed.

X heeft niet meer gebeld en toch had hij dit beloofd,ik heb me zo sterk vergist in hem dat ik nu het gevoel heb dat ik hem de beste jaren van mijn leven heb gegeven,nu blijkt dat hij dit absoluut niet verdient heeft.Hij deugt niet en liegt en draait en kronkeld alles bij elkaar om er zelf maar onderuit te komen.Ik zou het liefste wraak nemen op hem,zodat hij voelt wat wij nu voelen,ik hoop(uit de grond van mijn hart)dat hij zichzelf dan tegen gaat komen en dat hij dan OOK niemand heeft om naar toe te gaan.Er komt een tijd dat ook hij het zo moeilijk heeft dat hij er ziek van word.Nu haat ik hem en ik weet van mezelf dat dat al over een uur weer voorbij kan zijn.

Mijn hoofd is een chaos...