Het is alweer een poosje geleden dat ik hier voor het laatst wat schreef. Niet Het gaat aanzienlijk beter met me dan dat het een aantal maanden geleden ging.
Ik ben nu ruim vier maanden op weg en moet zeggen dat ik stukje bij beetje mezelf weer aan het terugvinden ben.
Twee maanden geleden lag ik compleet in de vernieling. Alles wat er niet moet gebeuren als je relatie uitgaat, gebeurde wel. Ik kreeg spijt na het uitgemaakt te hebben, mijn ex schreef zich binnen een week al in op een datingsite en vond binnen twee weken een rebound. Daarmee gaat hij op vakantie naar de plek waar ik en mijn ex bijzondere herinneringen aan hadden, ik kreeg een miskraam, hij geloofde het niet en dacht dat ik het fakede om hem terug te krijgen, vervolgens besloot hij al binnen drie weken een huis te gaan kopen met zijn nieuwe aanwinst. Dat was in het kort even de samenvatting van wat er gebeurde rond februari/maart. Nu kan ik er redelijk luchtig over praten, maar heb toen echt periodes ertussen gehad dat ik het niet meer zag zitten.

Een hele poos lang heb ik eigenlijk wel gedacht dat ik eroverheen was. Toch bleek gisteren dat je inderdaad geen ijzer met handen kunt breken, ook al wil je het nog zo graag.
Ik kreeg gisteren voor het eerst de foto's te zien van hem en zijn vriendin, knuffelend. Ze zijn nu gezellig een weekendje weg, in mei gaan ze naar Disneyland en eind van het jaar dus nu definitief samen een huis kopen.

Wel was tot mijn grote verbazing op de foto's te zien dat hij nog steeds mijn ring draagt. Dat snap ik niet. Hij zal wel vergeten zijn dat die ring iets te maken had met mij, dat hij die van mij gekregen had om onze liefde te bezegelen. Zijn ring heb ik de eerste dag dat het uit was al direct af gedaan. Hij draagt hem ruim drie maanden later nog...Die nieuwe vriendin moest eens weten watvoor verhaal er achter die ring zit.

Vandaag zouden we vier jaar samen zijn geweest. Ik vraag me af of hij daar uberhaupt aan gedacht heeft. Maar voor mij..wat een herinneringen zeg...zo onwerkelijk. Ik had me toen ook niet voor kunnen stellen dat het zo zou eindigen en dat hij in zo'n monster zou veranderen.
Zou ik er dan wel aan begonnen zijn? Ik weet het niet. Ik heb er uiteindelijk wel van geleerd en het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Aan de andere kant heeft het me heel veel pijn gedaan en ben ik door een hele moeilijke periode gegaan. Ik heb veel energie gestoken in een jongen die het eigenlijk niet verdiende. Hij is van al mijn inspanningen beter geworden...en ik ben niet degene die ervan profiteert. Sterker nog, het wordt zelfs tegen me gebruikt.

Uren kruipen voorbij, dagen kruipen voorbij en zo ook weken en zelfs maanden. Het leven is onwerkelijk, haast surrealistisch.
Hoe ooit ga ik uit deze put komen als hij halverwege staat om me steeds weer naar beneden te duwen. Het begint er nu zelfs op te lijken dat hij het deksel voor de put heeft geschoven. Ik zie geen straaltje zonlicht meer waardoor ook de motivering om naar boven te klimmen stukje bij beetje verdwijnt. Soms probeer ik nog omhoog te klimmen, maar altijd staat hij me daar halverwege op te wachten en iedere keer is de val harder.

Na het gesprek van vorige week (zie mijn vorige blog) heb ikzelf geen contact meer gehad met mijn ex. Ik was en ben nog altijd heel erg boos dat zoiets simpels voor hem als een mailtje sturen al te veel is om mij een hoop gepieker te besparen. Hij probeert niet eens antwoord te geven, alles wordt afgewimpeld met "je wordt weer kwetsend, als je zo doorgaat moet ik je weer blokkeren", "Ik heb er nu geen zin in" (als ik vraag wanneer dan wel weet hij het ook niet) of hij hult zich simpelweg in stilzwijgen. Ik heb zelfs nog geen klein beetje duidelijkheid gehad over waar hij mee bezig is.

Na het opvallend lieve en bezorgde telefoongesprek van dinsdagmiddag heb ik mijn ex gisteravond weer gesproken, dit keer op msn.
Door alle omstandigheden van de laatste tijd heb ik hem daarin laten staan, ik wilde op zich ook wel gewoon contact houden. We zouden vrienden blijven, en in het kader daarvan sprak ik hem gisteren aan om te vragen hoe het met hem gaat. Het is toch geen klein bericht te horen dat je ex een miskraam heeft gehad van jou...dus ik dacht dat het wel zo aardig zou zijn even interesse te tonen.
Nou, dat werd wel op prijs gesteld, hij vroeg ook aan mij hoe het ging en het was in het begin op zich wel een gezellig gesprek.

Ik heb vandaag de uitslag gekregen van de dokter, en ik ben gelukkig niet zwanger. Wel is dus zeker dat het een miskraam is geweest...
Vol interesse belde mijn ex op vlak nadat ik de uitslag heb gehad. Hij was ineens heel lief en bezorgd, hij bleef er maar op aandringen dat ik hem zou bellen of mailen als ik ergens mee zat.
Hij leek veel gevoeliger dan alle andere keren dan ik hem gesproken had. Ik zou (bijna) gaan denken dat hij me aan het missen is.

Vind dit zo moeilijk, ik wil weten wat hij echt wil, want hier wordt ik gek van. Ik leef ondertussen verder en zit niet meer zo bij de pakken neer, maar ik zou hem toch nog steeds dolgraag terug willen en dit geeft me dan net weer wat hoop. Ik weet niet wat ik moet doen om erachter te komen of die hoop terecht is, als ik hem mail voel ik me opdringerig en daarbij, hij gaat het toch niet toegeven.

Zoals in mijn vorige blog te lezen was, heb ik zaterdag behoorlijke ruzie gehad met mijn ex. Ik kon maar nietr begrijpen hoe hij in godsnaam zo heeft kunnen reageren. Dat begrijp ik nog steeds niet en ik ga het waarschijnlijk niet begrijpen ook. Ik was behoorlijk kwaad en ik heb hem dan ook gezegd dat het contact niet meer van mijn kant zou komen en dat als hij dinsdag wat wilde weten hij zelf maar moest bellen. Dat zou hij doen.
Nu sprak hij me gisteren alweer aan op msn. Ik had m'n stekels alweer overeind gezet eigenlijk, ik verwachtte dat hij weer tekeer zou gaan, maar het tegendeel was waar. Hij was poeslief en ineens heel geinteresseerd.