Nee, je bent geen zeikerd, helemaal niet. Je vertelt eerlijk hoe je je voelt, dat is nooit zeiken.

Kan me het rotgevoel ook voorstellen, je wil hem zien als je liefste, maar je weet ook dat het niet gaat veranderen en dat de kans groot is dat het weer pijn gaat doen... natuurlijk geeft dat een rotgevoel omdat je dit van binnen tegen elkaar laat vechten.... En als het morgen niet goed voelt kan je altijd afzeggen he! Of het gesprek afbreken, hoe moeilijk dat misschien ook is. Kies voor jezelf!

Veel succes morgen, wat je ook beslist!

Groetjes

ik herken je strijd heel erg! Het is de strijd tussen je verstand (dat weet dat hij nog steeds niet voor je gaat....) en je gevoel (hoe kun je een fout begaan door van iemand te houden). Die gesprekken heb ik ook eindeloos gevoerd!

En als ik bij hem weg was, voelde ik me doodongelukkig. Wat was er dan makkelijker om dan weer in te gaan op zijn verzoek: om tóch even te bellen. Even langs te gaan. Hem even vast te houden. Ik voelde me daarna direct weer prettig en goed!! Het was een soort verslaving: was ik weg, voelde ik me leeg. En ja, hij was telkens nog in de buurt...dus teruggaan ging zo makkelijk.

Maar later kwamen de tranen. Het besef: er verandert niks aan de situatie. Hoe ik ook mijn best doe, hij gaat niet voor mij. En hij? Hij hoefde ook niet te veranderen of echt voor mij te gaan...ik was en bleef toch wel.

Maar blijf op jezelf vertrouwen! Deze gesprekken met jezelf betekenen niet dat je gek aan het worden bent! Het is heel begrijpelijk dat je zo reageert in deze situatie. Ergens in je zegt een stem dat het niet klopt..maar je hart voelt het zo anders.

Veel sterkte en wijsheid! Maar onthou wel goed..ook jij verdient een man die 100% voor je gaat...
Verleg je eigen grenzen niet voor hem...

Liefs