Gisteren uiteindelijk toch geprobeerd om X aan de telefoon te krijgen,wat natuurlijk niet lukte....
Ik ben de hele middag en avond bezig geweest om X te pakken te krijgen,totaal doorgedraaid voelde ik me,halve wereld voor om gereden om te zien waar hij zat...Nog niet terug gebeld heeft hij!

Vanmorgen het eerste wat ik doe is hem wéér bellen,nu neemt hij wel op,totaal geen uitleg over gisteren,maar zegt wel even dat die en die dood is...

net een heftige avond maaltijd achter de rug...

mijn dochter maakt 1 of andere lollige opmerking,en hoppa,daar komen de waterlanders.....

het had presies zo'n melige opmerking van X kunnen zijn en we hebben daar met z'n drieën om zitten brullen....

zowel mijn dochter als mijn zoon missen hem verschrikkelijk,ieder om hun eigen reden,mijn dochter is puber en praatte alleen met hem,hij was haar soulmate,mijn zoon om het feit dat hij nietkan gaan vissen met hem.....

Als ik vandaag door kom ben ik weer een stukje verder richting afhankelijkheid.IK stond op met een rotgevoel in mijn buik en dacht gelijk aan wat X nu aan het doen is....

Het liefst zou ik (wederom) de telefoon pakken,al is het alleen maar om zijn stem te horen.Knetter word ik van dit gemis en ik wil me zo niet voelen.IK wil me gelukkig of in ieder geval gewoon voelen,en verrek dat is zo moeilijk...

Ik heb mijn blog vol goede moed(na 3 dagen nadenken) op deze site gezet,had gehoopt op medeleven,ondanks dat ik een grote fout heb begaan.Dat er iemand zou zijn die me uit de put kon praten,ik raak langzaam in een depressie en weet niet hoe ik eroverheen moet komen,ben ik dan de enigste stomme trut die haar hart verpatst heeft aan een getrouwde man......

Lieve lezers,

Mijn verhaal begint een jaar of 10 terug waarin ik getrouwd was en 2 kinderen heb gekregen met mijn toenmalige man.Inmiddels ben ik gescheiden( sinds 8 jaar)en sinds 3 weken uit een relatie gestapt(althans proberen) met een getrouwde man.

Daar begint mijn verdriet,wat hou ik van deze getrouwde man en wat mis ik hem.Ik zal bij het begin beginnen....