Lieve dromer,

bedankt voor je reactie,ik had echt even een steuntje nodig(en nog).vooral de weekenden zijn verschrikkelijk en op dit moment zit ik in een achtbaan die met een noodgang achteruit raast,Ik word heen en weer geslingerd tussen terug naar af of voorruit gaan,en heb het gevoel dat de keus totaal van mij afhangt.Op dit moment lijkt het dat er niet gekozen wordt(vanuit hem)maar dat ik moet kiezen tussen alleen verder met mijn kinderen of doorgaan waar het fout is gegaan.in beide gevallen ligt de keus dus in mijn handen.en ik kan je zeggen dat ik er ziek van word.Ik weet wat zijn vrouw aangedaan is en ik begrijp haar volkomen,en daar komt het egoisme de bocht om.ik denk alleen aan mezelf en zo ben ik in geen enkel geval in welke situatie dan ook.Altijd hou ik rekening met anderen en wat anderen van mij vinden,maar in dit geval zijn er zoveel mensen mee gemoeit(politie/psycholoog/kinderen/familie) dat ik het liefst in een hutje op de hei ga wonen,in mijn eentje....