Ik vermoedde al dat jouw drang om hem te willen spreken, voortkomt uit je wens dat hij je datgene zal vertellen wat je het liefste wenst te horen. Het zal hard klinken voor je, maar: als hij zou voelen, ervaren en willen wat jij zo graag van hem wil zien en horen, dan hoefde je hem niet achterna te zitten om het uit hem te trekken.

Hij verschuilt zich achter allerlei bullshit argumenten. Als hij echt met je wenste te praten en zich zou bekommeren om jouw gevoelens, dan VOND hij wel tijd en een manier om dit te doen. Dat leek voorheen, toen het stiekeme samenzijn vooral ontspannen, gezellig & sexueel was, voor hem ook geen enkel probleem. Hij is absoluut niet in staat—en zeer zeker ook niet van plan om jou de emotionele support te geven die je (van hem) nodig hebt. Alleen al het feit dat hij jouw vraag om wat van zich te laten horen, omdraait met een “heb medelij! Ik heb het zo moeilijk”.

Verstand & Gevoel hoeven niet elkaars naaste buren te zijn. Als ze maar in dezelfde wijk wonen. Dat je gevoel jou momenteel ‘iets anders zegt’ en nog mokkend en slenterend achter je Ratio aanhobbeltt, is logisch. Verstandelijk zul je hopelijk inmiddels ook wel weten dat als een ‘relatie’ of contact met iemand je zoveel pijn en leed bezorgt, er iets niet klopt. Maar het is wel nodig, voor je eigen gemoedsrust en levensgeluk, dat je je verstand in deze gaat aanwijzen als Eerste Contactpersoon om consequente beslissingen te nemen.

Zolang je dit overlaat aan je gevoel, blijf je onnodig lang hangen in een situatie, waar je geen eigen keuze in gaat durven nemen. Blijf je afhankelijk. Blijf je de speelbal en Push-Over. En ik garandeer je dat jouw gevoel hierin uiteindelijk mee zal gaan lopen, wanneer je langzaamaan begint te ervaren dat het leed, de frustraties, de onrust, zal gaan afnemen. Feitelijk heb je nu je verstand hard nodig om jouw hart te gaan beschermen.

Wat nodig is om te gaan beseffen is dat de enige manier waarop jij met deze man zal kunnen zijn, is gebaseerd op ZIJN voorwaarden. Als hij geen zin heeft om jou te woord te staan, is hij niet thuis. Als je behoefte hebt aan steun of support, laat hij het afweten met het argument ‘dat hij het nu ook moeilijk heeft’. Hij mag wellicht zo nu en dan aan je denken, maar het is niet het belangrijkste aan zijn hoofd—anders had je het ook wel zo ervaren. Maar jij ervaart momenteel iets heel anders—en het antwoord kan niet luider zijn.

Ik krijg ook de indruk dat je steeds schommelt tussen het gevoel van afwijzing dat hij je geeft—en jouw drang om bij hem validatie te vinden. Je voelt je door hem afgewezen en blijft bij hem aankloppen om dat gat in je zelfwaarde weer aan te kunnen vullen. Terwijl, als je gaan inzien dat je op deze gronden en deze voorwaarden eigenlijk helemaal geen relatie met deze man zou moeten (en willen!) aangaan is het niet HIJ die jou afwijst, maar andersom. Jij wijst hém af op basis van jou persoonlijke wensen waar hij niet aan tegemoet komt.

Je zou je eens moeten afvragen waarom je zonodig met een man wil zijn die jou op deze manier behandeld, want zijn gedrag naar jou toe reflecteert eigenlijk in de kern hoe JIJ over jezelf denkt.

Durf te wedden dat als je erin zou geloven dat je veel beter verdient dan ‘dit’, dan zou je er absoluut geen genoegen (meer) mee nemen...

liefs,
Chelle x